Atlantic, 2009
Met de regen kletterend tegen de ramen en de eerste sjaals die in
het straatbeeld opduiken, lijkt enkel nog de verwarmingsketel voor
warmte en zon te kunnen zorgen in de huizen. Maar als een naarstige
mier hebben wij afgelopen zomer zonnige plaatjes gespaard, kwestie
van de barre herfst- en wintermaanden stralend door te komen. Het
mag dan ook niet verbazen dat we uitgerekend nu (beter laat dan
nooit) ‘Sunny Side Up’ van Paolo Nutini onder de loep nemen.
‘Sunny Side Up’ moet in de voetsporen treden van ‘These Streets’,
het debuut dat ondertussen tussen de sterren uit geplukt dient te
worden. Nutini, toen de nieuwe singer-songwriter die klonk als een
rauwe versie van James Blunt, werd met lof overladen voor zijn
eerste plaat. Nu is James Blunt niet bepaald een vergelijking waar
de meeste, zichzelf serieus nemende songwriters om staan te
springen, zodat het haast niet anders kan dan dat de Schotse
Italiaan zich lichtjes in het gat gebeten voelde en naarstig op
zoek is gegaan naar een vergelijking die hem beter beviel.
Otis Redding bijvoorbeeld. Ook hij klonk als twintiger (hij zou
overigens niet ouder worden dan 26) als een man van ver voorbij de
pensioengerechtigde leeftijd, die zich heeft laten gaan in het
pijproken. Het blijft een raadsel hoe hij het doet, maar in
tegenstelling tot op zijn vorige plaat klinkt Nutini’s stem 60 jaar
ouder dan ze is. Ook zijn muziek draait bij momenten de klok
tientallen jaren terug, al staat hij wel weifelend naast z’n
teletijdmachine, niet goed wetend in welk tijdperk of in welk genre
hij graag zou willen vertoeven.
Zo klinkt openingsnummer ‘Ten Out of Ten’ alsof Bob Marley zelf nog
maar net het studiozweet van zich heeft afgeschud. De song heeft
alles in zich om op een zomerse dag met de teenslippers slingerend
rond de voeten te staan dansen op een open, kleurige weide.
Opvolger ‘Coming Up Easy’ en (iets verderop) ‘No Other Way’ zitten
dan weer volledig in de Redding-regionen. ‘No Other Way’ is een
song zoals Redding er zelf nog een geschreven zou kunnen hebben als
hij er de kans toe kreeg. Het geeft Nutini de mogelijkheid om
kamerbreed te croonen, weelderig strooiend met witte zakdoeken voor
alle toehoorders die de waterlanders niet meer kunnen
bedwingen.
Bob Dylan staat zonder twijfel ook in vette letters op zijn
verlanglijstje van vleiende vergelijkingen. Met ‘Tricks of the
Trade’ en ‘Chamber Music’ zeilt hij zonder problemen in de wateren
van de heer Zimmerman, zonder ook maar een keer in aanvaring te
komen. Om het geheel Redding-Dylan-Marley goed af te romen heeft de
jongeman ook nog een snuifje country/folk toegevoegd in de vorm van
‘Growing Up Beside You’ en ‘Worried Man’, in onze regionen beter
gekend in de uitvoering van Ferre Grignard. Zelfs King Louie uit
‘Junglebook’ zou graag zoals Nutini willen zijn, al was het maar om
met slingerende apenarmen rond te dansen op ‘Pencil Full of
Lead’.
‘Sunny Side Up’ klinkt onwaarschijnlijk herkenbaar. Door de mix van
stijlen die Nutini naarstig handhaaft, lijkt het af en toe of hij
een ‘best of covers’ gemaakt heeft.
Toch valt er niet te ontkomen aan de ongelooflijke charme en de
warme gloed die deze plaat met zich meebrengt. U hoeft dus ook
niet verbaasd te zijn wanneer u uzelf erop betrapt voor de derde
keer na elkaar op ‘play’ te hebben gedrukt, om ’s mans nieuw
aangemeten stemtimbre nog eens een dik half uur door te kamer te
horen waaien.
Paolo Nutini treedt op 18 november op in een (allang
uitverkocht) Koninklijk Circus in Brussel.
