Oud maar nog niet versleten. Zo vallen de vijftigplussers van Githead het best te omschrijven. Ook op Landing blijft de groep nog steeds relevant en up-to-date klinken.
U twijfelt nog of de pensioenleeftijd verhogen een goed idee is? Luister eens naar deze plaat en u bent meteen overtuigd. Ondanks een gemiddelde en gezegende leeftijd van vijfenvijftig rockt Githead als de beesten. Aan dit niveau mogen Colin Newman en de zijnen nog tot een eind voorbij de wettelijke pensioenleeftijd blijven musiceren.
In punk- en new wavekringen wordt Githeadfrontman Colin Newman als een levende legende beschouwd. Wie zijn invloedrijke hoofdbezigheid, de (post)punkband Wire nog niet kent, doet er misschien goed aan te beginnen met Pink Flag, Chairs Missing en 154. De invloed van deze minimalistische meesterwerkjes is moeilijk te overschatten: Sonic Youth, The Cure, Fugazi, Pixies, R.E.M., Blur, Franz Ferdinand, Blur, My Bloody Valentine, Henry Rollins, Mike Watt, Guided By Voices, Manic Street Preachers, … De lijst met fans die onder invloed van Wire zelf een band uit de grond stampten is schier eindeloos en bijna even lang als die van muzikanten die de besnaarde wapens opnamen nadat ze een concert van The Velvet Underground bijwoonden.
Voor Githead blies Newman niet alleen bassiste Malka Spigel en drummer Max Franken van de Israëlische postpunkband Minimal Compact samen, hij wist ook Robin “Scanner” Rimbaud te strikken, de avant-gardistische elektronica-artiest die in een ver verleden ophef veroorzaakte omdat hij tijdens concerten gsm- en politiescanners inzette. De gesprekken die hij zo opving, verwerkte hij live in zijn act. Voor Githead laat hij zijn elektronisch speelgoed echter thuis en behelpt hij zich met gitaren en een batterij effectpedalen.
Instrumentale openingstrack “Faster” zet meteen de bakens uit voor de rest van de plaat: no-nonsense rock en lang uitgesponnen sferische digitaliteit. Het geluid dat Githead op Landing tentoon spreidt, doet regelmatig denken aan shoegazers als The Jesus And Mary Chain, My Bloody Valentine of Spiritualized. Soms, zoals in tracks als “Displacement And Time”, “Before Tomorrow” en “Over The Limit” klinkt de groep dan weer als The Stone Roses of The Happy Mondays die hun dagelijkse portie acid inruilden voor wat straffer spul.
De groep put vooral uit de rijke Britse muziekgeschiedenis, al klinken ze een stuk hermetischer dan de gemiddelde Britse popband. Githead zet daarbij een wall-of-sound in om u tegen te zeggen en speelt met repetitieve patronen en dikke lagen fuzz en distortion. Het werkt een beetje als de white noise van een televisietoestel: als je lang genoeg kijkt en luistert begin je na een tijdje automatisch vanalles te zien en te horen.
Landing is voer voor fijnproevers. Wie op zoek is naar de volgende hype uit Beatlesland is bij Githead echter aan het verkeerde adres. Wie daarentegen niet vies is van avant-garde en gelaagdheid kan met deze plaat perfect zijn honger stillen.
