Cave canem — pas op voor de hond — zo leerde ons de Kobbe van Latijn. Op een aanzienlijk aantal tracks van zijn tiende studioalbum Malice N Wonderland is de pislinke pimp, playa, gangsta, hustla en hardcore muthafucka Dee-Oh-Double-Gizzle echter een goedaardig keffertje geworden.
Okee, tot het einde der tijden blijft G-funk parel Doggystyle, de debuutplaat van Snoop Dogg, samen met Dr. Dre’s The Chronic een van de beste westcoast-hiphopalbums ooit: een strakke, veelgelaagde Dr. Dre-productie, doorvoelde bassen, hoge, bezwerende synthpartijen, subtiele zangstemmen boordevol soul, genotzuchtige maar toch tongue-in-cheek- teksten over geweld, drugs en seks en een flow zo laidback dat zelfs een Bart Peeters op amfetamines er rustig van wordt. De betoverende funk sijpelde uit de boxen en was prima stuff om begin jaar 90 de MC Hammers en Vanilla Icen uit te drijven. En toegegeven, het enige echt goede album is het bijna alweer 10 jaar oude Tha Last Meal, maar zelfs met wat daarna kwam, had Snoop Dogg zeker ruim voldoende hoogstaande en avontuurlijke tracks in tha house om te blijven boeien.
We beenden dan ook enthousiast uit onze jacuzzi vol ho’s en bitches om de nieuwe Snoop te dissecteren maar op Malice N Wonderland lijkt Tha Doggfather zijn motivatie verloren te hebben. Hij is een volwaardige pater familias — zijn kroost doet mee op "Intro" en "Outro" en hij bezingt veelvuldig zijn liefde voor zijn bekoorlijke missus — en combineert de huisje-tuintje-boompje-mentaliteit met een dozijn andere bezigheden: Snoop Dogg werd American football coach en Nation of Islam-lid, hij poogt een filmcarrière en zijn eigen reality-TV show op te blinken en brengt aan hem gelieerde producten, van hotdogs tot kledij, aan de man. De flegmatieke rapper leende zelfs zijn stem voor een GPS-systeem: "Take tha third right, bitch!" Dit jaar werd het voormalige Crip-bendelid creative chairman bij het hiphoplabel Priority Records en dat beklemtoont hij in het cd-boekje: hij poseert als een patserige CEO, inclusief maatpak en das, bevallige secretaresse en glimmende Porsche.
Het is zeker niet allemaal kommer en kwel: "I Wanna Rock" etaleert, met een sobere beat en een spookachtig "Snooop Dooogg" zingend achtergrondkoortje, een heerlijk gladde cadans en de nonchalance van "Drop It Like It’s Hot". Zijne Lijzigheid staat scherp op het snedige en minimalistische "2 Minute Warning": het less-is-more-principe huldigend nestelt de track zich behaaglijk in uw oorschelp. Het opzwepende "1800" heeft clubhit-potentieel en zoals altijd is Snoops lome, charmante rapstijl bedrieglijk: steeds is er de indruk dat hij achter zijn rug een baseballknuppel met roestige spijker vasthoudt. "Different Languages" wordt door een genietbaar pianootje en de suikerzoete vocals van R&B chanteuse Jazmine Sullivan aangevuurd en "Gangsta Luv" is — radiovriendelijk, soulvol maar vrij saai — net niet gebuisd.
Wat daarna volgt zijn ongeïnspireerde zemeltracks met de diepgang van het decolleté van — leve investigative journalism — Yanina Wickmayer. Een gezwollen nummer als "Pronto" maakt tot in den treure gebruik van het irritante "rare-robot-stemgeluid" oftewel autotuning en is op deze plaat als een hond in een kegelspel en het enerverende "That’s Tha Homie" is echt van den hond zijn kloten. Niet dat we willens nillens een stok zoeken om de hond mee te slaan maar "Upside Down" is ronduit ergerlijk en van "Secrets", met een sample van de eighties-hit "Talking In My Sleep" van The Romantics worden we gewoonweg hondsdol. "Pimpin Ain’t EZ" is druilerige R&B-brol en — om maar in de hondse toespelingen te blijven — nog liever doen we het doggystyle-gewijs met Kristien Hemmerechts dan ooit nog aan "Special" te moeten worden blootgesteld.
We beginnen sterk te hunkeren naar kleppers als "Gin And Juice", "Murder Was The Case" of "Who Am I (What’s My Name)". Snoop doet echter, meesurfend op de R&B-golf, een weeïge gooi naar mainstream succes en laat de deur van de opnamestudio voor heel wat bekend volk (Pharell, R. Kelly) open, maar de samenwerking met de gast-mc’s levert enkel maar melige en tamme tracks op. Een mens zou voor minder kattig worden.
De ideale Snoop-song moet de luisteraar, stoned als een garnaal, de slome flow door lijf en leden laten voelen of zin geven om in een blitse cabrio langs zonovergoten stranden te cruisen. Het wordt dus de hoogste tijd om perfectionist Dr. Dre met zijn vroegere protégé in een Californische opnamestudio op te sluiten. En gooi er maar een gigantische zak weed bij. Gouverneur Schwarzenegger heeft er alvast niks op tegen: "Marijuana is not a drug, it’s a leaf".
