Universeel lovende recensies en bandshirts die het zelfs tot op het hoofdpodium van Rock Werchter maken. Om maar even te melden: de buzz rond No Age is groot aan het worden, heel groot. En dat is meer dan terecht.
Hoog tijd dus om eens een praatje te slaan met het veelbelovende duo .Wij troffen Dean Spunt en Randy Randall aan in Borgerhout voor hun optreden in Trix, zichtbaar vermoeid van de lange tour die hen naast alle gore tavernes in de Angelsaksische wereld ook een maand naar West-Europa bracht.
enola: No Age is ontstaan uit de band Wives. Waarom hebben jullie Wives eigenlijk achter jullie gelaten?
Randy Randall (gitarist): Ik denk dat de band gewoon schipbreuk geleden heeft. Wat we ermee hadden willen bereiken, was bereikt, en er was onenigheid over welke richting we uitmoesten. Dean (Spunt) en Ik praatten veel over muziek, en het geluid dat we eigenlijk wouden maken. We hadden echter parameters opgezet voor Wives, en als we de muziek zo drastisch zouden veranderen onder dezelfde naam, denk ik niet dat het gepakt zou hebben. Het klopte gewoon niet in verhouding met hoe Wives werkte, dus hebben we die deur achter ons dichtgetrokken, en zijn we met ons tweetjes verdergegaan. En ik denk dat we “mission acclompished” mogen zeggen (lacht). Nochtans hadden mensen het ons afgeraden. “Wives kreeg zoveel aandacht!”, zeiden ze dan. Maar zo'n slechte zet is het dan toch niet gebleken.
enola: De aandacht is er in ieder geval veel groter op geworden, niet in het minst van de verzamelde pers. Is dat een zegen of een vloek?
Randall: Het klinkt nogal clichématig, maar ik geloof dat we daar niet echt aan denken, al is het heel moeilijk om dat niet te doen. Maar er is gewoon niets dat ik kan doen om hen dit of dat te laten schrijven. Daar heb ik geen controle over, dus wat zij willen schrijven is aan hen. Het is heel vleiend en bevestigend dat ze aangename dingen geschreven hebben, maar misschien is het bij de volgende plaat allemaal slecht. Dus neem ik het ook niet serieus; “it's either way”.
enola: Jullie komen uit de Los Angeles-skatescène rond (muziekclub) The Smell. Hoe beïnvloedt dat jullie muziek?
Randall: We zijn opgegroeid door de wereld te verkennen op het skateboard. Het is dus meer een manier om de wereld te zien,a way of life: als tieners vrienden maken en de stad zien. Het is een vorm van cultuur die je opslorpt, een cultuur die rommel apprecieert; een verlaten parkeergarage kan zo de beste plaats in de wereld worden. Ik denk dat dit doorschemert in hoe we naar de dingen kijken, en dat beïnvloedt uiteindelijk onze muziek wel. We wachten niet op iemand anders om te vertellen wat goed is: we beslissen zelf wel wat we kunnen gebruiken en wat niet.
enola: Hoe kijken jullie dan tegen thuisstad L.A. aan? Voor een buitenstaander is die stad glitter en glamour, maar hoe zijn jullie daar opgegroeid?
Randall: Ze heeft ons veel kansen gegeven om het beste en het slechtste te zien van een leefwereld en zijn mensen. L.A. is groot genoeg opdat je eruit kan krijgen wat je wil hebben. Er is een vrij brede waaier van culturen, waardoor je een heel open kijk kan krijgen. Dat glamouraspect is maar een klein deeltje van die immense metropool, en het gaat gewoon aan je voorbij.
Dean Spunt (drummer): Ze heeft vooral een goede, brede muzikale geschiedenis. En het weer is er in tegenstelling tot hier altijd goed.(lacht)
enola: Als ik het goed begrepen heb, hebben jullie ook je groepsnaam aan die scène ontleend.
Randall: Ja, “No Age” was een compilatie van vroege songs van het label SST, uit '87. Het is volledig instrumentaal, een beetje obscuur en vreemd voor zo'n punklabel.
Spunt: Volledig instrumentaal, en het meeste was eigenlijk vreselijke muziek, (lacht) maar het was niettemin cool.
enola: En was het de muziek op de compilatie die dan belangrijk was voor No Age?
Randy: wel, persoonlijk zet ik het niet graag op, maar het idee erachter zit zeker in onze muziek. De manier waarop het slecht is, maakt het eigenlijk goed en cool. Want (SST-labelbaas) Greg Ginntrok zich nergens iets van aan en bracht een plaat uit die alleen hij goed vond, en niemand anders.
Dean: Doen wat je wil doen, gewoon.
enola: Jullie zijn beiden veganistisch. Is dat moeilijk om mee te leven, de vegenistische levensstijl?
Randall: Nee, het wordt gewoon…
Spunt: een avontuur (lacht). Vooral op tour is het altijd zoeken naar echt degelijk voedsel, wat het allemaal wat leuker maakt. Thuis kunnen we koken en kennen we adresjes, maar op tour wordt je wakker en denk je: “oké, we moeten iets vinden om te eten.” Het wordt een soort van primal urge, net als muziek spelen. En dat is wel leuk.
Is het een persoonlijke politiek of overweging, een vorm van achter je principes blijven staan?
Randall: Ik denk dat dat het ongeveer is. Waarom we veganisten zijn is duidelijk: we zijn tegen het eten van dieren en willen daar gewoon in volharden.
enola: Wil je die boodschap ook verspreiden, of is dat iets persoonlijk?
Randall: Ik denk dat mensen gewoon gaan doen waar ze zin in hebben. Het is wat je doet op dagelijkse basis, dus moet het ook vanuit een persoonlijke overtuiging komen. Ik zoek niemand om te bekeren, of iemands zienswijze erover te veranderen. Maar als iemand nieuwsgierig is, of zich er vragen over stelt, dan wil ik daar gerust over praten. Niemand heeft mij erover verteld in ieder geval; ik heb zelfs er nooit iets over gelezen. Maar er waren wel mensen die we cool vonden, zoals (professionele skater) Greg Templeton, die veganistisch waren. Het concept trok mij aan, omdat het zo gek leek, en zo onmogelijk om te doen. En niemand in mijn omgeving wist er iets over, dus dacht ik: “kan je echt leven zonder melk? Is dat mogelijk?”
Spunt: Ik heb het veganisme leren kennen via mijn broer. En ik dacht: “ik weet niet hoe het is, maar ik wil het wel proberen. En ik kan het ook beter.”(lacht) Sindsdien ben ik al 8, 9 jaar veganist.
enola: Zijn er dan misschien andere boodschappen die je wil overbrengen in je muziek?
Randall: Doing the things yourself. En als er echt een boodschap in zou zitten, dan is het wij die een band zijn, waardoor we anderen misschien ook aanzetten om een bandje op te richten. Zodat zij ook op Pitchfork of whatever kunnen geraken.(lacht)
enola: Is muziek spelen dan een job voor jullie?
Randall: Misschien wel, maar dat komt omdat we er heel hard voor werken en omdat ik geen andere job heb. Maar het is geen job als een andere; it's a lot of fun. Het is de job die ik wil, maar werk is het zeker.
Spunt: Er zijn de optredens, de emails, telefoontjes, interviews, de opnames, het verzorgen van het artwork, enzovoort. Omdat we alles zelf willen doen, komt er gewoon veel bij kijken. Ook al willen we het wel zijn, rotverwende rockster spelen zal er nooit echt inzitten.
enola: Jullie spelen heel intense liveshows. Is dat ook deel van die toewijding?
Randall: Ja, het is gewoon deel van de show: het aangenaam maken voor ons en het publiek.
Spunt: Wij haten bands die gewoon opkomen… en compleet niets uitsteken. Zo van die groepen waarvan je de plaat hoort, ze goed vindt, en als je ze live ziet, ze die plaat gewoon afhaspelen.
Randall: Ja, ze spelen de plaat, en lijken er niet om te geven dat jij er ook nog bent. Zeker als je zoals ik uit de suburbs van L.A. kwam en een uur of langer moest rijden om op zo'n show te geraken. Niet dat zulke groepen dan slecht speelden, maar ze gaven me niets; er was geen uitwisseling van energie. Ze stonden daar met zo'n attitude van: we spelen dit nummer en dan zijn we weg. Dan voel je je opgelicht, en dat willen wij onze fans en onszelf niet aandoen als we op het podium staan. We willen een energiek moment creëren en behouden, en mensen niet het gevoel geven van :“je daagde op, betaalde je geld, bang, en we zijn weg”.
enola: De nieuwe plaat. Ze heeft de naam Nouns meegekregen. Waarom?
Randall: Ze heet zo omdat ze gaat over mensen, plaatsen en dingen die belangrijk zijn voor ons. En omdat het grappig lijkt als je het spelt.
Spunt: Dat was de hoofdreden eigenlijk.(lacht) Het heeft gewoon evenveel letters als No Age.
enola: Verliep het opnameproces anders nu jullie bij Sub Pop getekend hebben?
Randall: We waren eigenlijk al klaar met de opnames voor we bij Sub Pop terechtkwamen. De plaat moest alleen nog gemixt worden toen we met hen gingen praten, niet wetende waar we ermee naartoe moesten. Maar de mogelijkheid om op te nemen was er, en dus zijn we dat gewoon gaan doen. Sub Pop kwam pas later in beeld, omdat ze op basis van onze vorige plaat Weirdo Rippers geïnteresseerd waren om met ons te werken.
Spunt:We zijn ook gewoon blijven opnemen toen we al het materiaal voor Nouns reeds bijeen hadden, in hetzelfde stramien en op dezelfde werkwijze als daarvoor. Dus een nieuwe plaat zal er waarschijnlijk ook sneller zijn dan verwacht.
enola: Is Sub Pop een stapje hoger op de ladder?
Randall: Het is een grote stap vooruit, ja. Maar waar zouden we na Sub Pop nog naartoe kunnen?
Spunt: Het komt al dichtbij een major label, hoor. Uiteindelijk heb ik geen interesse om op een major te zitten. Zeg nooit nooit, maar het past niet bij wat wij muzikaal doen. En daar komt nog de slechte reputatie bij, als ik de verhalen van mensen die ermee moeten omgaan moet geloven. Ik steek al te veel energie in het proberen om tegelijk te zingen en te drummmen en dan blijft er geen tijd over om te bekvechten met een opdringerige platenbaas.
