Voer voor een interessant debat: wordt de boeiendste (pop)muziek tegenwoordig door vrouwen gemaakt? Florence Welch reikt het ja-kamp alvast een doorslaggevend argument aan met haar debuut, waar liefdesverdriet over vloeit als uit een omgestoten inktpot.
Net als die andere popmeisje als Little Boots en La Roux, had Florence Welch al enkele singles rondgestrooid die voor de pers over het Kanaal volstonden om de loftrompetten nog maar eens te stemmen. Maar daar houdt elke vergelijking op. Synthesizers en electropop zijn niet besteed aan Welch, dat bleek bijvoorbeeld al uit het cynische "My Boy Builds Coffins" en het stevig rockende "Kiss With A Fist" waarin het er gewelddadig aan toe gaat. Zo toonde ze zich meteen al een outcast op de speelplaats waar zovele muzikale meisjes de laatste jaren al touwtje spring hebben gedaan. Ze mogen allen hinkelend terug de klas in. Florence Welch is een categorie apart.
Welch noemt Kate Bush haar grote inspiratie en dat laat zich horen. Niet dat Welch een ramkraak heeft gepleegd op de studio waar Bush Hounds Of Love heeft opgenomen, al scheelt het vooral op "Blinding" niet veel te horen aan de percussie. Qua sfeer zijn de platen van Bush en Welch weliswaar bloedverwanten, al durfde Bush er al sneller een snuif horror in te verwerken. Welch grossiert nog meer in ongerepte schoonheid.
De melting pot die Welch en haar backing band The Machine van harp, piano, strijkers, percussie, koor en een mespunt elektronica maakt uniek noemen, gaat daarom een brug te ver, maar het levert niettemin een over de hele lijn briljante plaat op. Vooral de vocale arrangementen zijn op het betoverende af: Op "I’m Not Calling You A Liar" lijkt het koor mee te zingen dat Björk na Medulla op eBay heeft gezet, terwijl aan het einde van "Drumming" en "Between Two Lungs" Arcade Fire zingend in de studio aangewaaid lijkt. Maar staar u vooral niet blind op zulke referenties.
Welch zingt en musiceert immers in haar volstrekt eigen wereldje. Euforie werpt een donkere schaduw op ("Cosmic Love"), uitgelatenheid smaakt wrang en zelfs cynisch ("Happiness hit her like a bullet in the head" klinkt het in "Dog Days Are Over") en elke zweem van meligheid wordt in een dwangbuis afgevoerd, zij het door haar vaak raak dramatiserende stem, zij het door de teksten, zoals in "I’m Not Calling You A Liar": "I love you so much/I’m going to let you kill me". Telkens wanneer pathos komt aankloppen, slaat Welch die zo de deur net op tijd in het gezicht.
Lungs mag dan wel een afschuwelijke hoes hebben, de titel is treffend gekozen. De hele plaat is immers van een ontstellende, uw longen als voetmat gebruikende schoonheid die enkele keren fiks op uw adem trapt, zoals in het weergaloos aanzwellende "Between Two Lungs", "Howl" of "Drumming". Dan vooral beseft u hoe achteloos Florence and the Machine de mooiste melodieën en wendingen als bloemblaadjes in het rond strooien.
Loop of surf dus gerust even naar uw platenwinkel, en zie dat u een mooi plaatsje hebt in de Club op Pukkelpop wanneer Florence + The Machine er speelt op zaterdag 22 augustus. Zo kan u over drie, maximaal vijf jaar, wanneer Florence + The Machine pakweg de AB in een zucht uitverkoopt, zeggen dat u er als eerste bij was. 2008 had zijn Fleet Floxes. Welaan dan: als 2009 om één debuut, om één debutant herinnerd mag worden, laat het dan voorlopig Florence Welch zijn.
