The Cave Singers gaan op hun tweede album verder op het elan van het op de nodige lof onthaalde debuut. De evolutie binnen de band mag dan subtiel zijn, ze is des te efficiënter. Welcome Joy is zo’n akoestische parel die je er vrede mee doet nemen dat de zomer binnenkort plaats zal ruimen voor de somberte van de herfst.
Twee jaar geleden zorgden The Cave Singers voor een van de meest verrassende debuutplaten van de laatste jaren. Niet dat hun Invitation Songs een geheel nieuwe invulling gaf aan wat singers-songwriters eerder deden met americanahet americana-singersongwritergenre, maar gezien de achtergrond van de leden van de band was het berustende, ingetogen karakter van het album geen kleine verrassing. Opgebouwd rond muzikanten die in het verleden hun sporen verdienden met het voorbrengen van zeer luid gitaargeweld, bleek The Cave Singers een onverwacht schot in de roos. Dat moet het trio zelf ook gedacht hebben, want vandaag ligt met Welcome Joy hun tweede langspeler in de winkel.
Het hypnotiserende effect van het debuut heeft daarop plaats geruimd voor meer ontwikkelde songs. Hoewel The Cave Singers stilaan kunnen bogen op een eigen geluid, klinkt de band bovendien rijker op deze nieuwe plaat. Al wil dat nog niet zeggen dat Welcome Joy overladen werd met tierlantijnen. Subtiele stomps en dito achtergrondzang zoals in opener "Summer Light" brengen de groep al heel ver. Reken daar het ondertussen kenmerkende getokkel bij dat karakteristiek geworden is voor The Cave Singers, en je hebt alle ingrediënten voor een bloedmooie en goudeerlijke plaat.
Dat blijkt ook uit het stilistische hoogstaande "Leap", dat spontaan beelden oproept van een loeiend hete zon die boven een woestijnhorizon verschijnt. Als dan nog een aanstekelijke mondharmonica weerklinkt, lijkt het er sterk op dat The Cave Singers je al overtuigd hebben. Niet kwaad voor amper twee nummers ver in de plaat.
The Cave Singers kunnen dan ook bogen op een grote dosis vakmanschap en talent, wat van elke noot op deze plaat afstraalt. Net als op zijn voorganger waart door Welcome Joy een geest van berusting, maar —zoals de titel al suggereert — mag het op Wellcome Joy allemaal iets opgewekter. Weg is dan ook de beklemming die op het debuut sporadisch aanwezig was. In de plaats daarvan klinken songs als "Hen Of The Woods" en "At The Cut" niet alleen ingetogen, maar ook gematigd optimistisch. Voor zover dat uiteraard een accurate manier is om muziek te omschrijven.
In tijden waarin acts als Bon Iver, Grizly Bear, maar ook Band Of Horses en Jeffrey Lewis furore maken, moet zeker plaats zijn voor de nummers van The Cave Singers. Deze heren doen immers wat Eddie Vedder deed op de soundrack van Into The Wild, alleen gaat dit trio nog een stapje verder de wildernis in. Daar geeft sprankelende "Beach House" het ritme aan, en vat het zich voor eeuwig in je gehoor nestelende "I Don’t Mind" de heersende levensfilosofie samen.
