The Bony King Of Nowhere heeft alle redenen om op wolkjes te lopen. Zo stond de groep al enkele keren in de AB en mocht hij zelfs op Pukkelpop spelen op basis van één idee. Bovendien is AB-programmator Kurt Overbergh fan, en roept hij Alas My Love nu al uit tot de Belgische debuutplaat van het jaar.
Frontman, stichter en bezieler Bram Vanparys laat het succes echter niet naar zijn hoofd stijgen. Ondanks zijn soms boude uitspraken blijft hij verbazingwekkend nuchter onder alle lofbetuigingen en wil hij vooral een plaat maken die op zichzelf staat los van alle hypes. Succes betekent vooral hard werken en weten wat je wil. Geen wonder dat hij de plaat die in juni 2008 afwerkte, nu pas uitbrengt.
enola: Je groep is al even bekend maar toch heeft het nog lang geduurd voor de plaat uitkwam. Heb je zolang gezocht naar een label?
Vanparys: "We zijn op zoek gegaan naar een label dat ons een goede deal wou aanbieden. De platenfirma’s waren weliswaar enthousiast over de plaat maar het aanbod dat ze deden beviel ons niet. Na een aantal maanden hebben we dan een alternatieve manier van uitgeven gevonden, je kan het niet echt eigen beheer noemen. Deze manier van werken biedt ons ook meer mogelijkheden naar het buitenland toe omdat we de rechten op de nummers behouden."
enola: Lokt het buitenland nu al?
Vanparys: "We geloven in de plaat. In Frankrijk bijvoorbeeld hebben we al goede reacties gekregen. Het idee dat je het als Belg niet zou kunnen maken in het buitenland is onzin, we hebben gewoon geen rockartiesten die op internationaal vlak echt meetellen, laat staan dat ze het niveau zouden halen van een Neil Young of een Bob Dylan. Mensen als Toots Thielemans en Jacques Brel hebben bewezen dat het kan, net als Vaya Con Dios. We moeten gewoon de lat hoger durven leggen."
enola: Ook voor de cover heb je jezelf niet tevreden gesteld met eender wat. De foto van Jonas Bendiksen is over heel de wereld bekend.
Vanparys: "Ik heb die foto ooit op een tentoonstelling gezien in Frankrijk en wou die ook voor onze plaat gebruiken. Na wat opzoekingwerk bleek echter dat het om een heel bekende foto ging die bovendien nog eens de cover sierde van Bendiksens fotoboek. Op zijn site stonden echter ook zijn contactgegevens dus heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en hem gecontacteerd. Hij vond onze muziek goed waarna we met Magnum (die hem vertegenwoordigt, jbo) de zakelijke kant geregeld hebben."
enola: Je weet duidelijk wat je wil.
Vanparys: "Ik heb altijd al geweten wat ik wilde bereiken, ik wil internationaal doorbreken. Alleen op muzikaal vlak bleef ik twijfelen, in die mate zelfs dat mijn muzikanten knettergek werden. Ik kon perfect verwoorden wat ik niet wilde maar niet wat ik wel wilde."
enola: Zijn de nummers op de plaat dan niet de definitieve versies geworden? Ga je ze live op dezelfde manier zal brengen of zal je ze toch opnieuw arrangeren?
Vanparys: "Het is wel degelijk de bedoeling dat we ze live brengen net als op de plaat, tenzij het niet zou werken natuurlijk. We hebben bijvoorbeeld op De Nachten gespeeld en toen merkten we dat bepaalde arrangementen wel op plaat aanslaan maar live echt niet."
"Ik was het op een bepaald moment echt beu om mijn nummers elke keer opnieuw te arrangeren. Telkens we veranderden van groepsbezetting, diende ik de nummers te herwerken. Nu de plaat af is, weet ik wat ik ermee aanvangen wil en kan ik het ook aan mijn muzikanten overbrengen. Het was niet altijd leuk om andere mensen te zeggen wat ze moeten doen vooral als ze een andere mening hebben maar het zijn mijn songs en mijn beslissingen, hoe hard dat ook klinkt."
enola: Jij bent met andere woorden The Bony King?
Vanparys: "Ja. Kijk bijvoorbeeld naar Beck, hij werkt ook samen met andere muzikanten maar hij blijft wel het brein achter de groep. Hij beslist hoe de songs moeten klinken en hoe ze gespeeld moeten worden. Voor deze plaat was het wel meer een duobaan met mijn producer Koen (Gisen – An Pierlé & White Velvet, jbo). Hij was bijna even begaan met de songs als ik. Hij begreep ook waar ik heen wou met de nummers, we hebben er samen een jaar aan gewerkt vanuit het idee dat we wel zullen zien waar we uitkomen. We zijn zeker en vast niet de beste of de meest technisch begaafde muzikanten maar we probeerden wel het beste te maken vanuit onze beperkingen en we durfden te experimenteren."
enola: Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Vanparys: "We traden een tijd geleden op als voorprogramma voor An Pierlé en raakten backstage met elkaar aan de praat. Koen liet toen weten dat hij geïnteresseerd was om met ons een plaat op te nemen en van het een kwam het ander… Voor we met de opnames startten, hebben we veel gepraat over muziek en vooral over wat we zelf graag hoorden en waarom dan wel. Zo bleken we allebei heel grote fan te zijn van Radiohead."
"Bij de productie en de arrangementen voor de plaat hebben we ons vooral laten inspireren door de sixties, zoals Leonard Cohen en The Beatles, en door het minimalisme van onder andere Moondog en Vincent Gallo. We hebben wel getracht om niet te veel voor een voor de hand liggende invulling van drum-bas-gitaar te kiezen, met percussie bijvoorbeeld kan je veel meer kanten op."
enola: Voor het mixen heb je Jon Kelly ingehuurd, een man die als producer en mixer een mooi cv heeft opgebouwd (oa The Beautiful South, Heather Nova, Tori Amos en Paul McCartney; jbo). Hoe ben je bij hem terecht gekomen?
Vanparys: "We hebben lang getwijfeld om de plaat zelf te laten mixen. Toen we hem contacteerden, liet hij ons weten dat hij onder de indruk was van de plaat zowel op songgebied als wat productie betreft, wat een enorm compliment voor ons beiden was. Hij bleef ook enorm bescheiden onder zijn inbreng, hij beschouwt het echt als een vak."
"Toen we zijn mix de eerste keer hoorden, vonden we het resultaat verschrikkelijk. We waren zo gewend geraakt aan de pre-mixes dat we niet onbevangen konden luisteren. Eens we wat meer afstand genomen hadden, hoorden we dat het goed was."
enola: De plaat duurt nauwelijks een half uur, vind je dat niet wat kort?
Vanparys: "Ik had gehoopt dat het zesendertig minuten zou duren, dus ik schrok wel toen ik zag dat ze in totaal maar tweeëndertig minuten besloeg. Maar als iemand mijn plaat niet wil kopen omdat ze maar tweeëndertig minuten duurt, dan ga ik hem niet dwingen. Anderzijds mag je je ook niet blindstaren op de tijdsduur, neem nu Becks Modern Guilt, die duurt ook maar een flinke dertig minuten en Serge Gainsbourgs meesterwerk Histoire du Melody Nelson haalt niet eens de vijfentwintig. Ik denk niet dat iemand het gevoel heeft dat de plaat te kort is, per slot van rekening heb je elf nummers die een geheel vormen."
"Ik had oorspronkelijk wel te weinig songs. Op "My Invasions", dat ik geschreven heb tijdens de opnames, na zijn het allemaal oude(re) nummers. Een aantal daarvan was ik onderhand wel beu, "Maria" bijvoorbeeld, maar ik wou ze afhandelen met deze plaat zodat ik met nieuwe songs kon starten."
enola: Slechts voor twee nummers ("Maria" en "My Invasions") geef je de teksten mee, wil je het mysterie van wat je zingt in stand houden?
Vanparys: "Bij "Maria" vind ik het belangrijk dat mensen weten dat het geen liefdesliedje is maar een nummer over een man die stervende is en uitkijkt naar de dood. Bij "My Invasions" geeft het volgens mij een meerwaarde dat je de tekst kan volgen wat bij de andere songs minder belangrijk is. Ik wil ook niet te veel weggeven."
enola: Zijn dit dan twee teksten waar je lang aan gewerkt hebt?
Vanparys: "Ik schrijf mijn teksten op nauwelijks tien minuten, het is pas later dat ik zelf besef waar ze over gaan. "Maria" bijvoorbeeld is ingespeeld op een Spaanse gitaar die ik heel goedkoop op de kop heb kunnen tikken. Toen ik aan de verkoper vroeg waarom hij er zo weinig voor vroeg, zei hij me dat hij terminaal was en dat het voor hem belangrijker was dat zijn gitaren bespeeld werden dan dat hij er veel geld voor kreeg. Ik zie nog steeds die man zijn glimlach voor me. Het kan toch geen toeval zijn dat ik die song drie jaar geleden schreef en net nu ik een gitaar nodig heb voor dat specifieke nummer die man ontmoet? "
"Bij "My Invasions" vertel ik over een moordenaar die zichzelf een moord ziet plegen en geen controle heeft over wat zijn lichaam doet. Het is een metafoor voor onmacht en hoe je soms geen vat hebt op je lichaam of je geest, over hoe soms het iemand van je overneemt en je machteloos moet toekijken. Die betekenis is me ook pas later duidelijk geworden maar ik kan niet ingaan op de details daarvan, dat is te persoonlijk."
enola: Tot slot, verschijnt de plaat ook op vinyl?
Vanparys: "Dat zou mooi zijn, maar daar is momenteel geen budget voor."
The Bony King Of Nowhere stelt zijn debuut woensdag 18 februari voor in de AB en woensdag 19 februari in De Vooruit. Dit laatste optreden is uitverkocht, het eerste bijna.
