Laten we even aftrappen met een quizvraagje: wat hebben de bands
Do Make Say
Think, Feist, Metric, Stars en Land
of Talk met elkaar gemeen? Het zijn allen bijzonder fijne Canadese
indiegroepjes, dat is een feit, maar bovendien zijn ze ook nog eens
stuk voor stuk (ten dele) samengesteld uit leden van Broken Social
Scene. Geen wonder dus dat deze band – of misschien nog beter dit
muzikaal collectief – die ondertussen al 19 leden telt, wel eens
wordt beschouwd als dé indie-supergroep. Al zijn ze zelf niet echt
te spreken over dit label: creatieve promiscuïteit is in de
Canadese muziekwereld immers de normaalste zaak van de
wereld.
We vertellen waarschijnlijk niets nieuws als we zeggen dat de
noughties hét decennium waren van de Canadese alternatieve muziek
(herinnert u zich Arcade Fire nog?) –
en dat vooral BSS daarin een katalyserende rol gespeeld heeft. Na
de instrumentale ambient van ‘Feel Good Lost’ (2001) kwam de
doorbraak er behoorlijk snel met ‘You Forgot It In People’, dat
algemeen als hun beste album beschouwd wordt. Geheel terecht
trouwens, want zelden hebben we een album gehoord dat bij de eerste
noten ZO openbarst van de creatieve energie.
Van de donkere postrock van het eerste album naar perfecte
4-minuten popsongs: een plotse maar geslaagde overgang! Maar liefst
vijftien muzikanten zijn er te horen op deze cd (gastbijdragen
meegerekend) en dat merk je aan de immense gelaagdheid van het
album, waarbij violen, gitaren, hoorns en trompetten om het hardst
om uw aandacht schreeuwen. Desondanks blijft het boeltje mooi bij
elkaar gehouden door de ingenieuze orkestratie, zonder dat daarbij
vergeten wordt dat ze eigenlijk een popnummertje aan het schrijven
zijn.
Neem nu ‘KC Accidental’: een eenvoudig gitaarriffje dat door de
energetische drums direct een aantal regionen hoger gekatapulteerd
wordt, en net op het moment dat je denkt dat je een of andere
instrumentale jamsessie aan het beluisteren bent, schakelen de
zeemzoete vocals het nummertje nog een versnelling hoger. Dé
classic van dit album is misschien wel ‘Anthems for a Seventeen
Year Old Girl’. Of hoe je met een overload aan instrumenten dankzij
een schitterende opbouw toch een subtiel en breekbaar nummertje kan
maken. Die viooltjes, meneer!
Onze persoonlijke favoriet is dan weer ‘Cause = Time’, en in
tegenstelling tot wat de titel van voorgaand nummer doet
uitschijnen het dichtste dat BSS ooit bij een echt anthem is
gekomen. Het hele album lang is een heerlijke mix van pure
garagerock, folkmelodietjes en postrockstructuren, en ‘Cause =
Time’ mag als culminatie van al dat moois gezien worden. Het
opzwepende ritme, de cryptische tekst en de su-ccu-len-te melodie
(We all wanna fuck the cops, nietwaar) zetten een nieuwe standaard
voor indierock. Een standaard die in de daaropvolgende jaren door
hun landgenoten (en anderen) gretig werd nagevolgd.
Als we er dan nog even een laatste nummertje uitlichten, moét dat
wel ‘Lover’s Spit’ zijn. Prachtig voorbeeld van hoe de band al hun
creatieve lusten botviert op wat op het eerste gehoor een eenvoudig
folknummertje is, met een baslijn die onze ingewanden in duizend
richtingen wringt en een prachtige tekst die is doordrongen van de
zwarte humor. Voor je het goed en wel beseft zit er tegen het eind
alweer een volledig orkest in hun rug, dat het nummer weer zachtjes
aan de grond helpt om over te gaan in het al even betoverende ‘I’m
Still Your Fag’.
Het lijkt zowat de definitie van “klassieker” te zijn:
verschillende genres nemen, ze in de blender smijten en er een
album met een eigen, uniek geluid uit puren. We hadden deze
recensie ook vol kunnen proppen met referenties; Flaming Lips,
Spoon,
Mercury Rev,
Yo La Tengo:
allemaal roepen ze gelijkenissen op met deze band. Daartegenover
staat de volstrekt éigen smoel van deze band, waardoor je elke
vergelijking direct overboord kan gooien. Op ‘You Forgot In People’
vond BSS de perfecte balans tussen experimentele muziek met ietwat
‘complexe’ structuren en verbazend catchy popnummertjes. Hét na te
streven voorbeeld voor alle indierockertjes van de noughties.
Classic!
