Met The Dresden Dolls beleefde Amanda Palmer acht stormachtige jaren. Nu de band voor onbepaalde duur op non-actief gezet is, verkent Palmer nieuwe wegen. Haar solowerk mag dan niet zo heel erg verschillen van wat ze met The Dresden Dolls doet, voor Palmer blijkt het een verademing te zijn om uit het stramien van haar band te breken.
Palmer blijkt zelfs zo enthousiast te zijn over haar huidige bezigheden dat een gebroken voet en bijhorend gipsverband haar er niet van weerhouden te touren en vol geestdrift over haar solodebuut Who Killed Amanda Palmer? te praten. Maar is dat nu wel haar debuut of niet?
enola: Om de verwarring weg te nemen: is dit nu je eerste soloplaat of niet?
Palmer: "Eigenlijk wel. Hier en daar zie je op internet staan dat ik een jaar of tien geleden ook al een soloplaat uitgebracht heb, maar dat klopt niet helemaal. Het ging toen om niets meer dan een demo, die nooit officieel is uitgebracht."
enola: Is er een groot verschil tussen de muziek die je nu maakt en de songs op die eerste demo?
Palmer: "Yeah, a huge difference. De nummers op de demo heb ik geschreven toen ik een tiener was en nu ben ik een dertiger. Dat alleen al maakt dat er een gigantische kloof gaapt tussen beiden. Al ging het toen ook al om pianonummers. Je zou het een blauwdruk kunnen noemen van wat ik de laatste jaren doe."
enola: Vaak duiken nummers jaren nadat ze geschreven zijn pas op een plaat op. Is dat hier ook het geval?
Palmer: (wikt haar woorden) "Er zijn een aantal nummers op Who Killed… die best oud zijn, maar nog niet zo oud dat ze teruggaan tot de tijd van de bewuste demo. De oudste nummers op deze plaat dateren van toen ik een jaar of tweeëntwintig was, zoals "Runs In The Family"."
"Ik heb een dikke map met nummers en ideeën. Ongeveer elk nummer daaruit heb ik voor Ben gespeeld en hij heeft "Runs In The Family" daar uit opgepikt."
enola: Hoe was het om met Ben Folds als producer samen te werken? Zijn eigen muziek staat redelijk ver van de jouwe.
"Really well. De dingen die we gemeenschappelijk hebben, waren perfect voor dit project. Hoe dan ook: als je naar deze plaat luistert, denk ik niet dat ze klinkt als een Ben Folds-plaat. Al was zijn inbreng zeer positief. Hij heeft veel instrumenten bespeeld en me doen inzien dat een nummer niet noodzakelijk beter wordt wanneer het langer is. Je moet een zekere spanningsboog kunnen creëren bij de luisteraar en hij heeft me her en der stukken uit songs laten knippen waardoor die nummers heel wat beter geworden zijn. Cohen en Dylan zijn zeer goede tekstschrijvers en zij mogen gerust heel lange nummers maken, je raakt als luisteraar niet verveeld, maar anderen, waaronder ikzelf, hebben soms de neiging liedjes te maken die langer zijn dan strikt noodzakelijk, en dan is het goed dat iemand op de rem gaat staan. Sometimes you need a poem, not a novel."
"En waarom net wij samengewerkt hebben? Goh, elke beslissing in mijn leven blijkt nogal at random genomen te zijn. Ben wou wel eens iets samen doen en dat is dan deze plaat geworden. Ik denk dat iedereen die met me wil samenwerken dat uiteindelijk ook doet, zolang ik maar weet dat de ander ook passioneel met muziek bezig is. En die tactiek blijkt te werken. Tot nu toe heb ik niet het gevoel dat er vergissingen zaten tussen de samenwerkingen die ik ben aangegaan."
enola: Who Killed Amanda Palmer klinkt wel héél erg als The Dresden Dolls. In hoeverre heb je afstand willen nemen van de band met je solowerk?
Palmer: "Waarom maken de meeste artiesten soloplaten? Omdat ze iets anders willen doen. Maar ik wou niet iets anders doen, ik wou gewoon alleen werken. Enfin, ik werkte niet alleen, maar nu stond ik alleen aan het roer. En dat is een heel andere situatie dan wanneer je in een banddemocratie zit."
enola: Als alle beslissingen door jou genomen worden, ligt er dan niet meer druk op je schouders?
Palmer: "Ja, maar ik hou van dat soort druk. Het is misschien niet altijd makkelijk, maar het is wél gemakkelijker dan ruzie maken met iemand anders. Denk ik."
enola: Kan uit zo’n conflict niet iets creatief voortkomen?
Palmer: "Ik heb acht jaar op zoiets gewacht, maar: neen. Hoewel, er is één ding uit dat achtjarige conflict voortgekomen, en het heet The Dresden Dolls. (lacht)."
"Maar op een bepaald moment moet je jezelf de vraag durven stellen of het dat allemaal waard is. Vergelijk het met een fantastische seksrelatie die je hebt. Je huwelijk kan rotslecht zijn, maar in de slaapkamer ligt het paradijs: in hoeverre houdt dat elkaar in evenwicht?"
enola: Zoals je het nu voorstelt, heb ik de indruk dat The Dresden Dolls opgedoekt zijn.
Palmer: "Op dit ogenblik wel ja, maar niet definitief. We weten zélf niet wat de toekomst brengt voor The Dresden Dolls. Momenteel zijn zowel Brian als ik heel gelukkig met de pauze die we hebben. Het grappige is dat je, door wat ik vertel, nu vast de indruk krijgt dat Brian en ik niet met elkaar overweg kunnen. Maar we zien elkaar doodgraag, zéker nu we niet samen toeren. Als we samen op tournee zijn, blijken we de neiging te hebben het slechtste in elkaar naar boven te halen, en dat is zeer ongezond."
enola: Tijdens Dresden Dolls-concerten viel daar nochtans niets van te merken. Vaak leek er zelfs magie tussen jullie twee te hangen.
Palmer: "Nee, inderdaad, je zou veronderstellen dat zoiets een invloed heeft op de podiumprestaties, maar dat was niet het geval. Maar op het podium staan is anders, het is niet te vergelijken met de rest van zo’n tour. Al sijpelde soms wel een deel van de conflicten door tijdens de concerten, in de vorm van Brian die bijvoorbeeld een drumstick in mijn richting keilde. (lacht)"
(kordaat) "Brian en ik hòuden van de band en we hòuden van samen optreden, in het bijzonder het samen passioneel entertainen van mensen. We weten hoe we samen een goed concert moeten brengen, zelfs op momenten dat we razend zijn op elkaar. En dat is wat ons, mijns inziens, professionals maakt."
enola: Hoe verloopt je huidige tournee, waar die spanning — neem ik aan —- niet aanwezig is?
Palmer: "Sòò nice. Het gaat er héél wat relaxter aan toe en het is eigenlijk veel fijner, moet ik toegeven. Nu is er simpelweg het plezier van het samenwerken tussen mensen, zonder allerhande vormen van drama. En dat maakt het ook een beetje pijnlijk, want bij aanvang was duidelijk dat dit slechts tijdelijk zou zijn. Iedereen heeft zijn eigen projecten die binnen afzienbare tijd terug aandacht nodig hebben. Maar ik bekijk het leven de laatste tijd van tournee tot tournee. Ik probeer me niet te veel zorgen te maken over wie hoe lang mee onderweg is. I enjoy what I got when I got it. En door de combinatie van de mensen die we mee hebben, is het leven op de bus momenteel simpelweg paradijselijk."
enola: Dit moet de allereerste keer zijn dat een artiest in die termen over het leven op een tourbus spreekt.
Palmer: "Er zijn natuurlijk verschillende soorten paradijzen, maar vergeleken met vorige tournees en bussen waarin we toen rondtrokken, is dit hemels. Zelfs de chauffeur is geweldig. Hij is heel open en behulpzaam, komt vaak gewoon een beetje mee rondhangen. Vaak houdt de bestuurder zo’n beetje afstand, maar dit is alsof we een tournee-oom mee hebben."
enola: Tenslotte: je voet ligt in de gips. Voor veel artiesten zou dat genoeg zijn om hun tournee te annuleren.
Palmer: "Ik heb al ergere dingen meegemaakt in mijn leven (lacht). Maar ik speel piano, dus het grootste deel van de concerten breng ik al zittend door. Dat maakt het allemaal zeer draaglijk."
