Interviews met het Gentse Tomàn blijven een belevenis. De band neemt behalve zijn muziek niets of niemand serieus en durft met uitgestreken gezicht de grootste nonsens te verkopen, als zou de laatste plaat gesponsord zijn door het kledijlabel Wolves Wear en paus Benedictus XVI een liefhebber zijn van hun spaghetti.
Conceptplaat of niet, het blijft moeilijk voor de gebroeders Vlaeminck om geen onzin te verkopen of hun broek tot onder de oksels op te trekken. Want uiteindelijk gaat het puur om de muziek en niet om hen, of zoals drummer Lode opmerkt: “Niemand hoeft toch te weten dat ik in een band speel.” Volledig mee eens, maar een doordacht meesterwerkje als Where Wolves Wear Wolf Wear vraagt wel wat meer duiding.
enola: De plaat is eigenlijk één lange song maar toch hebben jullie het album in zeven verschillende nummers opgedeeld, waarom eigenlijk?
Lode: “Terwijl we aan de plaat werkten, beluisterde ik vaak wat we al opgenomen hadden. Alleen was het vervelend om altijd de hele song te moeten afspelen als je maar een bepaald stuk wou horen, daarom hebben we het initieel opgedeeld in verschillende delen. Het leek ons ook fijner voor de luisteraar als het niet één lange track zou zijn, de opsplitsing was er tenslotte toch al.”
enola: Maar het klopt niet. Je kan de nummers niet apart beluisteren want ze lopen halverwege een song in elkaar over. Het zijn geen op zichzelf staande deeltjes.
Wouter: “Maar op die manier maak je mensen wel nieuwsgierig naar de andere songs. Ze horen dat ze midden in een nummer gevallen zijn en dan willen ze horen wat daarvoor komt. En als je de nummers dan toch opdelen wil, waarom daar dan niet?
enola: Wisten jullie van bij de start hoe het allemaal zou klinken, of hebben jullie tijdens het schrijven en opnemen verder aan de nummers geschaafd?
Lode: “In totaal hadden we zowat driehonderd minuten muziek. Telkens een deel klaar was, beluisterden we het en bekeken we of het aansloot bij wat we al opgenomen hadden. Als het niet werkte, gooiden we het weg en zochten we iets anders.”
Wouter: “De overgang van het ene deel naar het andere diende te kloppen. Het is dus niet zo dat we hele nummers of alles van een sessie weggooiden, wat erbij paste bleef en wat stroef klonk, werd weggegooid. Zo hebben we verder gewerkt aan de hele plaat.”
enola: De muziek en het verhaal hangen heel nauw samen, schreef je eerst de muziek of eerst het verhaal?
Lode: “De muziek en het verhaal zijn samen ontstaan. Het idee voor een verhaal is er toevallig gekomen, de tekst bij het eerste stuk leende zich er gewoon toe.”
Wouter: “In het eerste deeltje hoor je een visser die aan de waterkant zit en dat werd voor ons het startpunt.”
enola: Het verhaal verplaatst zich snel naar de natuur met jullie favoriete beer alvorens over te stappen naar de mensenwereld. Wilden jullie het contrast tussen die twee werelden blootleggen?
Wouter: “Die overgang werd bepaald door de muziek. We speelden een nieuw stuk dat naar ons aanvoelen niet paste bij het beeld van de natuur, daarom moest het verhaal uitwijken naar de stad.”
enola: Op het einde keer je terug naar de natuur en is de cirkel rond, maar wat me meer intrigeert, zijn de wolven. Ze duiken een drietal keer op in het verhaal, maar ze blijven telkens op de achtergrond. Waarom eigenlijk?
Wouter: “De wolven zijn gewoon aanwezig, en ze zijn ook de reden dat de herder een berenpak koopt. De herder is het sluitstuk en de link naar de uil en het begin.”
enola: Wat is dan de rol van de uil? En is de herder dan op te vatten als een letterlijk te nemen herder die schapen hoedt, maar ook als een geestelijke herder die mensen hoedt, tenslotte daalt hij neer uit de hemel?
Wouter: “De goede herder bedoel je? Dat was eigenlijk nooit zo bedoeld. Pas toen we pins maakten met die afbeelding, merkten we de link met Christus op. De uil is het begin van het verhaal.”
enola: Maar het verhaal in het boekje start toch met de visser, waarom zijn jullie dan met hem gestart?
Wouter: “…omdat we pas halverwege het uitwerken van het verhaal doorhadden dat we halfweg in het verhaal begonnen waren. Toen we met de nummers en het verhaal startten, wisten we nog niet hoe het zou eindigen. Het kon nog alle richtingen uitgaan, pas toen de plaat klaar was, wisten we wat het begin van het verhaal hoorde te zijn.”
Lode: “Halfweg de opnames hebben we besloten om speciaal te doen. We hebben iedereen bij zijn pietje genomen.”
enola: Dat kan je ook van de titel zeggen want uiteindelijk moet je heel goed zoeken naar de wolven in het boekje.
Wouter: “Wanneer dragen de wolven wolvenkleren? Wanneer ze zichzelf zijn hé, en wanneer zijn ze zichzelf, wanneer hebben ze vrij spel?”
enola: Als de herder er niet is. Maar heeft wolvenkleren dragen ook geen negatieve connotatie?
Wouter: “Een wolf mag toch zichzelf zijn?”
enola: Ja, maar daar zullen de schapen het niet mee eens zijn.
Lode: “Het is toch beter dat de wolf de schapen doodt en niet de mens, tenslotte ligt het in zijn natuur. En los daarvan is het toch ook een mooie titel, het past bij het verhaal. Of de titel positief of negatief geïnterpreteerd moet worden, mag iedereen voor zichzelf bepalen.”
enola: Het is wel weer een titel met dieren in geworden.
Wouter: “Die opmerking krijgen we vaak maar Tomàn wil niet symbool staan voor de dierenwereld. Mochten wat meer mensen wat minder zingen over de mensenwereld en wat meer over dieren dan zouden we niet het label van dierenvrienden krijgen. Iedereen zingt altijd over de mensenwereld, heb jij al eens een nummer gehoord over een object zoals een fiets?”
enola: Queen, “Bicycle Race”.
Wouter: “… Ok, en Clouseau ook … maar mijn punt blijft, niemand zou er zich vragen bij stellen als ik over mijn eerste lief zou zingen.”
enola: Jullie hebben samen de plaat geschreven. Was er dan geen inbreng van de andere leden of zouden jullie als band niet een dergelijke, arbeidsintensieve plaat kunnen maken?
Wouter: “Het zou zeker ook met hen gelukt zijn. Als je echt intensief wilt werken, is het uiteraard handiger wanneer je met twee werkt. Lode en ik hebben weliswaar de nummers geschreven maar de andere leden hebben zeker ideeën bijgedragen. Doordat we zo gefocust waren op de plaat, verloren we soms het overzicht. De andere leden zaten volledig op dezelfde golflengte als wij en waren ook objectiever bij het beluisteren. Ze konden met een fris hoofd luisteren naar wat we opgenomen hadden en de pijnpunten eruit halen.”
Lode: “Het bandgevoel is volledig terug. We hebben samen de plaat leren spelen en iedereen heeft zijn partijen.”
Wouter: “En binnen die partijen heeft iedereen de vrijheid om het zich eigen te maken. We spelen de plaat niet klakkeloos na.”
enola: Live spelen jullie wel enkel nog de nieuwe plaat. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
Wouter: “Heel positief. Ook voor ons is het aangenaam, we hebben niet echt een frontman. Iedereen van ons neemt af en toe de leiding waardoor je even kan uitrusten of je gitaar stemmen. Onze oude nummers konden we live eigenlijk ook niet brengen doordat we in de studio er te veel lagen aan toevoegden.”
“Het is wel vreemd wanneer we een bis moeten spelen. Enerzijds heb je net een verhaal verteld waardoor de andere nummers er niet bij passen, anderzijds kan je moeilijk een deeltje uit de laatste plaat opnieuw spelen. Wat jij schreef in je recensie klopt, je kan de nummers niet apart zien van elkaar. Boek je Tomàn, dan krijg je de liveversie van onze plaat te horen.”
enola: Dan herhaal ik mijn vraag: waarom niet gewoon één lange track op de cd?
Lode: “Het zijn wel aparte verhaallijnen, je kan de tracks beschouwen als hoofdstukken uit een boek.”
Wouter: “Stel je voor dat je de plaat op shuffle zet en dat zowel de muziek als het verhaal telkens zou kloppen. Dan krijg je elke keer een ander verhaal te horen!”
enola: Klopt het dat er in de toekomst visuals tijdens de optredens te zien zullen zijn?
Lode: “Als ze afgeraken, ja.”(lacht)
enola: Lode, jij hebt de tekeningen bij het cd-boekje gemaakt. Was dat iets dat jullie in eigen handen wilden houden?
Wouter: “Het mooie is dat Lode de tekeningen maakte terwijl we aan de muziek en het verhaal werkten, waardoor het allemaal in elkaar overliep.”
Lode: “Eigenlijk zou iemand anders het artwork maken, maar die heeft afgehaakt en toen heb ik besloten het te doen. Het was natuurlijk een voordeel dat ik het verhaal kende. Ik heb me er rot mee geamuseerd en zoveel bijgeleerd. Als morgen een band me vraagt of ik voor hen ook het artwork zou willen doen, dan start ik meteen.”
Wouter: “En Lode is goedkoop, een pintje bier en hij is content.
Lode: “Ik wil gewoon creatief bezig blijven.”
Wouter: “Wij allebei.”
enola: Het Amerikaanse label Graveface Records, dat ook het vorige album uitbracht, brengt Where Wolves Wear Wolf Wear op vinyl uit. Gaan jullie hier wel het verhaal bij het begin laten starten, anders krijg je eerst het einde van het verhaal en daarna het begin op kant A, waarna je op kant B de rest van het verhaal hoort. Dat lijkt me pas echt verwarrend.
Wouter: “Daar hebben we eigenlijk niet bij stilgestaan.”
Lode: “Ik wel hoor, alleen kan je de plaat niet starten met het nummer waarmee het verhaal aanvangt (track 4, jbo).”
Wouter: “Het boekje zal overigens niet bij de plaat zitten, maar op onze site zal een hoge resolutieversie van het verhaal staan.”
enola: Naast Amerika, komt er ook een Japanse versie, heb ik begrepen.
Wouter: “Ja, een Japanse fan heeft ons voorgedragen bij een label en daar waren ze heel enthousiast over onze vorige plaat. Postrock is momenteel echt populair daar.”
enola: Het is wel ironisch dat jullie net met dit album breken met jullie postrockverleden. Was die breuk bewust?
Wouter: “Toen we net startten, was het genre nog verrassend en vernieuwend maar nu … alles waar geen label op geplakt kan worden en dat instrumentaal is, wordt postrock genoemd. Persoonlijk hou ik meer van de term indie, dat verwijst naar “independent”, naar de dingen zelf in handen houden en niet de hypes volgen. De media heeft postrock ook omarmd hé, je hoort het in alle films en series.”
Lode: “Toen we in Wittekerke postrock hoorden, wisten we dat het tijd was voor iets anders.”
Wouter: “Misschien is het ook gewoon een fase waar je door moet.”
