Ebony Bones! doet een mens al eens vreemd opkijken. Niet alleen stapt ze als een veelkleurige kaketoe het podium op, ook de klanken die ze produceert zijn soms — euh — apart. Toch is Bone Of My Bones een leuk cadeau in veelkleurig inpakpapier. Opzwepende ritmes, vette rhymes en een flinke portie lef in een klein uurtje muziek.
Ebony Thomas, ja Ebony is haar echt naam, is een voormalige actrice die zichzelf als Ebony Bones! opnieuw heeft uitgevonden in de muziekstudio, en met Bone Of My Bones debuteert met een album waar de kracht vanaf spat. M.I.A. en Santigold deden het haar al voor, al heeft ze niet afgeluisterd. Daarvoor is Bone Of My Bones te veel een eigenzinnig stukje, opgevoerd met veel bravoure.
"W.A.R.R.I.O.R" slaat al meteen in als een bom. Het klinkt als een krijgslied waarbij de vijand bij het horen ervan snel in een hoekje wegkruipt. De ritmes klinken alsof horden mannen legergewijs marcheren op Afrikaanse bodem en vuursalvo’s lossen. Ebony Bones! is weliswaar oerbrits, maar haar muziek is doorspekt van Afrikaanse invloeden. "The Muzik" is een onweerstaanbaar funky en eigentijds dansnummer om u tegen te zeggen. Voor wat maatschappijkritiek draait ze eveneens haar hand niet om, in "In G.O.D. We Trust (Gold, Oil & Drugs)" levert ze een sneer naar de Amerikaanse gedachte.
Zelden gingen politieke correctheid en feest zo goed hand in hand. Halfweg het album zijn we nog steeds niet in een dipje terechtgekomen. Al zorgt "Guess We’ll Always Have NY" voor een minder strijdvaardig moment waarbij een hartbreuk nazindert. De breuk met de rest van de nummers is ook heel duidelijk aangezien hier enkel akoestische gitaar en drum aan te pas komen, terwijl andere tracks volgezaaid zijn met instrumentale vondsten.
Toch klopt het plaatje, of Ebony Bones! zich nu van rock, new wave, funk of tribal ritmes bedient. Het is een van haar grote sterktes, ze gebruikt allerlei genres en heeft vakkundig gesnuffeld in de muziekencyclopedie van de voorbije decennia, maar nergens klinkt de muziek als een goedkope rip-off. Telkens zorgt ze voor haar eigen originele invulling en maaktze daarbij wild gebruik van haar kleurenkwast.
Bone Of My Bones kent jammer genoeg ook enkele mindere momenten, zoals "Smiles & Cyanide", waarin ze aan het rappen gaat en daarmee toch wat té M.I.A. Klinkt. "When It Rains", waarvoor ze de man van 2006 en 2007, Timbaland, onder de arm nam, is met stip een van de zwakste nummers. Gelukkig herpakt ze zich met " Ready When U Are" en met de afsluiter en tevens meest flatulente titel van het jaar, "Don’t Fart On My Heart". Je moet maar gek genoeg zijn om het te bedenken.
Haar passage op Pukkelpop was er een om snel te vergeten, wegens een te klein bereik. Op plaat heb je daar echter geen last van en dus kan met recht en rede gezegd worden dat Bone Of My Bones ongetwijfeld een van de origineelste en interessantste cd’s van 2009 is. Ebony Bones! is het levende voorbeeld dat de DIY-aanpak kan werken en dat kaketoes ook over meer dan een leven beschikken.
