Ja: de samenzang van Local Natives is net dezelfde als die van Fleet Foxes. Maar daar stoppen de vergelijkingen want de baarden van Fleet Foxes zijn bij deze groep vervangen door vette snorren. Niet alleen in de gezichtsbeharing vinden we echter een evolutie, ook het geluid van Local Natives is unieker dan dat met haar goddelijke samenzang en bombastische percussie.
“We zijn in Brussel en verkopen bijna een zaal uit. Wie van ons had dat ooit mogen denken?” Gitarist Taylor Rice blijkt onder de indruk van Brussel, en heeft er duidelijk wat spijt van dat hij een persdag heeft. “Ik zou zo graag meer van deze stad zien”, vult mede-gitarist Andy Hahn aan. Toch is het duo blij als we het ijs breken met de vraag of er iets achter de titel Gorilla Manor zit.
Taylor Rice (gitaar, zang): “Gorilla Manor is de bijnaam die we hebben gegeven aan een cruciale periode in ons leven. Het was een overgangsfase voor ons alle vijf, alles veranderde. Eigenlijk is het verhaal achter Gorilla Manor ietwat belachelijk. Het is niet meer dan één simpel beeld. Heb je die foto van het voedselgevecht in het boekje bij de cd gezien? Dat was het belangrijkste punt uit ons leven. Ons hele huis ging toen naar de vaantjes; alles, maar dan ook echt alles vloog in het rond. Van pinda’s tot flessen alcohol. Nu zie ik dat als het moment waar we alles loslieten en honderd procent achter Local Natives gingen staan.”
enola: Gorilla Manor is dus niet de naam van het huis waarin jullie woonden?
Ryan Hahn (gitaar, zang): “Eigenlijk wel maar we hebben die naam pas gegeven toen we het huis hadden verlaten. Ik vind het eigenlijk vrij kinderachtig dat we daar een naam aan hebben gegeven (lacht). Sluit je ogen en beeld je in dat er tal van gorilla’s in een groot herenhuis leven. Niet dat er echt gorilla’s waren natuurlijk. We lieten onze fantasie vaak de vrije loop.”
Rice: “We waren jongelui die tot vijf uur ‘s nachts voedselgevechten hielden, man. Wat een leven.”
enola: Heeft Gorilla Manor een centraal thema?
Rice: “Iedereen schrijft bij ons de teksten, van Ryan tot Matt (Frazier, drummer, elv), maar we komen daarom niet altijd overeen. Alles heeft te maken met momentopnames. Daarom kun je onze teksten niet in een bepaald hokje plaatsen. Of ze over liefde gaan? Wel, “Airplanes” gaat over de liefde van Kelcey (Ayer, zanger, elv) voor zijn grootvader, die voor zijn geboorte is gestorven. Hij heeft hem nooit gekend, maar toch voelt hij er een band mee. Voor de rest zijn de teksten op het album optimistisch (twijfelt). Of het zijn verhalen over onze ervaringen. Nu ik er even over nadenk, weet ik het niet zo goed meer. Weet je wat? Het zijn optimistische levenservaringen.”
Hahn: “Ik weet dat veel groepen zich aan een thema houden, maar daar hebben we zelfs nooit aan gedacht. Als mensen uit de buitenwereld er wel een thema in zien, maakt dat ons blij. Dan voelt het wat als kunst, waar iedereen anders over denkt en er ook iets anders in ziet.”
enola: De liedjes worden wel samen geschreven.
Hahn: “Dat kunnen we wel samen doen omdat we daar met z’n vijven overeenkomen. Bij het tekstschrijven verschillen onze meningen veel meer. Maar dan nog nemen we er onze tijd voor om een goed nummer te maken, dus het duurt inderdaad lang. Het kan dan ook gebeuren dat we drie verschillende versies maken van een song.”
Rice: “Uiteindelijk krijg je een song die niet door één persoon kan worden gemaakt. Dat maakt ons toch wel anders ten opzichte van andere bands. Een Local Natives’ song is de combinatie van onze verschillende gedachten.”
enola: Primeert jullie woordspel op de muziek?
Rice: “Ik ga er geen percentage op plakken maar een muzikant moet muziek maken, een dichter mooie teksten uit zijn mouw toveren. Het belangrijkste is de connectie die de luisteraar krijgt met de muziek. Als iemand naar onze muziek luistert zonder op de teksten te letten en toch emotioneel wordt, dan is onze missie geslaagd. Het kan natuurlijk ook omgekeerd dat mensen zich focussen op onze tekst. Als we maar mensen ontroeren; dat is het doel.”
enola: De naam Local Natives is wel een gepaste weerspiegeling van de muziek.
Rice: “We hebben de oude naam Cavil At Rest tijdens het opnameproces veranderd naar Local Natives. We wilden immers van nul beginnen en die naamsverandering hoorde daar ook bij. We zagen onszelf wel als inboorlingen eigenlijk.
enola: Werd er in die bewuste periode veel naar Fleet Foxes geluisterd?
Hahn: “We worden vaak vergeleken met het trio Fleet Foxes, Grizzly Bear en Vampire Weekend. Er is een grens waar die vergelijkingen stoppen, maar ik geef wel toe dat die invloeden in ons geluid zitten. Maar als je ons live ziet en aandachtig naar het album luistert, merk je dat we meer zijn dan een bende uit Californië die op wat grote bands lijkt. Mensen moeten meer nadenken over de muziek voor ze hun conclusies trekken want er zit zo veel meer in ons dan je denkt.”
enola: De samenzang is nochtans typisch Fleet Foxes.
Rice: “Toch is dat vanzelf gekomen. Die samenzang is er al sinds een paar jaar. Kelcey, Ryan en ik zijn alle drie zangers. Geef ons een piano om akoestisch te spelen en we zullen automatisch samen beginnen zingen. Dat is het eerste dat gebeurt als iemand ons met drie samen zet. Wat journalisten ook zeggen over de samenzang en al onze referenties, I am telling you the truth man.”
enola: Eén van jullie kenmerken is het vele gebruik van percussie. Buiten drummer Matt zorgt Kelcey ook voor een meerwaarde
Rice: “Kelcey was in een vorig leven drummer. Je zou denken dat het zijn idee was om het hele boeltje wat op te fokken, om meer dynamiek in de groep te steken, maar eigenlijk kwam dat van ons. Matt is een uitstekend drummer, maar waarom zouden we het niet proberen met een tweede. Van in het begin voelden we gewoon dat dat een uniek gegeven was.”
Hahn: “Zou Local Natives hetzelfde zijn zonder die drums? De krachtige drums met de samenzang zijn kenschetsend voor Gorilla Manor. Maar niets wil zeggen dat het op een volgend album niet andere richtingen opkan.”
enola: Op Daytrotter speelden jullie een akoestische versie van “World News”, het meest bombastische liedje op de plaat. Vanwaar de keuze om er de energie uit te halen?
Hahn: “De Daytrotter-sessies zijn een van de belangrijkste sessies die je kan spelen. Het was Kelcey’s keuze om de energie uit het liedje te halen, hij wilde zich meer toeleggen op onze samenzang. Je hebt wel een punt als je nu zegt dat we ons eigen karakter verliezen door het bombastische weg te laten. Maar we zijn een echte live-band en spelen graag akoestisch, vooral omdat er dan een nieuwe draai aan een liedje kan worden gegeven.”
enola: Jullie hangen dus geen hele dagen in de studio?
Rice: “Liefst niet. Nieuwe liedjes maken doen we heel graag, maar in de studio zitten is zo stresserend. Local Natives is een bende controlefreaks, alles moet goed zitten. We zijn trots op ons album, echt wel. Vooral omdat we alles zelf hebben gedaan.”
Hahn: “Als we ouder zijn, gaan we misschien wel graag in de studio zitten; geef ons nog wat tijd. En wie weet zitten we bij de opnames van het tweede album 24 op 24 uur in de studio.”
enola: Vanwaar de keuze om “Warning Sign” van Talking Heads om te toveren? Zelden een cover gehoord die het originele zo overklast.
Rice: “(schaterlacht) Please don’t tell this to David Byrne.”
Hahn: “Talking Heads is een groep die ons altijd aantrok, hoewel we beiden verschillende muziek maken. Er zijn toch wel veel elementen die je bij ons kan terugvinden. We schreven een melodie, plakten onze harmonieën daar op. We coverden “Warning Sign” voor een show in Los Angeles, en kijk nu, het staat op ons album. Gewoonweg omdat de reacties goed waren.”
enola: Gold hetzelfde voor “Cecilia” van Simon & Garfunkel?
Hahn: “Helemaal niet. “Cecilia” is het liedje dat we gebruiken om onze stemmen op te warmen voor een optreden. Simon & Garfunkel zijn wel grote voorbeelden, hun harmonieën zijn pas geniaal.”
enola: Simon & Garfunkel is dus het grote voorbeeld?
Hahn: “Samen met The Zombies, Crosby, Stills and Nash en Talking Heads. Hoewel… Ken je Sung Tongs van Animal Collective? Dat is de eerste plaat waar we alle vijf versteld van stonden. Qua ritme heeft Animal Collective ons nog het meest geïnspireerd. De drums hadden delay en net die drums toonden aan dat je verder kan gaan dan de klassieke drumbeats. Really inspiring.”
enola: Een jaar geleden sliepen jullie nog bij fans tijdens het touren?
Rice: “Dat begint te minderen nu.”
Hahn:“In Amerika doen we dat nog wel, in Europa kennen we bijna niemand. Het zou trouwens lief zijn mochten we volgende keer bij jou overnachten (grijnst). Veel mensen denken dat we rijk zijn nu. We hebben nog steeds niet veel geld hoor, dus we doen er alles aan om zoveel mogelijk te besparen.”
enola: Nooit trauma’s overgehouden aan die overnachtingen?
Hahn: “We zouden je verschrikkelijke verhalen kunnen vertellen.”
Rice: “Ik wil het engste verhaal wel vertellen.”
Hahn: “Die avond in Philadelphia?”
Rice: “Dat was trouwens die nacht dat jij jezelf had opgesloten, Ryan. (lacht) Het ging dus als volgt: we waren bezig met onze eerste tournee door de Verenigde Staten. Die hadden we zelf op poten gezet, en elke avond kwam er maximum twintig man opdagen. In één stad was er zo goed als niemand: Philadelphia. We speelden voor drie man en de eigenaar van de bar had gehoord dat we een slaapplaats zochten. Je voelt het al komen… We accepteerden zijn aanbod, maar hoe later op de avond, hoe zatter hij werd. Aangekomen op zijn appartement legden we ons in onze slaapzak op zijn houten vloer. Er viel ons één ding op: die man zat aan het raam, met bier in zijn hand, naar ons te staren. All night long. Wij moesten ‘s morgens naar New York rijden dus hadden we echt wel slaap nodig. Tot hij op een bepaald moment een tape opzette met een moordverhaal.”
enola: Precies Hitchcock…
Rice: “Really man, ik ben echt nog nooit zo bang geweest. Hij bleef maar staren en ineens zat hij daar niet meer. Iedereen keek naar elkaar van: “wat moeten we nu doen?”. En een paar minuten later stopte die tape. Er is niets gebeurd, maar we waren doodsbang, het was precies een thriller op televisie. Ik had me ook zo gedraaid dat ik goed kon zien wie er als eerste zou worden vermoord zodat ik dat later tegen de politie zou kunnen vertellen (lacht).
Hahn: “Oh ja, even je vrienden zien vermoord worden. Niet dat we elke avond zo’n avontuur meemaakten, trouwens. Soms kregen we zelfs ontbijt. Hoewel dat ook vrij uniek was.”
