Powerpop, indierock, noem het zoals u wil, Vox Von Braun blinkt er in uit, blijkens debuutplaat Something Ain’t Wrong. Het trio laat twaalf zinderende en gloeiende gitaarnummers horen die, het moet gezegd, het beste laten vermoeden voor het rocklandschap van onze noorderburen.
Voor indienerds, om dat enigszins oneerbiedige woord nog maar eens te gebruiken, is Vox Von Braun vast geen onbekende meer. Begin vorig jaar bracht het Nederlands trio een split-7" uit met het ondertussen helaas opgedoekte De Nieuwe Vrolijkheid. Anders dan laatstgenoemd gezelschap, speelt Vox Von Braun behoorlijk toegankelijke rockmuziek. Hier geen performance-invloeden of andere bijkomstigheden die de aandacht van de muziek afleiden.
Wel is dit bandje bedreven in het maken van aanstekelijke garagerock die enigszins in het verlengde ligt van Pavement en het vroegere Bettie Serveert. Niet zo vreemd, aangezien de kiemen van de band gelegd werden in Gronings undergroundwalhalla Vera. Met bewondering afdwingende doeltreffendheid heeft het trio een eerste langspeler gemaakt die zowel qua muzikaliteit, sfeer als opbouw de nagel op de kop slaat.
De plaat begint immers behoorlijk laid back met "The Faint-Hearted", "Cool Down" en "When Did You Become So Popular", drie lome, gestroomlijnde popnummers die flirten met de slackerkant van de Fountains Of Wayne uit hun geniale beginperiode. Het openingstrio zet niet alleen de toon voor wat een goed half uur kwalitatief hoogstaande powerpop wordt, ze grijpen de luisteraar meteen bij het nekvel voor een ritje op een rock-’n-rollercoaster neemt.
Zo klinken "Hang Out" en vooral "Morning Sun" als The Jesus And Mary Chain, zoals die band zou klinken wanneer Charlotte Gainsbourg ingelijfd werd. "Cynic" haalt de voet van het gaspedaal en houdt, met zijn ingetogen verliefde ondertoon, het midden tussen Eels en Gus Black.
Of wat te denken van de snedige rechttoerechtaanrock van "Empty Bar"? In dit nummer rockt Vox Von Braun zoals letterlijk duizenden anderen dat voor hen deden: zorgeloos en met volle overgave. En ook nu blijken dat beslissende factoren voor het slagen van een nummer. Moet het gezegd dat Vox Von Braun met de vingers in de neus voldoet aan beide voorwaarden?
Er kan zelfs een flirt met hardrock af: "Julia" (en in mindere mate ook "Lord Of Pesetas") moet het hebben van de betere en stevige riffs, zonder dat daarbij dadelijk nachtmerrieachtige doembeelden van geofferde maagden komen kijken. Daarvoor is het no-nonsense gehalte van Something Ain’t Wrong te hoog. Bemerk trouwens hoe de titel de inhoud van de plaat uitermate accuraat weergeeft.
Het was een stevige gok van Vox Von Braun om een plaat te willen uitbrengen in een genre waarbinnen de bewegingsruimte beperkt is en waarbij van elke beweging reeds dozijnen puike voorbeelden te vinden zijn. Toch heeft de band de vingers niet verbrand door de gok te wagen, integendeel. Om het in Dinosaur Jr.-termen te zeggen: Something Ain’t Wrong is misschien geen You’re Living All Over Me, maar een Green Mind zit er wel in. Los van de geluidsmuren dan, maar die trekt u zelf maar op met de volumeknop.
