Madensuyu heeft een nieuwe langspeler gemaakt. D Is Done heet die, en het Gents duo heeft er een enorm luide en intense worp van gemaakt. Gelukkig is hij ook van de eerste tot de laatste minuut bloedmooi.
Geen idee waar de plaat al die tijd gebleven is, maar bijna drie maand na de release is D Is Done hier eindelijk binnengevallen. Uiteraard hadden we het album in tussentijd ook gewoon in de platenwinkel kunnen oppikken. Waarom dat niet gebeurd is, is evenmin duidelijk. Zeker niet als we stilstaan bij het rijtje kwakkels van mindere goden dat in die periode wél aangeschaft werd. Maar spijt komt altijd te laat. Véél te laat.
Want eigenlijk kunnen we — Dan Auerbach, Titus Andronicus en het betoverende Fever Ray even buiten beschouwing gelaten — ons niet inbeelden dat we sinds eind oktober meer door een plaat overweldigd werden dan door de tweede Madensuyu. Net als voornoemde artiesten weet ook het Gents duo met de nieuwe plaat een bijna helemaal op zichzelf staande wereld te scheppen. Geen sinecure overigens, gezien de impact die EP Adjust We en eigenlijk debuut A Field Between eerder nalieten. D Is Done echter, houdt huis als een tornado die in geen tijd alles op zijn pad met de grond gelijk maakt.
Of eerder met verstomming slaat, want meer nog dan de destructieve kant wordt de helende kracht van muziek geregeld geprezen. Helende krachten of niet, zolang de plaat speelt, waan je je in ieder geval een ander mens. De eerste seconden van opener "Woman" doen al vermoeden dat iets op til is: een gitaar ratelt zachtjes op de achtergrond, een stem manifesteert zich en dan barst met "FAFAFAFUCKIN" de vulkaan een eerste keer uit. Het nummer klinkt onmiskenbaar als Madensuyu, maar toch lijkt iets veranderd in het muzikaal universum van Stijn De Gezelle en PJ Vervondel. De ingetogen kant lijkt wel opgeslorpt door het overrompelende aspect van de negen nummers op D Is Done.
Geen idee welk genre hier opgekleefd moet worden, en eigenlijk evenmin een idee of dat nodig is. De Gezelle en Vervondel maken gebruik van gitaar, drum en synthesizer. Wat zij daarmee doen, kan gemakkelijkheidshalve als postrock omschreven worden, maar dat zou hen oneer aandoen. Zo doen de zanglijnen van "Write Or Wrong" onwillekeurig aan Leonard Cohen denken, iemand die nu niet meteen met postrock geassocieerd wordt.
Enige referentie die we, met een beetje fantasie, kunnen of willen ontwaren, is Sigur Ros zoals die band klonk ten tijde van de doorzichtige plaat. Maar terwijl bij de IJslanders toen alles wit was, klinken De Gezelle en Vervondel ontzettend donker, zo gitzwart als het hoesje dat rond het album zit. Die immense duisternis zorgt vreemd genoeg niet voor een luisterdrempel zoals bij Thom Yorkes soloplaat, om maar iemand te noemen. Integendeel, D Is Done is ronduit verslavend en klinkt, zelfs tijdens de geflipte saxofoonuithalen in "MY" zeer toegankelijk. Zelfs wanneer in het epische "Ti Me" of het verrassend dansbare (!) "Little F" de geluidsgolven onophoudelijk op je inbeuken, blijf je met open mond luisteren naar het zinderend muzikaal geweld.
Even samenvatten. Ten eerste isD Is Done een ronduit geweldige plaat. Al klinkt geweldig meer als een omschrijving voor een pretparkattractie dan voor iets moois als dit. En ten tweede, shame on us, en geen klein beetje, voor het zo lang negeren van al dat moois. Gelukkig heeft D Is Done sowieso een zeer hoog "where have you been all my life"-gehalte. Wanneer je de plaat ook in handen krijgt: het voelt aan als geen minuut te vroeg.
