Omdat tienerbalorigheid maar zo lang leuk is, kon de kater niet uitblijven. Plots zat Therapy? dus met dat houten hoofd en was het hard wakker worden met het besef dat het tijd was om op te groeien. Gelukkig was frontman Andy Cairns nuchter genoeg om het roer ook daadwerkelijk om te gooien op het duistere Infernal Love, één van de platen die rock na de implosie van de grunge verder deed kijken dan de eigen neus.
"We gingen vorig jaar met Therapy? mee op tour van Sheffield naar Norwich en nooit waren er minder dan drie verschillende soorten drugs beschikbaar. En voldoende drank om een troep piraten vrolijk te houden. Om van de horde gewillige jonge meisjes nog maar te zwijgen", omschreef een interviewer bij het verschijnen van Infernal Love de sfeer rond de groep na het ontploffen van doorbraakalbum Troublegum (nog altijd één van de meest essentiële teen ennui platen ever). Maar dat was toen, want ergens onderweg was Andy Cairns wakker geworden en had hij beseft dat hij er eigenlijk geen bal meer aan vond. Een behoorlijke schok als iedereen je vertelt dat ze je levensstijl benijden.
"Relatief nuchter was ook leuk", zo ontdekte de Ier en het begon te knagen dat de band als een cartoon werd afgedaan. Tijd om het roer om te gooien en — nuja — volwassen te worden. After all; na meer dan twee decennia lang te zijn opgegroeid in een Belfast dat verscheurd werd tussen protestanten en katholieken, was er wel een beerput of twee open te trekken en dus werd Infernal Love een donkere, claustrofobische plaat. "Uglification" was het woord dat Cairns ervoor gebruikte: "Schoonheid raakt me niet. Ik wantrouw dat soort beelden."
Dat is te horen aan Infernal Love, een plaat die de punk van Troublegum bij het nekvel pakt en meesleurt op een epische trip naar de hel: humeurig en explosief, bij momenten desperaat op de knieën zijgend en altijd even intens. En onder en tussen dat alles: het spannende elektronische klanktapijt waarmee technopionier David Holmes de nummers aan elkaar breit: Om de dreigende atmosfeer op te bouwen, stelt hij het begin van de doemgeladen Hüsker Ducover "Diane" maar liefst een volle minuut uit. De verkrachtingsballade snijdt zo tien keer dieper dan toen het als mooie single scoorde in de Belgische hitlijsten (onmogelijk in Engeland, waar het thema wel tot het publieke bewustzijn doordrong). Want met die mooie cellolijn was het natuurlijk ook gewoon een erg mooi nummer geworden.
Dat was nieuw trouwens, zo’n cello en andere strijker gecombineerd met rockmuziek. Cellist Martin McCarrick had dan ook al zijn sporen verdiend met werk op de platen van This Mortal Coil en Kristen Hersch. Hem aan boord halen was een gouden zet, want "Misery" en het verscheurende, passionele "Bowels Of Love" vaarden wel bij zijn dreigende, soms experimentele klanken. En, vond Cairns: "Het idee dat een band als wij met iemand kunstzinnig als hem samenwerken is wel leuk."
Infernal Love is het verslag van het gevecht met het soort liefde dat enkel in tranen kan eindigen. Hoogtepunt is het wild uitbarstende "A Moment Of Clarity" dat het drama naar een hoogtepunt stuwt. Het leegt de ingewanden in een daad van allesverterende zelfhaat die ook terugkomt in "Me Vs You". "I watched you torture yourself days/And fucking you got boring when it didn’t feel so wrong", krijst Cairns. Rondom hem doet niet alleen de baslijn aan Joy Division denken, maar hij laat de moed niet zakken. "There’s one thing that I should remember: there is a light at the end of the tunnel", is de eindeloze mantra in de razende afsluiter "30 Seconds". Het is zelfbedrog, want geen enkel nummer vat dat "uglyfication" beter samen: "Buggered by a priest/When you were seven years of age/The age of understanding/Came with blood and semen stains"; het leven is een rotzooi waar hoop het enige is dat een mens nog staande houdt. De song zet een donker orgelpunt achter een bijna-meesterwerk.
Infernal Love was immers de voorzet die de groep zelf niet kon binnenkoppen. Na het verschijnen van de plaat vertrok drummer Fyfe Ewing en de opnames voor opvolger Semi-Detached werden een uitputtingsslag die resulteerde in een futloos album. Ondertussen waren het de Manic Street Preachers en The Verve die rock-met-strijkers sociaal geaccepteerd maakten, en werd elektronica een normaal geluid op elke doordeweekse rockplaat. Therapy? had de bakens net te vroeg verzet en heeft daar de prijs voor moeten betalen.
Moegestreden trok de groep zich terug in een hoekje en plooide zich voor de rest van de jaren negentig terug op rauwe punkrock die weinig enthousiasme teweegbracht. Bij het begin van deze eeuw leek er even verbetering in te komen, maar prettige platen als Never Apologise, Never Explain bevestigden alleen wat iedereen al wist: Cairns wil alleen nog maar rocken en is zijn zin voor avontuur kwijt. Het ziet er niet naar uit dat Infernal Love ooit nog een waardige opvolger zal krijgen.
