EMI, 2009
Het verleden blijft het Franse duo Air nog steeds achtervolgen.
Tien jaar geleden kwamen ze vanuit het niets tevoorschijn met ‘Moon
Safari’, een opmerkelijk album dat door zijn milde elektronische
geluiden en sterk erotiserende karakter als een love bomb insloeg.
Het werd een instant hit voor de groep, die sindsdien meermaals
heeft geprobeerd dat succes te herhalen. Ook opvolgers als ‘The
Virgin Suicides’, ‘10000 Hz Legend’ en het meest recente ‘Pocket Symphony‘
verkochten nog als zoete broodjes, maar grote verrassingen bleven
uit.
Air heeft de afgelopen twee jaar gewerkt aan het nieuwe ‘Love 2’ en
blijft – zoals de naam al suggereert – op het bekende traject. Het
duo koos op ‘Love 2’ duidelijk voor meer gitaararrangementen in
vergelijking met ouder werk. Opener ‘Do The Joy’ start met een
ritmische gitaarlijn die verder wordt ingekleed door een
contrasterende synthesizer, maar mondt uiteindelijk uit in een
harmonisch spektakel met een expressieve piano als culminatie. Er
wordt heel wat geprobeerd in het openingsnummer van ‘Love 2’, en
die korte demonstratie maakt ons nieuwsgierig naar het
vervolg.
‘Love’ is een rustig en bedwelmend nummer, dat ons met zijn
atypische maar funky ritme snel weet te overtuigen. De veelheid aan
melodische lagen tonen een Air en plein forme. Dat is ook het geval
bij ‘So Light Is Her Football’, dat sterk doet denken aan ‘The
Virgin Suicides’. Ook hier is opnieuw een opvallende rol weggelegd
voor een beetje gitaarwerk, al gaat onze aandacht vooral uit naar
de luchtige maar intrigerende tekst van het nummer.
De Franse groep heeft duidelijk geprobeerd om te herbronnen, zoals
blijkt in ‘Be a Bee’ en ‘Missing the Light of the Day’. Air liet
zich zowel door rock als door eighties popmuziek inspireren, maar
daarnaast wordt ook het tempo vaker de hoogte ingejaagd. Ongewoon,
maar het geeft de muziek een leuke animo. Bij ‘Missing the Light of
the Day’ is het enkel spijtig dat tekst en zang eenzelfde dynamiek
missen.
Naar ons gevoel is vooral het tweede deel van ‘Love 2’ de moeite
waard om even nader te bekijken. ‘Tropical Disease’ gaat van start
in een melancholisch sfeertje, maar krijgt een nieuwe invulling bij
het verstrijken van de seconden. Zeer suggestieve muziek, maar ook
de tekst (“Woman, make me feel warm inside”) laat weinig over aan
de verbeelding. Mocht Silvia Kristel wat minder lentes tellen, dan
hadden we haar graag eens als Emmanuelle zien ronddartelen op de
melodie van Air.
Met ‘Heaven’s Light’ waanden we ons nog even in de hemel, waarna de
overgang wordt gemaakt tot een meer gesloten compositie zoals
‘Night Hunter’. De sfeer en invulling van de muziek is een kleine
verrassing, maar houdt ons wel aan de speakers gekluisterd. Dat
onverwachte vinden we niet direct terug bij ‘Eat My Beat’ of ‘You
Can Tell it to Everybody’, maar Air is er in geslaagd er een hecht
en afwisselend geheel van te maken. Vooral het dynamische tempo en
de gierende gitaren op ‘Eat My Beat’ zijn vrij opmerkelijk.
Afsluiter ‘African Velvet’ is ten slotte een aardige jazzy
instrumentale outro. Licht vertier en zeer leuk om even te
ontspannen.
A crazy thing called love, er is al onnoemelijk veel over
geschreven, maar het weet tot op heden nog steeds artiesten over de
hele wereld te inspireren. Dat is ook het geval voor Air, dat met
‘Love 2’ een zoveelste ode aan het gevoel, het sentiment en de
romantiek brengt. Deze nieuwe kan misschien niet tippen aan ‘Moon
Safari’ en we hebben ook een beetje onze twijfels over de
houdbaarheidsdatum van de muziek, maar Air weet onze tere punten
opnieuw te raken. Niet al te gedenkwaardig, maar wel aangenaam
vertier.
http://www.astralwerks.com/air/
