Inteelt is een onaangename zaak. Niet alleen in de letterlijke zin van het woord, maar ook op muzikaal vlak. Zo zijn er in lokale muziekscènes altijd wel een aantal figuren die niet genoeg hebben aan een band of twee, maar meteen in zowat elk lokaal project een vinger in de pap te brokken hebben. Dat is zowat overal het geval, maar in het Canadese Montréal misschien nog wel het meest van al.
Clues is misschien de uitzondering die de regel bevestigd. De groep is een typische telg uit die voortdurende inteelt in Montréal, want de band bestaat volledig uit mensen die al elders hun strepen verdiend hebben. De leiding wordt genomen door Alden Penner, bekend van de semilegendarische band The Unicorns en Brendan Reed, een ex-lid van Arcade Fire. Dat kan tellen en de extra bandleden zijn ook niet van de minste. Zo mag Lisa Gamble, die we al hoorden met haar soloproject Gambletron en als drumster bij Hrsta, ook hier het percussiegeweld verzorgen en komt Thierry Amar van onder andere A Silver Mt. Zion geregeld wat bas meespelen. Gelukkig is de uitkomst ook muzikaal interessant en is het niet zomaar een zoveelste Constellation zijproject dat nodeloos herhaalt wat we elders al eerder hoorden.
Neen, Clues is iets relatief nieuw voor het Constellation label. Geen deprimerende postrock hier, maar een verfrissende lap rauwe indierock met een fikse dosis postpunk zoals we het nog maar weinig beter hoorden. In die zin gaat Clues verder op het pad dat Penner’s vorige band The Unicorns bewandelde, maar dit toch op een geheel andere wijze.
De muzikale inslag is namelijk nieuw, volwassener zo u wilt. Clues maakt dynamische indierock met een stevige hoek af die grotendeels onvoorspelbaar blijft door een sterke nadruk op contrastwerking. Daardoor is er wel een zekerarty farty gehalte te bemerken in de muziek, maar dat stoort niet, want Clues doet telkens zijn best om logische songs te smeden met kop en staart zonder al te veel in een l’art pour l’art spiraal te geraken.
Die typische contrastwerking is er binnen de songs zelf, zoals in opener "Haarp" waarin ronkende distorted gitaren als korte geluidstsunami’s tussen de lieflijke refreinen door verweven worden, maar ook tussen de songs onderling zijn er grote contrasten op te merken. "Ledmonton" is bijvoorbeeld een bescheiden indie anthem met een hoogst meezingbaar refrein, maar staat dan weer lijnrecht tegenover het ingetogen galmende "In The Dream". Dat laatste nummer lijkt net als "Elope" zo uit een album van de avant-garde band Zelienople geplukt te zijn met haar in reverb gedrenkte gitaren en stemmen.
In "You Have My Eyes Now" worden die beide aspecten bijeengebracht en barst het nummer na enkele ijle, galmende minuten volledig los in iets wat neigt naar de betere stadionrock. Ook het door piano geleide "Perfect Fit" lijkt alle kanten uit te willen gaan, maar wordt toch kundig tot een song gevormd die niet langs alle kanten rammelt. Ongetwijfeld is dat voor een deel ook de verdienste van producer Mark Lawson, onder andere bekend van productiewerk bij Arcade Fire en Islands.
Clues is een sprankelend debuut dat barst van de sterke songs, waarbij het moeilijk is om hoogtepunten aan te duiden aangezien elke song an sich een pareltje is en telkens past binnen het grotere geheel. De plaat is gevarieerd genoeg om de hele tijd de aandacht vast te houden en heeft genoeg diepgang om er na vele luisterbeurten nog steeds nieuwe elementen in te ontdekken. Kortom, eentje voor in uw platenkast.
