We gaan het één keer zeggen. De nieuwe van Mew heet No More Stories Are Told Today I’m Sorry They Washed Away, No More Stories The World Is Grey, I’m Tired Let’s Wash Away. Genoteerd? Bon. De muziek dan.
Quite frankly? Eigenlijk weten we het nog altijd niet. Wéken zijn we deze plaat nu al aan het draaien en gaandeweg — meer door de kracht der herhaling dan iets anders — beginnen flarden zich eindelijk vast te haken. Het mooiste moment is wanneer dat titelvers passeert midden in "Hawaii". Voor een zeldzame keer krijgen we een melodie met een mooie krul, maar vergeet het dat dat herhaald wordt. Wanneer dat gebeurt, worden de zinnen al overstemd door achtergrondzang die het nummer een andere kant probeert op te stuwen.
Dat is Mew, immers: breedvoerige zinnen maken, ze halverwege afbreken, een andere richting kiezen en opnieuw vertrokken zijn voor een uitleg zonder einde. Eeuwig meanderen dat vaak nergens heen lijkt te gaan, en dan toch en stoemelings op een song lijkt te stuiten. Om die nog voor het einde alweer te verlaten en alweer nieuwe horizonten op te zoeken. Het is niet eens zo dat dat spoor volgen een frustrerende bezigheid is, meer wel dat een kat er zijn jongen niet meer in terug vindt.
Nog minder dan op voorganger … And The Glass-handed Kytes lijkt Mew op No More Stories… bezorgd om het concept "song". Wat telt is de geluidstrip, maar ergens daarin lijkt ook de groep niet altijd te weten wat het met al de auditieve vondsten aan moet vangen. Op textuur alleen kun je immers geen plaat bouwen waardoor de songs maar al te vaak aan het zwalpen slaan.
Halverwege de plaat is dat vooral merkbaar. Van het korte "Intermezzo 1" tot "Hawaii Dream", met dieptepunt het als een vervelend Radioheadjazzke beginnende "Silas The Magic Car" dat daarna maar wat etherisch aanwiegt en nergens boeiend wil worden. "Cartoons And Macramee Wounds" klinkt aanvankelijk alsof het op de geweldige doorbraakplaat Frengers had kunnen staan, maar strandt tenslotte ver over de grens van de knuffelrock. Psychedelische knuffelrock, dat wel, maar: knuffelrock.
Gaandeweg beginnen stukken No More Stories… dan toch te klikken, en je merkt wat voor koptelefoonplaat dit is. Tegen het refrein weet je over "Repeater Beater": dit is om te dansen. En zo komen er nog verrassingen naar boven uit wat eerst een oeverloze soep was. Dan hoor je de details in het bijzondere "Sometimes Life’s Never Easy", dat na een erg chaotische intro met opera-uithaal, gaandeweg evolueert naar een iets meer straight forward song. Ook "Introducing Palace Players", één en al tegendraadse baslijn en hortende drums, haakt zich met een aanstekelijk refrein draaibeurt na draaibeurt meer vast in het hoofd. "Beach" blijkt uiteindelijk gewoon synthpop van het zuiverste water.
Eigenlijk hebben we het gevoel dat de nummers van No More Stories… zich live pas echt zullen openbaren; dat de groep in de studio de weg wat is kwijtgeraakt en er niet in is geslaagd om de belangrijke zaken van de inventieve spielerei te scheiden. Ook na deze plaat blijft ons oordeel dus ongewijzigd: aan ideeën geen gebrek, aan focus wel.
Mew speelt op 1 november in de Botanique.
