Hoe het met u zit, weten wij niet, maar wij werden telkens enorm goedgezind van de eerste jaargang van het Amerikaanse ‘Ugly Betty’. De reeks was fris, zelfrelativerend, zonnig en geestig, en vermeed daarbovenop nog eens alle cynisme. Ongegeneerd vrolijk en optimistisch zijn in een kwaliteitsreeks, wij zagen dat veel te weinig gebeuren. Het eerste seizoen wist ook op een spitsvondige manier de populaire soap te parodiëren, maar wist met z’n knappe scenario en dito acteurs net dat ietsje meer te geven. Het bleef feelgood-televisie van het zuiverste water, maar dan wel verdammt goéie feelgood-televisie. Bij de tweede jaargang – u keek naar het aantal sterren en u voelde ‘m al aankomen – is er echter een en ander misgelopen.
De laatste paar afleveringen van seizoen 1 verraadden het al een beetje: de makers zijn de pedalen totaal kwijt en weten in godsnaam niet welke richting ze uit willen met het verhaal. Als gevolg worden de personages herleid tot marionetten van de plot. Reeksen als ‘Prison Break’ en ‘Heroes’ lijden aan diezelfde kwaal. De plot wordt zichtbaar stuurlozer, maar de machine moet nog wel blijven draaien. Dus worden er subplots en personages geïntroduceerd die achteraf gezien nergens toe doen, hoofdverhalen uit een vorig seizoen worden veel te lang gerekt en belangrijke personages beginnen dingen te doen die absoluut niet bij hun personage passen, maar wel noodzakelijk zijn om al die stukken hoofd- en nevenplot aan elkaar te plakken. Elegant is het allemaal niet en het geheel komt op deze manier al snel gekunsteld over.
Het verhaal van het eerste seizoen was ook al niet briljant, maar dat kon tenminste nog rekenen op pittige dialogen en een over het algemeen erg sterk scenario. Ook de rode draad van de machtsstrijd binnen MODE, de moord op Fey Sommers en de rol van Betty in het hele gebeuren was ruim interessant genoeg om te kunnen blijven boeien. In een van de laatste afleveringen besliste Bradford Meade dan plots om voor Wilhelmina te scheiden van zijn vrouw Claire en moest ondergetekende toch eens diep fronsen. Qué? Was Claire nu niet de vrouw van zijn leven? En was Wilhelmina nu niet de vrouw die de carrière van zijn zoon wou kapotmaken? Wel, dát gevoel keert werkelijk iédere aflevering van seizoen twee terug. In feite lijkt het allemaal nogal sterk op een gemiddeld spelletje Pong: de plot gaat voortdurend van hot naar her, de personages veranderen van aflevering tot aflevering en eigenlijk gaat het allemaal helemaal nergens naartoe.
Het is moeilijk om iets te zeggen over “seizoen twee” in het algemeen, net omdát het zo verduiveld fragmentarisch is. Het zijn stukjes plot en verhaal die schijnbaar willekeurig aan elkaar zijn geplakt. Zijn die dan allemaal zo slecht? Goh, neen, dat nu ook weer niet. Het is gewoon zo dat de kwaliteit overwegend inferieur is aan alles dat we al zagen in het eerste seizoen en dat stukjes die wél interessant zijn (Freddy Rodriguez heeft nog een relatief leuke rol) verloren gaan in de soep van het geheel. De grote lijnen gaan ongeveer over de gevolgen van de relatie tussen Bradford en Wilhelmina, het geheugenverlies (!) en daaropvolgende herstel (!!) van Alexis en de persoonlijke problemen van Daniel. Maar daar moet u vooral niet te veel op letten. De gevolgen van deze gebeurtenissen voor the big picture blijven beperkt tot de elementen die de makers nog kunnen gebruiken als langgerekte subplots.
Dat klinkt wellicht nogal vaag, maar laat me een voorbeeldje geven. Op het eind van seizoen 1 waren Daniel en Alexis betrokken bij een auto-ongeval met de wagen van hun vader. De remmen van de auto waren doorgesneden door de huurmoordenaar die Alexis had ingehuurd om haar vader van kant te maken. Wanneer Alexis – uw bullshit-detector zou al tilt moeten zijn geslagen – haar geheugen terugkrijgt (zucht), biecht ze alles op aan Daniel. Die is even boos, vergeet na twee afleveringen dat er iets gebeurd is en vermeldt het voorval achteraf niet eens meer. Et voilà. Zulke gebeurtenissen zijn schering en inslag en hebben zelden of nooit (blijvende) invloed op plot of personages. Bijrollen als die van Justin, Hilda, Christina en Betty’s vader worden zelfs zo goed als volledig aan de kant geschoven en dienen enkel nog als klankbord voor andere personages.
Nog erger af zijn Marc en Amanda – het leuke stel uit Betty 1 – die hier verhaallijnen krijgen die nog oninteressanter zijn dan de rest van de reeks, met als absoluut dieptepunt een gastrol van Gene Simmons. Gene fucking Simmons, ja. Zo komt er nog hier en daar een beroemdheid langs, zit Betty’s liefdesleven weer eens danig in de knoop en blijkt elk elementje dat seizoen 1 zo genietbaar maakte nu gemuteerd tot een virus dat uw lijf binnendringt om u in een recordtempo zo luid mogelijk ‘we – don’t – give – a -fuck‘ te laten uitroepen. ’t Is doodzonde, maar wat kan je eraan doen? Wel, ú kan om te beginnen in een wijde boog om deze teleurstelling van formaat heen lopen en uw geld sparen tot het tweede seizoen van ‘Flight of the Conchords’ in de rekken ligt. Rest ons nog te repliceren op de slogan die op de dvd-hoes prijkt, Brighter, Bolder, Bettyer: Bullshit. ‘Ugly Betty’ is een soap geworden.
