Toegegeven, er zijn al fijnere momenten geweest voor Herman Dune.
Toen hun vorige langspeelplaat Giant verscheen, had
stichtend lid André Herman Dune al duidelijk gemaakt dat hij geen
zin meer had in het project, waardoor het trio gereduceerd werd tot
David-Ivar Herman Dune (zang en gitaar) en Neman Herman Dune
(percussie). Ziehier ook de reden waarom Herman Düne plots zonder
Umlaut door het leven ging. André gaat nu solo verder en wel als
Stanley Brinks. Het is maar dat u het weet.
Alle songs die André voor ‘Giant’ had geschreven, kwamen niet aan
bod in de erg lange tournee, wat eigenlijk geen gigantisch verlies
was, want over het algemeen stelden we vast dat de songs van David
een klasse beter waren. ‘Next Year In Zion’ bevat enkel nummers die
uit zijn hoofd voortkwamen, dus moest dit een betere plaat worden,
toch? Zo simpel is het helaas niet.
De songs op ‘Next Year In Zion’ zijn in twee weken tijd live
opgenomen (m.a.w. met alle instrumenten tegelijkertijd) in een
studio op het Franse platteland. Voor backing vocals stonden The
Babyskins in; voor hoorns de John Natchez Bourbon Horn Players (zie
ook Arcade
Fire en Beirut). Muzikaal zet
Herman Dune zijn gekende stijl verder, al zijn er wat minder
toeters en bellen dan op ‘Giant’. Jammer genoeg moeten we
vaststellen dat de grote songs die op de meeste vorige releases af
en toe opduiken, hier tot een minimum beperkt zijn. Het lijkt een
beetje alsof David zijn creativiteit wat beknot ziet na het vertrek
van André. Ook onderling zijn de nummers te inwisselbaar, al is dat
een probleem waar Herman Dune al vaker mee te kampen heeft
gehad.
De eerste song op een plaat is nogal eens een van de betere en hier
is dat niet anders. ‘My Home Is Nowhere Without You’ heeft een
aardig in het oor golvende melodie en een frisse, exotisch
klinkende ritmesectie als troeven. De erg geslaagde, instrumentale
bridge haalt de beste gitarist in assistent Dave Tattersall naar
boven en maakt het nummer compleet.
Erg leuk is ook ‘Someone Knows Better Than Me’. Zoals vaak zijn de
verhalende lyrics van David protagonist. In het meest opvallende
gedeelte vraagt de zanger zich af hoe het mogelijk was dat alle
Zweedse kranten lange bijdragen hadden over Ingmar Bergman, de dag
na zijn dood (die ze op erg korte tijd hadden geschreven): “I
will never get used / how twisted news can be“.
Herman Dune staat niet echt bekend om hun ballads maar ‘When We
Were Still Friends’ is misschien wel het beste nummer van deze
release en wat muzikale vernieuwing betreft wellicht het meest
relevante. Het zijn vooral de zanglijnen die dit nummer de moeite
maken, waarbij de lage, trage stem van David heerlijk samenloopt
met de ijle stemmen van The Babyskins. Ook de melancholische
hoornsectie is een duidelijke verstreking.
‘On a Saturday’ behoort tot de betere helft maar is snel te veel
van hetzelfde. ‘My Baby Is Afraid of Sharks’ had gerust iets
sneller gemogen maar heeft dan weer fantastische lyrics en de trage
hoorns maken veel goed. Het opsommen van alle te middelmatige en te
weinig interessante songs zullen we u besparen.
Wie de beste songs van voorganger ‘Giant’ op een rijtje zet, zal
vaststellen dat op ‘Next Year In Zion’ op een enkele uitzondering
na geen enkel nummer tot dezelfde categorie behoort. Is de nieuwe
Herman Dune dan een slechte plaat? Dat nu ook weer niet. Het is een
typische Herman Dune-plaat waar de kers op de spreekwoordelijke
taart ontbreekt. Nu maar hopen dat er twee liggen op de volgende
release.
Herman Dune speelt op 1 december in AB (Brussel).
