Je hebt The White
Stripes , je hebt The Kills… Blood Red Shoes zijn
dus geen unicum met hun half mannelijk, half vrouwelijke
tweemansband. En toch waren we bijzonder benieuwd toen ‘Fire Like
This’ in de winkelrekken kwam te liggen. Is de opvolger van ‘Box Of
Secrets’ net zo’n hyperactieve box vol nummers als moordwapens
geworden als zijn voorganger? Of zijn Laura-Mary Carter en Steven
Ansell dan toch tegen de muur der beperkingen gelopen die hun
minimalistische opstelling ongetwijfeld met zich meebrengt, hoe
bedreven ze ook mogen zijn in het bouwen van die fameuze wall
of sound die je normaliter zou associëren met een voltallige
groep?
De start van ‘Fire Like This’ spreekt alleszins in het voordeel van
het Britse duo, want het album explodeert meteen met een
openingstrio (‘Don’t Ask’, ‘Light It Up’ en ‘It Is Happening
Again’) dat simpelweg de draad oppikt waar ‘Box Of Secrets‘ is er
de brui aan gaf. Kenmerkend zijn nog steeds de haastige riffs, de
opgehitste wisselzang van Laura-Mary en Steven en de meezingbare
refreinen en dito kreetjes. Op maat gemaakt voor de festivals, als
je het ons vraagt. Het compromisloze optreden in de Ancienne
Belgique van enkele weken terug gaf ons alvast gelijk.
Evenzeer in overeenstemming met het debuut, zakt ook ‘Fire Like
This’ zo nu en dan in elkaar als een pudding. ‘Keeping It Close’ en
vooral ‘One More Empty Chair’ en ‘Follow The Lines’ zijn even
boeiend als de handleiding van een koffiezetapparaat. De ‘ballad’
‘When We Wake’ spreekt eerst aan – voornamelijk omdat het niet echt
is wat je van Blood Red Shoes verwacht – maar valt na een
luisterbeurt of drie toch ook door de mand. Dan bots je echter weer
tegen een no nonsense nummer als ‘Count Me In’ of ‘Heartsink’ aan,
en ga je wederom helemaal overstag voor die typerende, ietwat
kwaaie attitude van het tweetal uit Brighton. Steven Ansell heeft
een verleden van punkgroepjes, en de songs op ‘Fire Like This’
verloochenen die roots beslist niet.
Interessant is ook de afsluiter ‘Colours Fade’, waarin Blood Red
Shoes voor het eerst een echte breuk maakt met zijn gebruikelijke
sound. Geen catchy hooks, geen schreeuwerige zang, maar een geluid
dat zijn oorsprong ongetwijfeld kent in de groezelige grunge en
shoegaze van begin jaren negentig. Het zeven minuten durende nummer
bouwt in de eerste vijf minuten langzaam maar zeker op tot een
inktzwarte climax, om daarna de ronkende gitaar en drammende drum
rustig te laten uitbollen.
Op enkele veranderde accentjes na is ‘Fire Like This’ heus niet zo
verschillend van ‘Box Of Secrets’, hetgeen nochtans wel eens
beweerd wordt. Dat is op zich niet zo erg, want het debuut was een
plaat die bleef nazinderen en hier overigens nog geregeld eens
wordt opgezet. Anderzijds is stagnatie ook een smeulend gevaar met
het oog op een langdurige carrière. En zo wordt het angstvallig
afwachten of Blood Red Shoes over enkele jaren nog steeds synoniem
is voor een fire like this.
