Niks nieuws onder de zon bij Vive La Fête. De band rond Danny Mommens en Els Pynnoo doet ook nu waar hij goed in is, met het weinig verrassende Disque D’Or als gevolg. Wil de band indruk blijven maken, dan dringen maatregelen zich op.
Of Vive La Fête ooit een echt onmisbare plaat zal maken, vroegen we ons af toen twee jaar geleden Jour De Chance van de band rolde. Ondertussen zijn we weer een album verder en begint het er meer dan ooit naar uit te zien dat de groep rond Els Pynnoo en Danny Mommens al in 2003 zijn meest onmisbare worp afgeleverd heeft. Nuit Blanche heette dat album en het was de plaat waarmee de probeersels van een e.p. en twee full-cd’s tot de perfectie gefinetuned werden.
Sindsdien ging het, eigenlijk, alleen maar bergaf. Grand Prix was een poging tot Nuit Blanche pt. 2 en Jour De Chance een middelmatige poging tot verbreding in de diepte die het, zo valt te merken twee jaar na de release, vooral moet hebben van de aanwezigheid van een cover van Michel Polnareff, het enige nummer dat ons op dit moment spontaan voor de geest springt. En nu is er Disque D’Or, een zesde langspeler alweer, maar meer dan een gelaten schouderophalen weet die na een weekje stevig doorluisteren niet teweeg te brengen.
Jammer, want eens, toen het duo met de veelbelovende e.p. Je Ne Veux Pas zijn opwachting maakte op het kersverse Kinky Star-label, leek alles mogelijk. Pynnoo sprak tot de verbeelding, Mommens was die kerel die bij de SexMachines de VU-meters in het rood joeg en tussendoor de nieuwe bassist van dEUS werd. Toen Vive La Fête op zijn top was, kwam daar nog een hoekje in Deng bij, waar Mommens maandelijks zijn decadente levensstijl met het thuisfront kon delen.
Zou het toeval zijn dat na de decadentie het creatieve verval de kop opstak? Gecombineerd met het gebrek aan erkenning in eigen land — waarom Milk Inc. wel en Vive La Fête niet op Werchter, eigenlijk? — levert dat het voorlopig dieptepunt uit het oeuvre op in de vorm van “Everybody Hates Me,” het eerste en enige engelstalige nummer van de band op de nieuwe plaat. Hoe hard het ook tongue in cheeck mag zijn, “everybody hates me ‘cause I’m rock & roll, let’s get high tonight” zoals de volledige tekst van het nummer gaat, wijst op niet veel meer dan pubersentimenten gecombineerd met een geloof in clichés die decennia geleden al als “saai” bestempeld werden.
Is Vive La Fête hiermee afgeschreven? Nog niet helemaal. Wie nog geen plaat van de band in huis heeft, kan zich gerust Disque D’Or aanschaffen. En ook de die hardfans die een volledige collectie willen, zullen vast blij zijn met deze nieuwe worp. Maar als gewone, doordeweekse fan, heb je hier weinig tot niets aan. Een zoveelste schijfje met eletroclashrock zoals die in de eerste helft van het decennium in zwang was, daar valt momenteel nog maar weinig enthousiasme voor op te brengen.
Al gloort er hoop aan de horizon. In nummers als “Je Ne Pourrais Pas” en vooral het knappe “Mira” flirt Vive La Fête meer dan ooit met chanson. Niet toevallig zijn deze twee songs de sterkhouders van Disque D’Or, waardoor een mens in stilte hoopt dat dit de richting is die deze band in de toekomst zal uitgaan. Wil Vive La Fête nog een toekomst hebben, lijkt het stilaan ook de enige oplossing.
