TOP 10
1. (500) Days of Summer
Een ‘romcom’ met een hoek af op nummer één? Absoluut! De coup
de foudre van het jaar die me nog dagenlang op bitterzoete
wolkjes liet zweven. Het klikte van de eerste minuut, de
verfrissende aanpak is een dikke fuck you naar alle
clichégedrochten binnen het genre en Zooey Deschanel was nooit zo
betoverend. Swoon…
2. Let the Right One In
Diepgevroren pareltje uit Zweden en het arthouse-antwoord op de
vampierenhype van het afgelopen jaar. Een tedere, angstaanjagende,
prachtig in sneeuwwitte beelden gebrachte coming of age.
De Amerikaanse remake mogen ze voor mijn part in de frigo
laten.
3. Inglourious Basterds
En hopla, Quentin Tarantino is weer de coolste motherfucker in
town . De verwachtingen waren sterk gedimd na
snoozefest ‘Death Proof’, maar De Kin heeft een
geweldige comeback gemaakt met een verrassende, grappige, epische
en heerlijk anachronistiche pelliculespielerei. Zijn beste sinds
‘Pulp Fiction’. Applausjes ook voor een fenomenale Christophe Waltz
en hilarische Brad Pitt.
4. Un Prophète
Jacques Audiard wist me al te bekoren met zijn twee vorige
misdaaddrama’s (‘Sur mes lèvres’ en ‘De battre mon coeur s’est
arrêté’) en met ‘Un prophète’ was het niet anders. Intelligente,
meeslepende gevangenisfilm waarmee de Fransoos nog maar eens
bewijst dat hij als geen ander een genre boven zijn grenzen kan
doen stijgen.
5. The Hurt Locker
Meest intense filmervaring van het jaar. Bigelow keert na een paar
onopmerkzame jaren terug en blaasde me letterlijk van mijn stoeltje
met haar krachtige adrenalinebom. Met voorsprong de beste Irakfilm
van de laatste jaren.
6. Moon
Low-fi sciencefiction-parabel die op dankbare en intelligente wijze
teruggrijpt naar de sf-klassiekers van de jaren zeventig.
Hypnotiserend, mysterieus en verrassend aangrijpend. Een extra
buiging voor de tour de force van Sam Rockwell en de onder
de huid kruipende-soundtrack van Clint Mansell.
7. District 9
Nieuwkomer Neil Blomkamp laat zien dat je ook een originele,
opwindende, én spectaculaire blockbuster kan maken met een
bescheiden budget. De sleeper-ontdekking van het jaar. Michael
Bay, watch and learn.
8. Antichrist
Dat Lars von Trier de meest controversiële film van het jaar zou
leveren wisten we al, maar dat hij ook de top tien-lijstjes zou
penetreren is toch enigszins een verrassing. Onmogelijk om
onberoerd te blijven bij deze stoutmoedige, fascinerende en
zweethandjes inducerende psychologische horrorthriller vermomd als
prententieuze art fart.
9. Coraline
Neen, eens geen Pixar-animatie in de top, maar wel dit heerlijke
ouderwets aanvoelende stop motion-sprookje van Henry Selick.
Duister, grappig en creepy genoeg om zowel de kindjes als
volwassenen stil te krijgen, ondersteund door een prachtige
vormgeving.
10. Avatar
Jaja, James Cameron sluipt op de nipper de top binnen met zijn
overdonderend visueel spektakel dat je écht wel moet gezien hebben
om te geloven. Camerons nooit aflatende rollercoaster voor de
zintuigen is het bewijs bij uitstek dat een cinemazaal een magisch
portaal naar een andere wereld kan zijn. Een kanjer van een
blockbuster waarvan we bijna waren vergeten dat ze bestonden.
Haalden het net niet: ‘Frost/Nixon’, ‘Troubled Water’ en ‘Star
Trek’.
FLOP 5
1. Marley & Me
Het doet pijn om een film met Owen Wilson bovenaan mijn schandmast
te laten wapperen, maar dan moest hij maar niet in dit reactionair
conservatief melodraakje meespelen. Serieus, deze film stinkt nog
erger dan een kennel natte honden in de kletsende regen.
2. Transformers 2: Revenge of the Fallen
Goed bezig, Bay! Terwijl de eerste ‘Transformers’ nog net in het
mandje van de guilty pleasures terechtkwam is deze opgeblazen
overkill-sequel een afschuwelijk rommeltje van explosies van de
explosies, slechte acteurs en wapperende
patriottisme-stuiptrekkingen.
3. Knowing
Van Nicolas Cage’s zoveelste affreuze vertolking over de
belachelijk serieuze toon tot de slaapverwekkende non-suspense,
‘Knowing’ was een irritant en pretentieus non-event waarbij het
einde van de wereld niet snel genoeg kon komen.
4. Seven Pounds
Pijnlijke uitschuiver voor Will Smith die eens de blockbusters
inruilt voor een doodserieus existentieel melodrama dat zo fout en
scheef gaat dat het onbedoeld grappig wordt.
5. He’s Just Not That Into You
Ja, het is te gemakkelijk om te kakken op een klassieke romcom,
maar er liepen net iets teveel gladde paljassen, opgeblonken
trienen en oogrollende clichés in rond om hem te vergeten. Flair:
the Movie Part zevendertig of het liefdesleven zoals het totaal
niet is.
De overschot in totaal niet gerangschikte volgorde:
– Guilty pleasure: vroem vroem ‘Fast & Furious’ vroem
vroem
– Keun van het jaar: Alison Lohman (‘Drag Me to Hell’)
– Kerel waar ik gerust een bromance mee wil beginnen en misschien
wel iets meer: Sam – Worthington (‘Terminator Salvation’,
‘Avatar’)
– Slechtst acterende abs: die van Taylor Lautner (‘The
Twilight Saga: New Moon’)
– Slechtste held: John Cusack die ferm tegen zijn goesting moest
rondlopen in ‘2012’
– Teleurstelling: ‘Public Enemies’
– Beste tv-serie: ‘Mad Men’
– Beste documentaire: ‘Anvil! The Story of Anvil’
– Beste overacting: het evil ringbaardje en de flapperende
neusvleugels van John Travolta in ‘The Taking of Pelham One Two
Three’
– Onnozelste cameo: Lance Henrikson in ‘Jennifer’s Body’
– Soundtrack van het jaar: ‘Slumdog Millionaire’, alvorens de
bimbo’s van de Pussycat Dolls er een schaamteloos graantje van
meepikten en dat schoon airke van Bon Iver uit ‘New Moon’.
– Beste/slechtste what the fuck: de omhoog stromende waterpartijen
van ‘The Box’
– Ambetantste publiek: de trezebezen die hun kwekkel niet
konden houden bij ‘Paranormal Activity’ waardoor er niet veel meer
van de creepy sfeer overbleef.
– Meest irritante camerabeweging: de ontelbare ‘zie ons een
poëtisch wezen’- pans en travellings in ‘Altiplano’.
– Kijkt het meest uit naar: ‘The A-Team’ tiens!