Van een ongeëvenaarde, weemoedige, indringende, verwarmende, verslavende, troostende schoonheid: dat was Oktober, het eerste deel van een in Ierland opgenomen akoestisch tweeluik. Zes maanden later is er het tweede deel April, en weet u: daarop is bijna dezelfde omschrijving van toepassing.
Oktober heette een donkere plaat te zijn, met April als lichtvoetige tegenhanger: de 25 songs die BlØf had opgenomen in het huis van Glen Hansard werden zo netjes volgens inhoud en klankkleur (donkerrood versus lentegroen) verdeeld. Maar zo simpel ligt het niet. Oktober was bijlange na niet zo deprimerend als iedereen (behalve de band zelf) het voorstelde; April is niet zomaar een lenteplaat die uitnodigt tot dansjes rond een kampvuur of de meiboom. Was de eerste plaat een arm rond je schouder tijdens het omkijken naar wat is geweest, dan is deze plaat meer een hand op je schouder terwijl je het hoofd mijmerend richt op wat komen zal. Ook weemoed kan bij de lente horen, net als de eerste meiklokjes.
Luister maar eens naar het prachtige, zelfreflexieve "Als Dit Alles Over Is" (misschien weer één van de sterkste songs die BlØf ooit geschreven heeft) dat onmiddellijk Oktober in herinnering brengt met een prachtige melodie en al even prachtige zanglijnen, elegante strijker- en drumarrangementen die op kousenvoeten door de songs sluipen; zo haalt April de eerste plaathelft lang het indrukwekkende niveau van de voorganger en bevestigt deze plaat dat BlØf tijdens de sessies in Ierland op haar creatieve piek is gekomen. En dat de band nog niet bepaald over zijn hoogtepunt heen is, bewees die vorige maand nog live in Antwerpen.
BlØf toont zich overigens weer eens een meester in het omzeilen van meligheid. Wanneer Slager een zin als "Jij bent mooier dan ik ooit heb gezien" schrijft in "Midzomernacht", zingt Jakobsen die op een wondermooie pianomelodie en verrukkelijke strijkers, met een intro die zo van Kings Of Convenience had kunnen zijn. Een aanrader. Ook "Overgave" is een les in songschrijven: waar bacillen (die al een Sportpaleis te veel hebben doen vollopen) van het pure liefdeslied in ons taalgebied een lepralijder hebben gemaakt, fungeert "Overgave" als een pater Damiaan. Laat Glen Hansard dit met The Frames brengen in de Marquee op Werchter en de tent is doodstil. Helaas krijgt BlØf daar de kans niet toe. Hetzelfde geldt voor het ronduit ontroerende "Blijf Zoals Nu".
In vergelijking met dat alles, valt de tweede helft van de plaat dan toch wat "luchtiger" uit, en beklijft deze daardoor minder dan al de overige songs uit dit tweeluik — zonder dat de songs minder dan uitstekend zijn. Alleen "Je Gelijk Is Geen Geluk" kan de mantel van opvullertje niet van zich afwerpen. "Wapenbroeders" daarentegen is bevrucht met rasecht Iers stuifmeel, "Dagen Zonder Namen" doet denken aan de meest ingetogen Frank Vander linden en "Misschien Tot Morgen" wuift de zon uit na een mooie, maar niet al te warme lentedag. "Eilanden 2" lost weliswaar sneller de greep op uw nek dan het zusje "Eilanden" van op Oktober — u leest de ontstaansreden daarvan in de vorige review of het interview met de band op goddeau. Maar het is een Siamese tweeling die een doodse stilte laat op de vraag wie dat deze band nadoet.
En die vraag rijst nu na dit hele tweeluik: 25 (!) songs op drie weken tijd in Ierland opgenomen, zonder één echt flauwe, laat staan valse noot, in een windroos van The Frames, The National, Damien Rice en Kings Of Convenience. 25 sublieme teksten van Peter Slager, die op tijd en stond wat troost binnenlaat of woorden een schaduw laat werpen wanneer de zon iets te fel begint te schijnen. De jaren negentig behoorden The Scene toe, dit decennium ontegensprekelijk aan BlØf. Dit tweeluik is op alle vlakken indrukwekkend en een ontegensprekelijke must voor wie na The Scene een grote Nederlandstalige leegte heeft ervaren die in Vlaanderen al he-le-maal niet opgevuld raakt. Zoek niet verder: BlØf is uw band. De volgende plaat zou terug een rauwere rockplaat worden. Als ze dit niveau aanhouden, behoort ook het volgende decennium aan hen.