"When I drop a rhyme, I create history/It’s about time, cos this is not a mystery/others wait in line, while I collect my victory". Jaja, de kleine Lucy Love is een echte stoere rapster die alle clichés volgt. Maar toch ook niet helemaal, want op Superbillion bewijst de Deense dat ze ook de wetten van de popmuziek van binnen en van buiten kent.
Mocht Dizzee Rascal zijn bejubelde debuut niet gemaakt hebben in het grimmige Londen, maar in Kopenhagen, dan was hij misschien met iets als Superbillion naar huis gekomen. Dit is immers grime van het zuiverste water: snedige, energieke raps en minimale elektronische begeleiding. En toch is het net dat tikje anders. "I’m In Love With It" speelt ronduit met de wetten van het genre. In alle donkerte begint Love nog wel onheilspellend "the suburbs runs through my veins just like morphine/keeping me drowsy like I’m in a dream", maar uiteindelijk blijkt het gewoon om een lange ode aan de muziek te gaan en zo speelt ze her en der nog wel met de conventies.
Daarbij wordt ze niet weinig geholpen door producer Yo Akim, die track na track met de meest aanstekelijke beats en bliepjes komt aandraven (let op het drumroffeltje dat "No V.I.P." halverwege opnieuw in gang steekt!), en in de geinige single "Daddy Was A DJ" ook muzikale knipoogjes naar vaders new wavefixatie steekt. Onze kop eraf als die beginbeat niet van Salt ’n Peppa is trouwens.
Het is dat onweerstaanbare "No V.I.P." dat alle tegenstand al vroeg wegblaast met stevig vervormde bassen en daarnaast valt vooral de manier waarop Love haar two-fingered salute aan all things Britney brengt: ergens tussen ijzig cool en toch met oogjes die blinken van het speelplezier, wat nog meer tot uiting komt in het speelse "March". Aandoenlijk, maar ook krachtig en vol overtuiging.
Het is moeilijk hoogtepunten aan te duiden op een plaat waar daarna meteen "Ten Steps" volgt. En dan is er het donkere "Wake Up": een eerlijk stuk dagboek, dat — een unicum in rapland — toch niet eindigt in larmoyante zelfobsessie. Knap.
Zij een korte plaat; wij een korte recensie. Tien tracks: dat is genoeg voor Lucy Love om de deur met veel kracht in te trappen en autoritair de macht te eisen. Geen skits, geen instrumentals, geen vulsel. Gewoon: tien ijzer- en ijzersterke tracks die zowel de grootste gang bro’s als de hitparade kan overtuigen. Heeft Lucy Love stalen ballen? Drié volgens ons.
