"Rock pute de l’est!". Dat is de onverbloemde manier waarop A.H. Kraken zijn muziek beschrijft. En het Franse viertal heeft nog gelijk ook, want in hun rock-’n-roll valt zelfs geen nostalgische noot te bekennen. Enkel lelijkheid, speciaal voor u vervaardigd door wat werkloze jeugd uit Oost-Frankrijk.
Wat doe je als je nabij het Franse Metz woont, een triestige streek waar er weinig te verdienen valt en waar de mensen naast het officiële Frans bovendien een ranzig Duits dialect spreken? De mannen van A.H. Kraken besloten maar om hun garage in te trekken en hun trieste bestaan naar muziek te vertalen. Dat potje lelijkheid begint het viertal met "Allan Müller", één van de vele lawaaierige nummers op A.H. Kraken. De track laat het publiek meteen kennismaken met A.H. Krakens typische zangstijl: iets dat het midden houdt tussen huilen en vals zingen en dat door het Frans nog vettiger gaat klinken. Het is bijgevolg niet verwonderlijk dat de cover "Verschwende Deine Jugend" van de Duitse eighties popgroep Deutsch Amerikanische Freundschaft nog smeriger klinkt.
Dat A.H. Kraken een cover op zijn plaat heeft staan, wil echter nog niet zeggen dat het combo met een andere groep te vergelijken valt. Klassieke invloeden zijn immers ver zoek en dichter dan bij wat superontoegankelijke punk uit de jaren tachtig komen wij niet. Het is een soort bastaardrock-’n-roll, want zelfs geen enkele andere Franse rockgroep is ooit in de buurt van A.H. Krakens geluid gekomen. Het verklaart wél de interesse van In The Red Records voor de groep, want net zoals Jay Reatard put A.H. Kraken inspiratie uit iets dat in de jaren tachtig tot het undergroundlandschap behoorde, maar waar sindsdien nooit echt meer iets mee gedaan is.
Het verschil met Reatard is echter dat A.H. Kraken geen toegankelijke muziek probeert te benaderen. A.H. Kraken is nooit dansbaar, maar concentreert zich enkel op het soort punk dat men enkel na veel gegraaf in punkarchieven kan tegenkomen. Dat resulteert in veel gepiep, loodzware, dreigende drumpartijen en een zo onverstaanbare zang dat men zich — zelfs als men het Frans goed beheerst — best de moeite bespaart om te proberen iets uit de teksten op te maken. Het lijkt zelfs niet de bedoeling dat A.H. Krakens lyrics verstaanbaar zijn.
Dat er toch veel ongenoegen uit A.H. Krakens muziek spreekt, heeft alles te maken met het feit dat de groep een expert is in het creëren van een wanhopig sfeertje. Uit titels als "Les Murs Des Bunkers", "De Type Caucasien" en "Verschwende Deine Jugend" weergallen reeds noodkreten van jeugdige desperado’s met geen benul van wat ze met hun leven moeten aanvangen, maar zelfs een nummer met een ludieke titel als "Kevin Costner Est Un Acteur Americain" klinkt allesbehalve als een eerbetoon aan het adres van de acteur. Dat je in een enkel nummer als "Black Borny" toch eens flarden Engelse lyrics als "In these streets nobody cares…" hoort passeren, bevestigt om wat voor punk het hier gaat: wanhopige punk waarbij elke hoop op een betere toekomst meteen de kop wordt ingedrukt.
Dat A.H. Kraken dat punkkarakter eveneens live in ere probeert te houden, is bewonderenswaardig, maar werkt eveneens leuke neveneffecten in de hand: zo zweert het combo bij anonimiteit, wat zich op concerten nogal eens vertaalt in het feit dat het viertal het podium bestijgt met zelfgemaakte zwarte plastieken kappen, waar bovendien stukken gewei uit omhoog rijzen. Dat is uiteraard maar een kleurig en grappig detail, maar al bij al toch geen slechte zaak, aangezien A.H. Krakens muziek sowieso al niet echt toegankelijk is en het publiek zo toch nog een klein beetje water bij de veel te zure wijn krijgt.
