Desperate Housewives wil een kwalitatieve reeks zijn die toch mikt op een heel breed publiek. Het voorzichtig evenwicht tussen thriller, soap en zwarte komedie zou voor ieder wat wils moeten opleveren. Concreet gaat dat als volgt in zijn werk. Een personage, gelinkt aan één van de vier huisvrouwen, heeft een duister geheim, dat gaandeweg allerlei onheil en liefst een paar lijken voortbrengt. Zoetjesaan komen de hoofdpersonages daar iets van te weten, waardoor hoe langer hoe meer mensen betrokken raken in een situatie die er hoe langer hoe dreigender uit gaat zien. Die thriller is dan de rode draad, de kapstok waar de meer alledaagse soap aan opgehangen wordt. Het geheime ingrediënt van de reeks is tenslotte de hilarische vertelstijl, verkregen via de heerlijk cynische Mary Alice, overleden buurvrouw van de hoofdpersonages en vertelster van de reeks. Haar geestige voice-over wordt ondersteund door een neurotische soundtrack en een erg nadrukkelijke manier van acteren en mise-en-scène. Qua stijl heeft de reeks dan ook meer weg van een komedie dan van drama of thriller.
Nu willen de makers van de reeks dat de thriller van elk seizoen in de laatste aflevering mooi afgerond wordt. Iets wat ik een heel goede beslissing vind: dat levert kloppende, overzichtelijke verhalen op en als kijker weet je dat je aan het eind van de rit een degelijke climax krijgt. Alleen wil dat wel zeggen dat je ieder jaar opnieuw een verse spannende verhaallijn moet inbouwen, die min of meer uit het niets komt, en in het tweede seizoen ging de reeks daar uit de bocht. Het nieuwe mysterie kwam Wisteria Lane binnen in de vorm van een nieuwe buurvrouw. Daardoor was er geen enkele link met de bestaande personages. Nu mocht die nieuwe madam nog zo veel als ze wou haar gordijntjes dichtschuiven en verdacht de straat afloeren, ze voelde nooit aan als een deel van de reeks. Weg kapstok, weg spanning. De soap nam zichzelf wat serieuzer, en de komedie werd iets minder zwart. Het mooie evenwicht was verstoord en dat leverde een stukken minder interessant tweede seizoen op.
In dit derde seizoen hebben de schrijvers hun lesje dan ook geleerd. Dit keer hebben ze de populairste huisvrouw van de reeks, Bree, letterlijk aan het mysterie van het jaar gekoppeld. Aan het begin van het seizoen trouwt ze met Orson Hodge. Die goeie man raakte in de laatste afleveringen van het vorige jaar bevriend met de wanhopige huisvrouwen. Naar de kijker toe werd hij al meteen afgeschilderd als een man met geheimen, maar bij de vier vriendinnen viel hij goed in de smaak. In de finale zagen we hem dan plots Susans verloofde aanrijden en er in achteruit nog eens extra over gaan, kwestie van duidelijk te maken dat het met opzet was. Aan het begin van dit seizoen, vlak voor zijn trouw met Bree, komen we ook nog te weten dat Orson al eens eerder getrouwd was. Met een vrouw die nu… spoorloos verdwenen is. En wanneer dan het lijk van een onbekende vrouw opduikt, is het mysterie compleet.
De thriller zit dit jaar dus wel juist. Maar hoe zit het dan met de soap? Wel… Dat hangt ervan af naar welke housewife je kijkt. Zoals steeds hebben Bree en Lynette de sterkste verhaallijnen. Alles wat in Bree’s dagelijkse leven gebeurt is natuurlijk heel sterk verbonden met de thriller. Haar kersverse huwelijk heeft een schijnbaar perfecte (en voor de kijkers hilarische) dynamiek. Hun conversaties, hun huishouden, hun hobbies, hun gedrag… Alles lijkt rechtstreeks uit een handboek van Martha Stewart te komen. Maar wanneer Bree er gaandeweg achter komt dat haar geliefde Orson wat lijken in de kast heeft, begint ze aan alles te twijfelen. Ondertussen worstelt Lynette met heel andere problemen. Een oud high-school-liefje van haar man Tom duikt plots op met zijn dertien jaar oud dochtertje – waar hij uiteraard niets van wist. Beide rasechte soapverhalen worden met die typerende zin voor parodie gebracht, terwijl er toch op gelet wordt dat het drama zijn emotionele impact niet verliest. De actrices, Marcia Cross en Felicity Huffman, slagen er dan ook in om hun, nochtans sterk getypeerde personages, toch menselijk en herkenbaar te houden. Een prestatie waarvoor ze allebei, terecht, sterk geprezen worden in de VS.
Bij Gabrielle en Susan is het andere koek. De actrices achter deze personage trappen wel in de val die het scenario voor hen opzet, en zij gaan voluit voor het spelen van typetjes. Eva Longoria legt de nadruk te sterk op de egocentrische kant van Gabrielle, waardoor geen enkele andere emotie gemeend overkomt. Dat kan misschien wel de bedoeling van de actrice zijn, maar het zorgt er vooral voor dat je nooit meeleeft met Gabby’s hele echtscheidingssaga. Teri Hatcher gaat nog veel verder uit de bocht, maar ze is dan ook veruit de zwakste actrice uit het gezelschap. Zolang we Susan te zien krijgen als een onhandige kluns, valt het allemaal wel mee. Maar de stroop van Susans liefdesleven omzetten in iets dat de kijker ook af en toe echt raakt, is duidelijk teveel gevraagd.
Het lijkt alsof de verhalen rond Gabrielle en Susan minder goed ineen zitten dan die rond Bree en Lynette, maar dat klopt niet. ‘Desperate Housewives’ is helemaal over the top, een parodie op een soap die tegelijkertijd toch heel goed de regeltjes volgt. Zolang je goeie actrices hebt, werkt die combinatie, maar Teri Hatcher en Eva Longoria zitten aan de verkeerde kant van die subtiele grens. Toch hebben ze hier wat zwaardere verhalen gekregen dan in de eerste seizoenen, wat niet meteen de beste beslissing was. Tegelijkertijd zitten alle huisvrouwen ondertussen al in hun vierde of vijfde grote verhaallijn, en krijg je als kijker hier en daar al eens een déjà-vu gevoel. (Alleen al Bree’s geheimzinnige man… Was zij al niet eens verloofd met een neurotische seriemoordenaar? Dat noemen ze dan een vrouw met smaak!) En zo is de ‘echte’ soap toch nog een beetje dichterbij dan in het schitterende eerste seizoen.
Maar dat alles kan de pret niet drukken. Desperate Housewives is en blijft een schitterende komedie, die de goeie elementen uit de soap houdt en de slechte parodieert. En die soms, onverwacht, heel pakkend uit de hoek kan komen. De aflevering ‘Bang’ is zo een klein meesterwerkje. Wanneer bij een vrouw, betrokken in Orsons geheimen, de stoppen doorslaan, houdt ze haar man en zijn klanten (waaronder meerdere bekende gezichten) gegijzeld in een kleine supermarkt. Daarop volgt een uur dat tegelijkertijd vèr over the top, op sommige momenten hilarisch en op andere spannend, en uiteindelijk flink ontroerend is. Zolang ‘Desperate Housewives’ zo’n pareltjes blijft opleveren, blijft ze meer dan zomaar een alledaags dramareeksje.
