Duik snel uw zolder in en haal die Bijbel van onder het stof. Of trek uw oren open wanneer grootmoeder haar rozenkrans opzegt. Want als John Darnielle zich door de Heilige Schrift laat inspireren, dan bent u beter goed geïnformeerd.
Zie: de songtitels op The Mountain Goats’ nieuwste, The Life Of The World To Come. Wie oud genoeg is om op een school te hebben gezeten waar "Levensbeschouwing" nog niet in het educatief woordenboek stond en de inhoud — of op zijn minst de inhoudstafel — van de Bijbel van buiten geleerd diende te worden, zal bij de aanblik van titels als "Psalms 40:2", "Deuteronomy 2:10" en "Isaiah 45:23" ongetwijfeld een klein jeugdtrauma voelen opflakkeren. Niet gevreesd, Darnielle neemt met deze zestiende The Mountain Goats plaat niet de rol van moderne missionaris op zich.
Wat hij dan wel doet? Wat hij het best doet, tiens: verhalen vertellen. Verhalen over zijn eigen leven ditmaal, al doet dat er in principe niet toe. Dat het ontroerende verhalen zijn, tragikomische verhalen, met intrigerende personages die steevast balanceren op de grens van outcast en jan met de pet, daar draait het om.
In dat opzicht blijven de Bijbelse referenties dan ook beperkt tot een uitgangspunt; een narratieve structuur die Darnielle naar believen met zijn eigen vertelsels invult, zeg maar. Dat kan allemaal overbodig lijken, een poging om interessant te doen, maar het wordt des te leuker wanneer het verhaal op ironische wijze tegen dat Bijbelse kader opbotst. Zo wordt de religieuze thematiek in "1 Samuel 15:23" in haar blootje gezet ("I became a crystal healer […] I sold self-help tapes") en neemt Darnielle het ook in het bijna Ben Folds-esque "Romans 10:9" duidelijk niet meer zo serieus.
Wie vreesde voor een draak van een Christian rock plaat kan na het beluisteren van The Life Of The World To Come met andere woorden met een gerust hart besluiten dat ook dit zestiende album nog op en top The Mountain Goats is. Spaarzame gitaarmelodieën die door een minimum aan perfect geplaatste percussieslagen naar een hoger niveau worden getild of iets rijker georkestreerde pianogedreven nummers (met als mooiste voorbeelden respectievelijk "1 Samuel 15:23" en "Ezekiel 7 And The Permanent Efficacy Of Grace"), blijven de vruchtbare grond vormen voor Darnielles verhalenuurtje.
Wat in eerste instantie een opluchting is, kan na zestien platen echter gaan vervelen. Ondanks het feit dat Darnielle een van de beste verhalenvertellers is die de huidige muziekscene rijk is en hij de reputatie heeft de dingen graag eens anders te doen, is ook zijn stijl niet ondoorgrondbaar. De getrainde The Mountain Goats luisteraar weet ondertussen waar de man zijn accenten zal leggen, waar hij een veelzeggende pauze inlast, of waar een venijnige uithaal en een gitaaruitbarsting het tij zullen breken. Hell, soms dachten we zelfs: dit nummer hebben op een andere plaat al gehoord.
Het moest er ooit van komen, natuurlijk. In elke relatie kunnen de dingen al eens voorspelbaar worden. De vraag is of de liefde groot genoeg — of, in dit geval, de plaat goed genoeg — is om die kleinigheden door de vingers te zien. Of wordt het iets waar een mens zich mateloos aan gaat storen? Wij schrijven The Mountain Goats alleszins nog niet af, al prefereren we misschien wel een oudere plaat. Maar beslist u vooral zelf.
