‘Star Club West’: het had de naam van een in neonlicht badende
stripclub in Las Vegas kunnen zijn. Googelende geilaards die per
ongeluk op deze pagina terechtgekomen zijn, klikken echter beter
weg. Muziekminnaars lezen daarentegen beter verder want Star Club
West is wel degelijk een stevige lap dance, maar dan voor
de trommelvliezen. De band onder aanvoering van Nico Jacobs
grossiert namelijk al een paar platen in weerbarstige
indietronicapop die zich middels ravissante melodieën, knappe hooks
en verleidelijke weerhaakjes tegen de luisteraar schurkt. Met een
stijgende vormcurve zowaar, want tijdens het beluisteren van ‘We
Are Open’, hun vierde wapenfeit, is het vaak zoeken naar een
lichaamshaartje dat zich niet in geërecteerde toestand bevindt.
Star Club West staat open en het zijn uilskuikens die op de stoep
blijven koekeloeren.
De Vlaamse muziekliefhebber heeft namelijk al ruimschoots de kans
gehad om het muzikale universum van Star Club West te betreden. De
vorige drie platen van de band werden met loftrompetten onthaald en
Nico Jacobs en co mochten ook al het voorprogramma van sympathiek
volk als Frank Black en My Morning Jacket verzorgen. De deur staat
dus al geruime tijd op een kier, maar geen betere plaat om ze
wagenwijd open te gooien dan ‘We Are Open’. De verschillende
stijlen (pop, noise, elektronica, ambient,…) die de band eerder
al exploreerde, worden op dit album namelijk heerlijk samengegoten
zonder dat het resultaat aan het schiften gaat.
Dat Jacobs ook bij The Go Find actief is, wordt onmiddellijk
duidelijk met het titelnummer. De song had namelijk zo op ‘Stars On
The Wall’ gekund: de man betokkelt zowel z’n gitaar als onze
innerlijke snaren terwijl zoemende synths, gestroomlijnde bassen en
zwoele backings elkaar innig masseren. Een onweerstaanbare popsong
dus, en zo staan er wel meer op ‘We Are Open’. Ook ‘Porteng’, ‘Have
You Ever Been’ en vooral ’54’ slaan al snel hun tenten op in uw
hoofd: synths twinkelen, samples en loops kruipen als
duizendpootjes over de songs, drums spelen tikkertje en Star Club
West vergeet de sausbinder niet die deze ingrediënten tot songs
mengt.
Let wel: de songs hebben even tijd nodig om te ontbolsteren. Bij
een oppervlakkige beluistering lijken verschillende tracks
onderling inwisselbaar, maar na de nodige uurtjes in de legbatterij
van de cd-speler ontluiken hun kwaliteiten. Neem vooral ook een
koptelefoon ter hand want Star Club West verstopt de nodige details
in de kieren van de songs. De kapotte radio op de achtergrond in
‘It Is Working’, de typmachine van ‘I Am Human’ of de grillige
stoorzendertjes in ‘Jack Herrer’: ze nestelen zich allemaal
vakkundig onder de fluwelen popmelodieën en jagen het
luisterplezier flink de hoogte in. Of hoe een verbond tussen Death
Cab For Cutie en The Notwist zou klinken.
Toch zitten niet alle nummers gesandwicht tussen elektronisch
muggengezoem en ijle synths. Vanaf ‘Brilliant In Our Bites’ zwenkt
de plaat bruusk een andere richting uit en sijpelen de invloeden
van Fennesz en Fuck Buttons de plaat binnen. Zo wordt de kwetsbare
zang van Jacobs in het genoemde nummer belaagd door smeulende noise
en umheimliche geluiden. Terwijl de hersenmassa gestoofd wordt,
draaien de synthdrones van ‘What About That Lofi Ghost Track’ de
pop nog verder de duimschroeven aan. Songstructuren worden Sonic
Youth-gewijs opgeslokt door noise en melodie moet finaal het
onderspit delven.
En zo breit Star Club West een onverwachte coda aan ‘We Are Open’.
Waar driekwart van de plaat veilig de indietronica-paden bewandelt,
trekt de band op het eind een stevig mistgordijn van ruis en noise
op. Het is een onverwachte plotwending, maar uiteindelijk klopt het
plaatje wel. In hun schemerzone van pop en noise schippert Star
Club West tussen traditie en experiment en het is niet te
voorspellen in welke richting het roer zal draaien. Dat maakt het
fijn toeven in het kielzog van ‘We Are Open’. Aanrader!
