Wat is dat toch met Josh Graham? De gerenommeerde videokunstenaar, visual director van Neurosis en voormalige spil van Red Sparowes stelde twee jaar geleden teleur met het halfslachtige And We Wept The Black Ocean Within en liet bovendien Battle of Mice soapgewijs splitten. Ook Forgive Us Our Trespasses kan het roer niet omgooien.
Graham kon tot enkele jaren geleden wel overtuigen bij postrock outfit Red Sparowes, waar hij in 2008 opstapte, met Scott Kelly in Blood And Time en tot 2009 met Julie Christmas (Made Out Of Babies) bij supergroep Battle of Mice. Vele Neurosis-fans keken dan ook reikhalzend uit naar Grahams solodebuut als A Storm Of LightAnd We Wept The Black Ocean Within. Het resultaat was teleurstellend. De monotone doom klonk nooit meeslepend zoals een intimiderend metalgenre dient te zijn. Met de beste ingrediënten leek Graham niet overweg te kunnen. And We Wept… had een fletse smaak maar lag ook zwaar op de maag.
Voor Forgive Us Our Trespasses werd Joel Hamilton, een oude bekende van Battle of Mice en Book Of Knots, opgeraapt. Drummer Vincent Signorelli (Unsane, Swans, Blood And Time) deed niet meer mee en werd vervangen door Andy Rice. Ondanks deze line-upwisseling worden we na de bizarre intro "Alpha (Law Of Nature Pt 1)" niet meteen verrast. "Amber Waves Of Gray" leunt aan tegen de slopende Candlemass-stijl en wordt braafjes opgevuld met de toetsen van medeproducer Hamilton. Grahams wolvengehuil klinkt behoorlijk draaglijk en geeft ons hoop op een gunstig verloop van Forgive Us Our Trespasses.
In "Tempest" en "Midnight" lijken de doomy riffs en turbulente atmosfeer de beste bedoelingen te hebben, maar ook daar dreigen ze weer in een passief monotoon geluid te hervallen. Het grootste pijnpunt blijft bovendien Grahams stem. Als een sjamaan blijft hij geloven in zijn eigen wondermiddeltjes, maarzijn langdurige meditaties brengen ons niet in trance, een geeuw is wel nabij. Zelfs een gastzangeres, Jarboe (La Salle Devereaux), kan op "Midnight" geen soelaas brengen.
Thematisch raakt A Storm Of Light weer een gevoelige snaar, maar hij slaagt er niet in de apocalyptische milieuboodschap om te zetten in krachtdadige muziek. "Trouble Near" heeft door zijn spectaculaire soundscapes en tergende drumslagen heel wat potentieel, maar de stemmen gaan weer snel vervelen. You love or hate it: ofwel is de barstende koppijn een minutenlange marteling en lijkt het einde van de nummers nooit in zicht, ofwel kan je genieten van het duistere horrorsfeertje in bijvoorbeeld "Across The Wilderness" en de stemmen gewoonweg negeren. Eraan ontkomen is onmogelijk tijdens afsluiter "Omega", want de samenzang met Hamilton past echt niet.
Het etherische "The Light In Their Eyes" is een grote opluchting. Het vierde nummer wordt gekleurd door een mooi keyboardsamenspel tussen Graham en Hamilton, vrouwelijke gastvocalen, de cello van Marika Hughes en de viool van Carla Kihlstedt. Tromgeroffel weet de spanning in het soundtrackachtige intermezzo op te bouwen. Toch moet dit nummer het vooral hebben van de gastmuzikanten.
Graham overtuigt ons over de hele lijn niet. Zijn line-up oogt indrukwekkend, maar zijn atmosferische doom is allesbehalve impressionant. Josh Graham laat zich in de toekomst beter bijstaan door een meer inspirerende zanger, anders sterft A Storm Of Light een vroegtijdige dood. En we zien niet graag zo veel talent verdrinken.
