Dol op publiciteit zijn ze niet bij Wolf Parade, en interviews
geven of promotie voeren voor hun album doen ze dus liever niet.
Voor enola maakten ze echter graag een uitzondering, en dus schoof
het meest spraakzame bandlid bij ons aan tafel: Dan Boeckner. Samen
met Spencer Krug is hij de frontman van Wolf Parade (dat later die
avond nog een geweldig concert gaf) maar tevens van Handsome Furs,
dat enkele dagen later het Etoiles Polaires festival mocht
afsluiten. Tot onze grote opluchting blijkt hij nog eens een
uiterst sympathieke kerel ook, die ons ondanks de vervelende
neveneffecten van het toeren graag te woord staat …
enola: Goedenavond! Alles ok?
Dan: ik heb een serieuze kater, maar voor de rest alles goed, dank
je.
enola: Hoe vlot de toer tot nu toe?
Dan: goed! Het is al een pak beter nu we in Europa zijn, want eerst
hebben we een toer gedaan in het midden van de Verenigde Staten.
Ook al was dat zeer leuk, en hadden we altijd een groot en
enthousiast publiek, het is voor Wolf Parade toch echt een feest om
naar Europa te komen zonder shitty toerschema.
enola: Waarom heeft het dan zo lang geduurd voor jullie naar
België kwamen?
Dan: we hebben drie jaar geleden al eens een Europese tournee
gedaan, maar die was gruwelijk slecht gepland. Het is wel onze
eerste keer in België met deze band, maar nu zijn we al veel beter
op elkaar ingespeeld én hebben we een deftig boekingskantoor. Ik
ben hier al een paar keer geweest met Handsome Furs, maar het is
waarschijnlijk door die verschrikkelijke eerste tournee met Wolf
Parade dat het zo lang geduurd heeft. Ik denk dat die iedereen een
beetje heeft afgeschrikt om nog eens door Europa te
trekken.
enola: Jullie zijn ondertussen dus al een pak professioneler
geworden?
Dan: we werken in elk geval met steeds betere mensen samen … Of
we zelf professioneler geworden zijn, weet ik niet. We hebben nu al
twee albums uit, dan is het ook gewoon leuker om te
toeren.
enola: Je speelt hier op het festival ook nog met Handsome
Furs, is het moeilijk om de toerschema’s van jouw twee bands te
combineren?
Dan: helemaal niet! Handsome Furs is bijzonder gemakkelijk om op
tournee mee te gaan. Ze vroegen of we hier wouden komen spelen, dus
nam ik gewoon Alexei (zijn vriendin en enig ander lid van HF,
nvdr) en mijn drumcomputer mee naar België.
De fucking arena van Arcade Fire
enola: Met de nieuwe plaat lijkt ook jullie populariteit te
stijgen, jullie worden een beetje gehypet door sommige muziekmedia.
Merken jullie daar zelf iets van?
Dan: ja, het is best vreemd. Alles wat we aan populariteit gewonnen
hebben sinds ons debuut, is in elk geval niet voortgekomen uit
tv-optredens of door onze plaat door de mensen hun strot te rammen
… We worden sowieso niet gespeeld op de radio, want onze nummers
zijn ofwel te lang ofwel te vreemd. Als er al fans bijkomen zal dat
wel door het toeren zijn.
enola: Hoe ambitieus zijn jullie dan eigenlijk met deze groep?
Jullie hebben getekend bij Sub Pop, toch een behoorlijk groot
label, maar wilden geen singles uitbrengen. Zorgt
dat niet voor conflicten?
Dan: goh, ze werken ondertussen al lang genoeg met ons, en ze weten
wel al wat we wel en niet willen doen. We zijn uiteindelijk wel
ambitieus met deze groep hoor, maar op een compleet andere manier.
Dat hele gedoe van promotie voeren voor het album, je plaat echt
verkopen, altijd bekendere producers en grotere budgetten willen,
zint ons gewoon niet. Ons tweede album hebben we gewoon met Wolf
Parade gemaakt, we wouden niet opeens met Dave Fridmann samenwerken
of zo. Onze ambitie is om nog beter onze instrumenten te leren
bespelen en betere songs te schrijven.
Al die bands die er alles aan doen om toch maar hogerop te geraken,
worden uiteindelijk toch vergeten, ze oververzadigen het publiek
alleen maar met hun smoelen en muziek.
enola: Maar een band als Arcade Fire, goeie vrienden van jullie
en een groep waar jullie vaak mee vergeleken worden – wat ik
eigenlijk niet begrijp …
Dan: ja, die vergelijking snap ik ook totaal niet. Het zijn wel
goede vrienden …
enola: Zij zijn in België en daarbuiten ondertussen headliner
op grote festivals, spelen in grote zalen … Jij hebt ooit nog bas
gespeeld bij Arcade Fire, nooit spijt dat je er uitgestapt
bent?
Dan: ik speelde bij hen, maar ben er mee gestopt om mij op Wolf
Parade te concentreren. Arlen heeft trouwens nog bij hen gedrumd
ook (hij is ondermeer te horen op ‘Wake Up, nvdr’). Maar
ik denk niet dat onze band hun commercieel potentieel heeft, tenzij
we misschien echt vanuit dat oogpunt songs zouden gaan
schrijven…
Die songs komen vanzelf bij hen, maar het soort nummers dat wij
graag schrijven, gaan nooit een fucking arena
vullen.
Zij hebben bijvoorbeeld ook een heel machtige manager ingehuurd,
wij hebben zelfs geen management …
We zijn nu op een punt gekomen waarop ik geen “echte job” heb, ik
speel gewoon muziek. Als ik nu gewoon muziek mag blijven spelen,
daarvan kan leven, blijven toeren en steeds proberen betere songs
te schrijven, ben ik perfect gelukkig. We hebben ondertussen al een
eigen studio gebouwd, het gaat dus uitstekend met deze band, veel
meer verlang ik niet!
enola: Jullie hebben een aantal tracks van het album opgenomen
in de Petit Eglise studio van Arcade Fire (een oude kerk die tot
studio werd omgebouwd). Een inspirerende omgeving voor
jullie?
Dan: wel, we hebben de helft van de songs daar opgenomen, en de
helft in onze eigen studio, Mount Zoomer. Fie studio was niet echt
speciaal of inspirerend, gewoon een studio met geweldig materiaal
die we mochten gebruiken toen Arcade Fire op tournee was. We hebben
uiteindelijk zelfs niet veel van hun materiaal gebruikt. We wouden
een plaat maken die klonk als vijf mensen, die samen in één ruimte
op hun instrumenten speelden.
Zonder daar plots een harp, een kerkorgel of een strijkorkest aan
toe te voegen (lacht).
Het goede werk van Vooruit
‘At Mount Zoomer’ klinkt een pak minder rauw als de
voorganger, bij momenten zelfs haast ‘poppy’ – om eens een lelijk
woord te gebruiken. Een bewuste keuze?
Dan: neen, dat is eigenlijk vanzelf gegaan… Het enige dat we
bewust probeerden te doen met dit album was alles meer als één
geheel doen klinken. De nummers van het eerste album waren allemaal
op verschillende tijdstippen geschreven en opgenomen. Deze keer
hebben we gewoon al het materiaal in de studio geschreven.
enola: Hebben jullie zijprojecten, jij met Handsome Furs en
Spencer met Sunset Rubdown, geen invloed op de evolutie van jullie
sound?
Dan: dat zal ons misschien wel ergens beïnvloed hebben… Dankzij
Handsome Furs ben ik in elk geval beter geworden in het gitaar
spelen; we hebben een behoorlijk ‘naakte’ sound: enkel gitaar en
drumcomputer; ik moest dus wel beter gitaar leren spelen. We kunnen
in elk geval allebei wel veel ideeën kwijt bij onze andere bands,
maar leren daar ook veel door met andere mensen samen te
werken.
enola: Op het album hanteren jullie schijnbaar nogal een
strikte rolverdeling: de helft van de songs wordt door jou
gezongen, de andere helft door Spencer. Is dat ook iets wat
natuurlijk groeit, of maken jullie daar echt afspraken
rond?
Dan: daar wordt eigenlijk niet echt over nagedacht hoor… Toen ik
muziek begon te maken met Spencer, zou ik normaal gitaar gaan
spelen bij de band die uiteindelijk Sunset Rubdown geworden is.
Spencer ging dan keyboards spelen in de band, waar ik zong. Het
oorspronkelijke plan was dus om twee bands te starten, tot we samen
songs begonnen te schrijven, en dachten we: fuck it, we
kunnen even goed gewoon in één band spelen.
enola: Hoe schrijven jullie eigenlijk songs? Is het één iemand
die met een idee komt aandraven, of komen ze voort uit jamsessies
met de hele groep?
Dan: songs schrijven we altijd met de hele band. Dit album is
grotendeels uit improvisatie gegroeid: we speelden elkaar wat
ideeën voor in de studio en haalden er dan de stukken uit die goed
klonken, waar we dan songs probeerden rond te bouwen.
enola: Jullie spelen hier op het Montréal festival, wat vind je
van het initiatief?
Dan: ja, ik was daarnet de affiche nog eens aan het bekijken en ik
ken eigenlijk ongeveer iedereen die hier speelt. Het is wel
grappig, bijna alsof ze de buurt waar wij wonen gewoon voor een
paar dagen naar België verplaatst hebben.
enola: Tevreden met de line-up? Zijn er nog een paar bands die
de Vooruit had moeten programmeren?
Dan: wel, The Witchies hadden ze hier nog mogen programmeren, maar
dat lag misschien moeilijk aangezien niemand ooit van hen gehoord
heeft. Jammer, want het is een fantastische band en ook heel fijne
mensen. Arlen en ik hebben hun album trouwens geproducet, je moet
ze zeker eens beluisteren. Verder kan ik niet direct een band
bedenken, ze hebben duidelijk hun werk goed gedaan
(lacht).
Met bloed besmeurde handschoenen
enola: Kan je ons eens uitleggen wat er zo speciaal is aan
Montréal? Hou je zelf eigenlijk veel van die stad?
Dan: goh, als er al iets geweldig is aan Montréal dan zijn het de
lage huurprijzen… Het is heel gemakkelijk om goedkoop
repetitieruimtes en dergelijke te huren, wat wel een stimulans
vormt voor beginnende bands. Ik heb er natuurlijk ook een heleboel
vrienden wonen, maar verder is het eigenlijk gewoon een stad als
een andere…
enola: Heeft die stad dan geen invloed op jullie muziek en
lyrics? Want veel van jullie teksten gaan uiteindelijk toch over
grootsteden, urban culture en dergelijke?
Dan: dat is waar, ik schrijf wel over dingen die gebeurd zijn in
die stad, maar die hadden in om het even welke stad kunnen
plaatsvinden… Eigenlijk word ik veel meer beïnvloed door buiten
Canada te reizen. Bij ons volgende Handsome Furs-album bijvoorbeeld
zijn alle lyrics geïnspireerd door de toer die we vorig jaar gedaan
hebben, toen we in Rusland en zo gespeeld hebben. Montréal is
uiteindelijk gewoon de zoveelste ‘grote stad’. Een groot aantal
dingen aan leven in zo’n stad zijn eigenlijk heel universeel.
enola: In een interview las ik dat als jij op je eentje de
songs zou schrijven, jullie bij een Springsteen ‘Born To
Run’-achtige plaat zouden uitkomen, en als Spencer ze alleen zou
schrijven, Wolf Parade waarschijnlijk pretentieuze prog-synth
albums zou maken. Is het dan de combinatie van die
twee stijlen die voor jullie behoorlijk unieke geluid zorgt, denk
je?
Dan: ja, zo is dat eigenlijk wel. We hebben allemaal een compleet
verschillende muzikale achtergrond. Er zijn wel een aantal dingen
die we allemaal goed vinden, maar verder loopt onze smaak wijd
uiteen en is de manier waarop we nummers schrijven ook compleet
anders. Als ik werk met mensen als Arlen, Spencer en Dante zijn we
eigenlijk de hele tijd bezig met elkaar te pushen om harder ons
best te doen en andere dingen uit te proberen.
enola: Wat zijn dan zoal die gemeenschappelijke invloeden van
Wolf Parade?
Dan: wel, op dit moment zijn we echt allemaal enorme fans van The
Ting Tings. Nuja, eigenlijk maar van één song. En dan alleen het
refrein van dat nummer. Het heet ‘That’s Not My Name’, en we hebben
allemaal het refrein van dat nummer leren spelen. De rest van de
song is eigenlijk rommel, maar het refrein is echt énorm goed. Voor
de rest: Neil Young, Television, zulke dingen.
enola: In welke mate is psychedelica een invloed voor jullie?
Op jullie nieuwe album staat bijvoorbeeld ‘Kissing The Beehive’,
een behoorlijk psychedelisch werkstukje van 11 minuten. De naam van
jullie album zou ook naar paddo’s verwijzen, heb ik gehoord
…
Dan: yeah, mushrooms … (ontwijkend) Wel, de
grote psychedelica-freak binnen de groep is eigenlijk Arlen, hij is
veel bezig met dat soort muziek, zoals The Incredible String Band
en zo. Daar zou je hem dus naar moeten vragen.
enola: Ik vroeg mij af hoe een dag in het leven van Wolf Parade
er uitziet als jullie op toer zijn. Is dat behoorlijk saai of
houden jullie de rock-‘n-roll er een beetje
in?
Dan: een heel gezonde mix van saai en rock-‘n-roll. Meestal word ik
wakker met een kater, mis ik het ontbijt in ons hotel, dan
verzamelen we met de band, rijden een paar uur, ik luister wat naar
mijn iPod en probeer te doen alsof ik er niet ben. Dan moet ik
pissen. Meestal stoppen we dan in een tankstation en staar ik naar
wat eten dat ik helemaal niet wil eten, maar wel moet omdat ik
anders honger heb. Dan kruipen we terug in onze bus, maken we wat
grappen en vallen we allemaal in slaap. We worden wakker zo’n 20
minuten voor we op de bestemming zijn, we komen aan, doen een veel
te lange soundcheck, eten een sandwich, drinken een paar biertjes,
spelen een show, bezatten ons en gaan slapen. Same shit next
day.
enola: Ik las ergens dat de titel van jullie eerste album
‘Apologies to Queen Mary’ verwees naar het feit dat jullie het
Queen Mary-hotel getrasht hadden. Is dat dan waar?
Dan: ja, dat is waar. Zulke dingen gebeuren soms met ons … We
zijn een bende idioten.
Toen we in Helsinki waren bijvoorbeeld, ging ik wat drinken met een
paar vrienden en werd ik énorm dronken. Ik ken mijn weg wel een
beetje in die stad, want ik ben er al een paar keer geweest. Ik
wandelde terug naar het hotel. Het laatste dat ik mij herinner is
dat ik de trappen van een groot winkelcentrum stond. Tussen de tijd
dat ik aan die trappen stond en het moment waarop ik in het hotel
toekwam, ben ik mijn bewustzijn verloren en weet ik niets meer. Ik
herinner mij wel nog dat ik de deur opendeed en in slaap viel. De
volgende ochtend lagen er naast de telefoon een paar witte
handschoenen, besmeurd met bloed. Ik heb nog altijd geen idee hoe
die daar ooit gekomen zijn. Pretty weird.
‘At Mount Zoomer‘ van Wolf Parade is uit bij
Konkurrent.
