Wispelturigheid is een gekende en gevreesde eigenschap van Will Oldham, beter bekend als Bonnie ’Prince’ Billy. De man staat erom bekend dat hij enerzijds nauwelijks repeteert met zijn (wisselende) bandleden en anderzijds vooral live graag met zijn eigen songs aan de haal gaat — overigens met wisselend succes. Wanneer Oldham een liveplaat uitbrengt, mogen de oren dus gespitst worden.
Na Summer In The Southeast (2005) is Is It The Sea officieel de tweede liveplaat die Oldham als Bonnie ’Prince’ Billy uitbrengt, daar Wilding In The West (2008) alleen in Australië een release kreeg. Op beide platen voorzag Oldham de nummers van een (stevig) rockarrangement. Deze keer kiest hij echter voor een veel zachtere aanpak. Tijdens zijn tour door Schotland en Ierland (2006) liet hij zich bijstaan door het folk-ensemble Harem Scarem en drummer Alex Neilson (oa Six Organs Of Admittance en Baby Dee).
Het resultaat is opmerkelijk en opnieuw wisselvallig te noemen. Oldhams keuzes en manier van werken leiden immers vaak tot een erop of eronderresultaat waarbij de uitkomst nooit met zekerheid gesteld kan worden. Bovendien heeft hij een enorme catalogus opgebouwd waaruit hij naar believen plukt zonder veel aandacht te besteden aan publieksfavorieten of klassiekers. Optredens van Oldham zijn in gelijk welke gedaante dan ook altijd een gok.
Dat het album opent met "A Minor Place" uit het geniale I See A Darkness is dus geen goedkope zet om het publiek meteen voor zich te winnen (voor zover dat nog nodig zou zijn). De gothic touch die het nummer op de plaat naar hogere regionen tilde, is daarenboven ingeruild voor een folkgeluid en een uit volle borst zingende Oldham waardoor de song een vitaliteit krijgt die op de studioversie slechts vermoed kon worden. Net zo goed krijgt "Love Comes To Me" een country-injectie die sterk verschilt van het origineel, maar de kracht en pracht van het nummer wel intact laat.
Alle nummers vergelijken met de studioversies of andere liveversies zal evenwel vroeg of laat tot een steriel en academisch discours leiden waarbij de intrinsieke waarde van de plaat verloren gaat binnen de bevindingen van een vergelijkende warentest. Het volstaat om op te merken dat ze een metamorfose ondergaan hebben, maar dat ze ondanks de nieuwe arrangementen en invullingen nog steeds niets van hun initiële waarde verloren hebben. De relevante vraag die hier gesteld moet worden, is of dit een goede plaat is, dan wel een louter document voor de echte Oldhamfanaten.
Op die vraag kan met een gerust hart worden gerepliceerd dat niet alleen verzamelaars zich met de plaat zullen kunnen verzoenen. Het aantal ingetogen parels en weemoedige songs is te groot in aantal om niet op applaus onthaald te worden. Zelfs de grootste scepticus en meest kritische geest zal niet kunnen ontkennen dat titeltrack "Is It The Sea?" samen met "My Home Is The Sea" slechts tot twee van de vele hoogtepunten van de plaat gerekend kunnen worden. Oldhams overslaande stem mag er wel meermaals naast zitten, de emotionele kracht en oprechtheid waarmee hij de nummers brengt, overschaduwen dit tekort moeiteloos.
Zo er al kritiek te uiten valt op Is It The Sea , dan is het dat het geen eenvoudige of toegankelijke plaat is. De country/folk-invulling zorgt weliswaar voor een mooie toets ("Bed Is For Sleeping"; "Master And Everyone") maar geeft de nummers ook een heel specifieke klankinvulling die zich niet tot elke stemming leent . De plaat kiest resoluut voor een gevoel van ingetogenheid dat in de juiste setting tot zijn recht komt. "Ain’t You Wealthy? Ain’t You Wise" bijvoorbeeld kan daardoor net zo goed op applaus onthaald als genadeloos neergesabeld worden wegens te vervelend klagerig.
Als Bonnie ’Prince’ Billy heeft Will Oldham meer nog dan met Palace in al zijn vormen, een naam voor zichzelf opgebouwd. Wispelturig is daar één van, maar onaardse pracht is een ander. Op Is It The Sea doet hij die beide omschrijvingen opnieuw alle eer aan. Oldham brengt zijn nummers wanneer hij wil en zoals hij dat wil. Wie ervoor open staat, (h)erkent telkens opnieuw de schoonheid ervan.
