Is er iets mis met popmuziek? Niet als het met veel overtuiging en vuur wordt gebracht. Dat Outrageous Cherry in dat plaatje past, is nu wel duidelijk: met Universal Malcontents is het combo reeds aan zijn vijftienjarige bestaan en zijn tiende plaat toe.
Een groep met een staat van dienst van anderhalf decennium, maar toch nog altijd geen succes: is het wel mogelijk om aan de goede bedoelingen van een dergelijke band te twijfelen? Net als het foute Sparks is Outrageous Cherry immers het soort band dat heel poppy muziek maakt, maar zich daarbij toch totaal niets aantrekt van bestaande conventies. En wij weten intussen wel tot wat zo’n houding leiden kan: tot gedurfde en unieke resultaten, wat uiteraard al een reden op zich is om het combo hierin aan te moedigen.
Een openingsnummer als "I Recognized Her" heeft het in ieder geval in zich om een dergelijk imago te bevestigen. Met tot de verbeelding sprekende lyrics over een meisje uit de toekomst, trapt Outrageous Cherry het plaatje immers af met wat bekend staat als zijn handelsmerk: surrealistische, maar niettemin uiterst visuele teksten, gespijsd met invloeden van sixtiespop en hier en daar een psychedelische touch. Bij het surfgitaartje van "I Recognized Her" vallen The Beach Boys immers niet weg te denken, terwijl het nummer qua popgehalte zelfs naast het materiaal van de alternatieve popkoningen van Fountains Of Wayne kan prijken.
Dat het popgehalte echt wel een prioriteit is voor Outrageous Cherry, blijkt eveneens uit een nummer als "It’s Not Rock-’N-Roll (And I Don’t Like It)", wat als een kruising tussen "It’s Only Rock-’N-Roll" van The Rolling Stones en "Video Killed The Radio Star" van The Buggles beschouwd kan worden, al heeft het nummer nog wel een drietal luisterbeurten nodig om helemaal door te dringen. Een soortgelijke indruk maakt de groep met "Feels Like Shadows", dat met het typische mellow ondertoontje fel aan Nada Surf — niet toevallig eveneens een popgroep uit de jaren negentig met sixtiesinvloeden — doet denken.
Het enige nadeel van een dergelijke zondvloed aan pop is dat je bijna dreigt te vergeten dat Outrageous Cherry nog een psychedelisch kantje heeft. Bijna, want in de finale momenten heeft de groep toch nog wat psychedelica in petto en dat in de vorm van een track van maar liefst acht minuten. "Outsider" begint vrij gewoon, maar ontaardt al vlug in lang uitgerekte soundscapes, waardoor liefhebbers van psychedelische rock niet volledig op hun honger hoeven te blijven zitten.
Dat u Universal Malcontents echter niet moet aanschaffen voor dergelijke escapades, mag heel duidelijk zijn. Daarvoor is Outrageous Cherry tegenwoordig te veel een groep voor een publiek dat de onsamenhangende, maar niettemin leuke alternatieve pop van bandjes als Fountains Of Wayne, Weezer en Nada Surf op prijs kan stellen. Het éne moment charmeert de band immers met een met solo’s gevulde instant meebruller als "I Wouldn’t Treat My Enemies The Way You Treat Yourself", terwijl het viertal vlak erna durft uit te pakken met een traag, haast tot een slow motiverend nummer als "Horizon".
Dat Outrageous Cherry het na vijftien jaar nog altijd niet verleerd is om typische collegerock te maken, is bijgevolg wel zonneklaar. Waar wij echter minder van overtuigd zijn, is of er vandaag nog wel vraag is naar het genre. En daarop zal het antwoord pas positief zijn als er nog eens een dergelijke groep een enorme indruk weet te maken. En zo uitzonderlijk is Outrageous Cherry voorlopig nog net niet.
