Wat zou de ultieme titel voor een garageplaat kunnen zijn? Indien het ooit tot dergelijke nominaties komt, valt Holly Golightly And The Brokeoffs Dirt Don’t Hurt wellicht in de prijzen. Nochtans maakt Billy Childish favoriete protegé het zich niet bepaald gemakkelijk met het op banjo’s rammelende The Brokeoffs.
Het garagegenre een conservatief genre waarin er nooit iets beweegt? Niet als het van Holly Golightly & The Brokeoffs afhangt: met Dirt Don’t Hurt neemt de groep immers de banjo’s ter hand en gaat Golightly tot het uiterste om te klinken alsof ze ergens in een Amish town in the far west op de gebruikelijke autoloze zondag na de kerkdienst een paar deuntjes uit haar mouw schudt. Daarbij wordt ze trouw bijgestaan door Lawyer Dave, met een al even lachwekkende artiestennaam als Billy Childish first lady Nurse Julie. Dat is uiteraard geen toeval: ofwel heeft Childish de naam zelf bedacht ofwel gaat het om besmettelijke humor binnen hun kleine, maar gezellige scène.
Dat Golightly met haar idee scoort, is niet verwonderlijk: met een combinatie van ouderwetse maar hoogstaande muziek en zelfrelativerende humor weet zij immers perfect wat het is om een charmeoffensief in te zetten. En dat bevordert zij alleen maar met haar warme stem: in nummers als “Up Off The Floor” en “Slow Road” heeft Golightly immers haast het engelentimbre van Carol Van Dyk (Bettie Serveert). De Texaan Lawyer Dave kweelt en tokkelt rustig mee en bijgevolg zit de sfeer er wel in.
Dat een engelenstem echter nog geen garantie is voor een licht verteerbare plaat, mag bijvoorbeeld blijken uit “Cluck Old Hen”, wat gerust een folkdeuntje had kunnen zijn dat ergens in het begin van de twintigste eeuw in Utah werd bedacht. Nóg meer roots kan een nummer immers haast niet bevatten. Een titel als “Gettin’ High For Jesus” doet een soortgelijk nummer vermoeden, maar blijkt met zijn swingende mondharmonica verrassend feestelijk. Het toont aan dat Golightly goed oplet om niet te zeer af te wijken van de gulden middenweg tussen humor enerzijds en kwalitatieve roots anderzijds.
Goesting in een stevige portie Dolly Parton? Zelfs dat blijkt geen probleem met het in country badende “Accuse Me”, en dat terwijl voorganger “Three Times Under” ondanks Lawyer Daves vocale bijdrage heel wat concentratie van het publiek vraagt om op prijs gesteld te worden. Het plezierige “I Wanna Hug Ya, Kiss Ya, Squeeze Ya” herinnert er ons op zijn beurt aan dat Golightly ooit nog door The White Stripes werd uitgenodigd om Elephant mee te komen inkleuren. Was “It’s True That We Love One Another” immers niet tegelijkertijd het grappigste en toch één van de meest geloofwaardige nummers van het plaatje? Wie daar maar niet genoeg van kon krijgen, kan met Dirt Don’t Hurt zeker en vast zijn voordeel doen, met dat verschil echter dat Dirt Don’t Hurt een consistente folkplaat is.
Of er dan werkelijk niets aan te merken valt op Holly Golightly And The Brokeoffs jongste telg? Voor wie het niet gewoon is om een stevige dosis americana en gospel op zijn bord te krijgen, is Dirt Don’t Hurt wellicht een iets te lang album, maar voor een breeddenkend publiek met een gezonde honger naar nostalgie is het plaatje minstens een kleine inspanning waard.
