Een plaat die haar roots heeft in zowel folk als punk, zou een mens veiligheidshalve algauw links laten liggen. Op Wagenwheel Blues echter geen Dropkick Murphy-toestanden, maar meeslepende en aanstekelijke, goudeerlijke nummers.
The War On Drugs is het resultaat van een toevallige ontmoeting tussen Adam Granduciel (zang en gitaar) en Kurt Vile (gitaar) op een feestje in 2003. Twee jaar later was The War On Drugs een feit en nu is er Wagonwheel Blues, de eerste langspeler sinds de band zich met de aanvankelijk gratis te downloaden EP Barrel Of Batteries op de radar van Secretly Canadian liet opmerken.
Wat op die radar verscheen, was – en is – door en door Amerikaans. De fundamenten van The War On Drugs bestaan immers uit onvervalste americana, maar het vijftal houdt net zo goed van indierock, wat leidt tot een zowel intrigerende als geslaagde genrevermenging.
“A Needle In Your Eye #16” dendert bijvoorbeeld als een nummer uit de beginperiode van The Jesus And Mary Chain, maar kan tegelijk bogen op een opgewekte luchtigheid die zijn oorsprong vindt in het kristallen stemgeluid van Granduciel. Tegen het einde komt een mondharmonica in overdrive het nummer van een extra dimensie voorzien, zodat het contrast met “Reverse In Charges” wel heel groot wordt. Laatstgenoemde song is immers het hedendaags antwoord op Sonic Youth’s “Providence”: op een ingetogen, bijna fluisterende manier brengt The War On Drugs een stevige brok lawaai die baadt in een warme gloed.
Ook op “Coast Reprise” zijn de invloeden van de New Yorkers heel duidelijk te traceren, in tegenstelling tot het landelijk aandoend, maar van een urbane ruggengraat voorziene “Buanos Aires Beach”. Die song klinkt dan weer als een vreemde kruising tussen Bob Dylans “It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)” en “Run Run Run” van The Velvet Underground.
De vermenging van stijlen en invloeden klinkt wonderwel, maar toch is The War On Drugs vooral echt onweerstaanbaar wanneer de inspiratiebronnen niet onmiddellijk traceerbaar zijn, zoals in het van zorgeloosheid overlopende “Taking The Farm”. En echt verpletteren doet de band pas tegen het einde van de plaat, met het zowat tien minuten durende “Show Me The Coast”, dat een zinderende en betoverende climax vormt voor wat al bij al een zeer indrukwekkend debuut is. Het roestige “Barrel Of Batteries” komt als epiloog nog voorbij.
Wagonwheel Blues is een plaat waarop The War On Drugs hetzelfde doet als Band Of Horses op zijn twee albums: naar eigen goeddunken indierock en alt.country versmelten tot een zinderend geheel. Het resultaat klinkt compleet anders, maar is daarom niet minder indrukwekkend. Het euforische en epische karakter van Band Of Horses ontbreekt misschien, maar op kwalitatief vlak laat The War On Drugs zich opmerken als een licht van de toekomst.
The War On Drugs speelt op 2 maart 2009 in de Botanique.
