Enkele weken geleden beschreven we hoe het album Avoid the Light van deze Duitse
band ons onverwacht enkele aangename momenten bezorgde. Dat
aangename, warme gevoel bleef aanhouden en dus telefoneerden we met
Dave van Long, een van hun gitaristen, om ons haarfijn te laten
uitleggen wat LDC zo speciaal maakt. Het antwoord bleek simpel: “We
zijn géén post-rock band!” Dat ze Duits zijn kunnen ze echter niet
ontkennen. Wie anders zou zich verontschuldigen omdat hij twee
minuten te vroeg opbelt?
enola: Hallo Dave, ‘Avoid the light’ was onze eerste
kennismaking met de band. Kan je even de groep voorstellen en de
geschiedenis ervan wat uit de doeken doen?
Wel, we spelen nu ongeveer drie jaar samen, maar eigenlijk zijn we
nooit begonnen met het idee een nieuwe band op te richten. Ik
werkte als manager voor een death metal band, en ontmoette zo veel
andere muzikanten. Met een aantal van hen spraken we af om eens een
weekendje te jammen en de chemie die daar ontstond was
ongelofelijk. Na een drietal weekendjes kwam ook Reimut erbij, die
de toetsen en effecten doet, en sindsdien zijn we compleet. Na zo’n
weekendje of vijf jammen hadden we al een paar songs klaar. We
deden enkele fantastische optredens, onze demo volgde al vrij snel,
en nog geen jaar later verscheen ons eerste album. Nu, een kleine
twee jaar later, hebben we ons tweede album uit.
enola: Er staan redelijk wat optredens op de agenda van jullie
MySpace, maar ik zag er geen in België. Spelen jullie vaak buiten
Duitsland?
Nou grappig dat je dat vraagt: we speelden een paar weken geleden
nog in Leuven, als voorprogramma van And You Will Know Us By The Trail Of
Dead. Dat was wel de eerste keer in België. Deze week nog kreeg
ik een mailtje van een Nederlands boekingskantoor dat met ons zou
willen werken, hierdoor zullen we wel vaker bij jullie op bezoek
komen. Vorig jaar hadden we trouwens de kans om op het
Roadburnfestival in Tilburg te spelen. Er was een band weggevallen
en wij mochten inspringen. Het was een fantastische ervaring om
tussen al die grote namen op zo’n legendarisch festival te kunnen
spelen, al was het dan maar als opener. Ook in Duitsland speelden
we al op enkele bekende festivals, zoals Rock Am Ring en binnenkort
het Burg Herzberg-festival. We gaan ook twee shows doen als opener
voor Opeth.
We treden zo vaak op als we kunnen, maar echt toeren als een
fulltime band gaat niet omdat we allemaal onze andere bezigheden
hebben. Ik heb bijvoorbeeld een familie, Janosch (de drummer) en
Florian (de andere gitarist) spelen ook nog bij Misery Speaks, een
andere death metal band die het ook vrij goed doet. Je moet ze
zeker eens beluisteren!
enola: Gebruiken jullie tijdens jullie optredens
videoprojecties of iets dergelijks? Jullie muziek lijkt me daar
heel geschikt voor.
Voor ons optreden op Roadburn vorig jaar hadden we die wel. De
kerel die onze hoezen ontwerpt heeft toen voor ieder nummer van
onze liveset een video gemaakt. Die gebruiken we niet voor alle
optredens. We proberen er wel voor te zorgen dat er ook zonder
projectie wat te zien is op het podium, door wild te headbangen en
ruig te poseren. We zijn uiteindelijk allemaal echte
metalheads. In het begin stonden we wel stil op het
podium, maar dat voelde voor ons onnatuurlijk. We hebben toen
beslist om ons wat meer aan te stellen als echte
metalheads in plaats van naar de punten van onze schoenen
te staren.
enola: Het was me ook al opgevallen dat jullie ruigere songs
échte metal zijn en niet gewoon pop met wat meer
distortion. Is dat bewust of komt dat
vanzelf?
Het is toch een beetje een bewuste keuze. Op ons eerste album
probeerden we al te hard om onze ware aard te verbergen, maar toen
we songs begonnen te maken voor de opvolger hebben we onze
metalinvloeden wat meer ruimte gegeven.
Het belang van Pink Floyd
enola: In het promopraatje van jullie platenlabel worden jullie
als ‘postrock’ omschreven, maar dat vond ik eigenlijk niet terecht.
Wat vind je daar zelf van?
Dat heb je goed gezien. We zijn geen postrockband. Op ons eerste
album klonken we wel wat meer in die richting omdat we zoiets
wilden proberen. Voor dit album dachten we ‘fuck it’, we zijn echte
metalheads en we willen plezier hebben in de muziek die we
maken. Sommige mensen nemen zichzelf veel te serieus. Tijdens ieder
optreden staan er wel wat black metal fans te kijken… Hoe zij dat
volhouden zonder een keer te lachen, begrijp ik niet! Nu, we
trekken ook veel oudere mensen naar onze optredens, dertigplussers
en veertigplussers, en dat beschouw ik als een groot compliment.
Deze mensen hebben immers een ontwikkelde muzieksmaak en kennen al
zoveel bands. Laatst geraakte ik na een optreden aan de praat met
iemand van in de vijftig. Die man had zelfs Pink Floyd nog live
gezien en vond ons ook goed, dat vind ik een hele eer!
enola: Is Pink Floyd zo’n belangrijke band voor
je?
Jazeker, vooral ook voor manier waarop ze zichzelf géén grenzen
oplegden bij het schrijven van muziek. Die ongebonden, vrije geest
van de bands uit de jaren ’70 willen wij ook uitstralen. Het nieuwe
album van Mastodon vind
ik net daarom zo geweldig goed. Het is zo anders en gedurfd ten
opzichte van hun oudere platen, en die waren ook al zo goed.
Daarnaast luister ik ook nog naar Tool, Dream Theater en Porcupine Tree,
maar ook naar Dylan. We
hebben natuurlijk een paar echte death metal freaks in de band,
maar Reimut luistert dan weer bijna uitsluitend naar techno en
elektronische muziek. Hij was wel degene die in het begin de
postrockinvloeden in de band bracht, maar nu heeft hij Isis en al die andere bands
afgezworen. We zijn allemaal in de eerste plaats grote muziekfans,
die samen leuke muziek willen maken.
enola: Ik lijk wel te spreken met een gelukkig
man?
Zeker! We krijgen zoveel fantastische reacties op het nieuwe album,
het is ongelofelijk. Je hebt natuurlijk altijd wat slechte kritiek,
daar trekken we ons niet veel van aan. Er zijn zelfs mensen die
Tool niet goed vinden.
enola: Hoe beginnen jullie aan nieuwe songs te werken? Doen
jullie dat dan in een groepsjam of is er steeds iemand die
basisideeën aanbrengt?
Het gebeurt wel dat iemand met voorbereide ideeën naar de
oefenruimte komt. Toch zijn zeker zeventig tot tachtig percent van
de nummers uit zichzelf ontstaan, tijdens jamsessies. Tegenwoordig
nemen we ook al onze repetities op, zodat we later de beste stukken
opnieuw kunnen inoefenen. We hebben trouwens weer een vijftal
nummers klaar voor onze volgende cd. Die zal nóg meer rock
gaan klinken dan deze.
enola: Jullie hebben de nummers dus goed uitgewerkt vooraleer
jullie beginnen aan de studio-opnames?
Ja. Zeker 80 percent van het materiaal had al een definitieve vorm
voor we het aan de tape toevertrouwden. Het opnameproces verliep
trouwens zeer goed. We hadden een fantastische samenwerking met de
producer. Vooraf waren we wel wat ongerust, want we hadden gehoord
dat Kurt Ebelhäuser een veeleisend man is om mee te werken maar dat
viel enorm goed mee. Hij heeft eigenlijk nooit kritiek geleverd op
de songs zelf of zelfs maar verbeteringen voorgesteld. Dat
beschouwen we als een geweldig compliment. Hij heeft wel veel
invloed gehad op het totaalgeluid van het album, bijvoorbeeld door
te kiezen welke versterkers we moesten gebruiken. Ik had al mijn
eigen materiaal meegenomen naar de studio, maar heb er uiteindelijk
niets van gebruikt. Het pakte wel goed uit, want het album klinkt
fantastisch. Dat was echt geen eenvoudige opgave, want als we samen
spelen heeft onze band een massief geluid. In een bepaald nummer
zitten wel 85 verschillende opnamesporen! We gebruiken ook ergens
een human beatbox. Kurt heeft dat allemaal kunnen
kanaliseren en dat is ontzettend knap van hem.
enola: Heb je veel live opgenomen in de studio of gebeurde
alles track per track?
De drums, de bas en een beetje gitaar hebben we live opgenomen,
nadien zijn we begonnen met overdubben.
enola: Ik ben het helemaal eens met je lof voor de producer en
het albumgeluid. Het klinkt zo warm en zelfs opgewekt, maar dat is
toch een fikse contradictie met de titel ‘Avoid the light’, die
toch eerder donker is?
Dat klopt, en dat was ook de bedoeling. We zochten specifiek naar
een donkere titel die een contrast geeft met de muziek. We wilden
de mensen wat in verwarring brengen.
Gepikt van Phoenix
enola: Wil je eigenlijk een boodschap overbrengen met je
muziek?
Bwah, niet echt. De titels kiezen we omdat ze goed klinken of omdat
er een vage link met de muziek is. Dat is zo het geval voor
‘Apparitions’, dat bepaalde geluidseffecten heeft die aan
spookverschijningen doen denken. ‘Sundown Highway’ hebben we zo
genoemd omdat het nummer de slome sfeer uitademt van een avondlijke
rit over de snelweg. Het nummer ‘I Know You, Stanley Milgram!’ is
vernoemd naar de wetenschapper die de theorie lanceerde dat je via
zes of zeven tussenstappen iedereen op de wereld kent. De bandnaam
betekent ook niet echt iets. We hebben het van een nummertje van de
band Phoenix dat ‘Long
Distance Call’ heet. Die band interesseert ons trouwens ook niet,
ik heb ze gewoon een keer op een festival gezien toen we op het
optreden van Tool stonden te wachten. Ze speelden toen dat nummer
en ik wist direct dat het een goede bandnaam zou zijn. We wonen
immers nogal ver van elkaar in Duitsland.
Als band dragen we de boodschap van vrijheid uit. Muzikanten moeten
zich niet laten dwingen om te voldoen aan bepaalde
formats, en de fans zouden muziek oprecht moeten kunnen
appreciëren. We denken trouwens dat veel mensen genoeg hebben van
saaie popmuziek die allemaal hetzelfde klinkt.
enola: Hoe is de samenwerking met Jonas Renske van Katatonia eigenlijk
verlopen?
We hadden hem eerst gecontacteerd, waarna wij de muziek hebben
geschreven en opgenomen. Dat is dan naar hem gestuurd en hij heeft
volledig onafhankelijk de tekst geschreven en zijn zang opgenomen.
Achteraf hebben we dan alles samen gevoegd. Eigenlijk hebben we dus
niet echt met hem samen gewerkt.
enola: Ik vind dat ‘The Nearing Grave’ met Jonas anders klinkt
dan de rest van de cd. Jullie lijken terughoudender te spelen,
alsof jullie te veel respect hebben voor de ‘sterzanger’. Ik hoor
liever de andere nummers in ieder geval.
Grappig dat je dat zegt, we waren zelf ook eerst niet zo overtuigd
van het nummer. Veel mensen vinden het nummer met de zanger juist
het beste. Dat was voor ons best verwarrend. In principe zijn we
een band zonder zang en ook zonder vast concept. In de toekomst
willen we meer zang gaan gebruiken. We zoeken nog uit hoe we dat
precies gaan inpassen. We willen zeker geen echte frontman,
misschien gaat iemand van ons zingen of werken we met meer gasten.
Enfin, we zijn er nog niet helemaal uit.
enola: Hoe kwamen jullie eigenlijk bij Superball records
terecht?
Dat ging redelijk old school. Ik kreeg eens een promo in
handen van Riverside, een van hun bands. We waren toen op zoek naar
een label en nadat ik hun website had gezien wist ik dat Superball
iets voor ons was. We stuurden hen een demoversie van ‘Appartions’
en ze waren geïnteresseerd. Toen kwamen ze eens naar een optreden
kijken en we mochten dadelijk tekenen. We voelen ons in ieder geval
goed op ons gemak bij hen.
‘Avoid the Light’ is uit bij Superball Music
