Indien u tot nog toe dacht dat Doves een negeerbare Coldplay-light was, dan zou een luisterbeurt van nieuwe single "Kingdom Of Rust" u snel van het tegendeel moeten overtuigen. Het bijbehorende album is het verhoopte meesterwerk, dat hopelijk eindelijk de definitieve bevestiging van Doves als topband betekent.
De langgehoopte doorbraak van Elbow is waarschijnlijk één van de nieuwsfeiten uit het verder vrij magere muziekjaar 2008. Maar stel u nu even voor dat Elbow (net als Doves uit groot-Manchester) een verleden had als danceformatie in volle Hacienda-gekte. Je zou ongeveer bij Doves uitkomen. Het drietal scoorde enkele hits als Subsub, tot net voor hun nakende doorbraak hun studio, inclusief de tapes voor een eerste full-album, uitbrandde.
In plaats van bij de pakken te blijven zitten, hervormden de heren zich tot de indieband Doves, en dat terwijl de Manchester-ster toch al volop tanende was. Ze maakten de voorbije jaren drie albums vol prachtige, weidse melancholische rock met enkele stevige scheuten dance en soul. Een soort Beta Band die meer belang hecht aan popstructuren.
In Engeland is de groep al die jaren een betrouwbare subtopper geweest wiens albums steevast op één in de charts geraakten. Aan deze kant van het Kanaal zijn we al die jaren echter te druk bezig geweest met Kaiser Chiefs, Keane en Starsailor goed te vinden en zo Doves zijn verdiende doorbraak in de weg te staan.
Verwacht alleszins geen onbehouwen discotheekstampers op Kingdom Of Rust. Opener "Jetstream" schreeuwt nog hardst om een remix. Het nummer begint vrij braaf, maar ontspint zich langzaam maar zeker tot een euforische wervelwind van geluid. Het is een eerste bewijs van hoeveel oog voor detail Jimi Goodwin en Andy en Jez Williams bij het opbouwen van de song hebben gehad. Als heuse danceproducers voegen ze onvermoeibaar lagen geluid en effecten toe zodat een relatief eenvoudige song uitgroeit tot een overrompelend meesterwerk die bij elke beluistering nieuwe schoonheden prijsgeeft.
Zo ook op de klassiekere titeltrack die van een simpel countrydeuntje het soort levensbevestigend anthem wordt, waar Doves ons al eerder mee wisten in te pakken. Een song vol melancholie, maar gestuwd door een tapijt van opbeurende melodieën. "The Outsiders" is een relatief rechtdoorzee-rocksong die zijn voordeel doet met een Pink Floyd-sausje.
Het duistere "10:03" is dan weer onversneden krautrock, maar met een neus voor catchy hooks. "Compulsion" verrast als duistere funk, die wel eens door het laatste album van !!! geïnspireerd zou kunnen zijn. Muzikaal is Doves dus allerminst voor een gat te vangen, al blijf het wat vreemde huwelijk van melancholie en levensvreugde een duidelijke constante. Het zijn enkele onbetwistbare hoogtepunten uit een album dat ook verder nooit minder dan uitstekend is.
Zoals elke echt goede band, laat Doves’ muziek zich moeilijk definiëren. De vele invloeden zijn duidelijk, maar de groep weet deze te overstijgen door er een eigen, onweerstaanbaar en volstrekt uniek geluid van te brouwen.
Als een goede wijn laat ook dit nieuwe album van Doves slechts met mondjesmaat zijn wonderlijke geheimen los (nog zo’n overeenkomst met Elbow). Laat uzelf dus geduldig overmeesteren door de meticuleus gecomponeerde songs op Kingdom Of Rust en we durven er iets aardigs op te verwedden dat u binnen enkele maanden niet meer zonder kan. En doe uzelf ineens een plezier met de vorige drie Doves-albums.
