Een single (“Lux”) in high rotation op Radio 1, een stek in de Puur Belgisch-lijst van Jim TV, een speciale vermelding voor de knappe clip bij “Lux” op de NME-site en een meer dan geslaagd debuut volgens ons. Het moge duidelijk zijn: de release van Zenders eerste langspeler, Acid Avenue, gaat niet ongemerkt voorbij. Goddeau was er als de kippen bij om Thijs De Clus, drijvende motor achter het ganse project, aan de tand te voelen.
enola: Vertel eens: in hoeverre is Zender een echte groep?
Thijs: Het is begonnen als mijn soloproject, maar gaandeweg is de groep uitgebreid. Ik kan namelijk niet alle instrumenten zelf bespelen en zo kwam eerst mijn pa erbij, vervolgens hier en daar een maat en voor je het weet heb je een echte groep. We zijn nu met zes en in deze formatie willen we ook gaan optreden.
enola: De titel van jullie debuutalbum is Acid Avenue. Wanneer is die naar boven gekomen?
Thijs: Die was er al voor de eerste noot opgenomen werd. Acid Avenue is namelijk ook de naam van mijn studio, bij mijn ouderlijk huis in de Zuurstraat in Voorde. Gezien onze ietwat psychedelische sound vind ik hem uiterst geschikt. Abbey road op zijn Vlaams inderdaad …
enola: Bij het beluisteren van Acid Avenue vallen meteen enkele invloeden op: Pink Floyd, late Beatles, Big Star. Akkoord?
Thijs: Jazeker, ik ben vooral een hevige Big Star-fan. Hun melodieën en gitaarlijnen vind ik super. Voor mij zijn er een aantal erg invloedrijke B-groepen, waarmee ik niet doel op hun kwaliteit. The Byrds, Beatles, Beach Boys en Big Star. Haal je een Rickenbacker 12 string-gitaar boven, dan denken mensen meteen aan The Byrds, stop je harmonieën in je nummers dan zijn Beach Boys of Neil Young nooit ver weg … Daarnaast zijn we ook sterk beïnvloed door countrymuziek. Mensen denken bij country nog al te vaak aan foute rednecks en zo, maar er bestaat ook heel wat echt goede country. Al die invloeden hebben we in elkaar gepuzzeld tot we een eigen sound bekwamen. Noem ons dus zeker geen retroband. We proberen aan al die invloeden een eigen, moderne touch te geven.
enola: Onder andere door die gehanteerde instrumentatie klinken jullie erg on-Vlaams.
Thijs: Dank je, dat is een groot compliment. Niet dat ik iets tegen Vlaamse bands heb, zeker niet, maar ik mik graag wat verder. Zo komt de plaat ook in Nederland uit. Muziek is een apart universum, dat op zichzelf staat en totaal niet streekgebonden is.
enola: Desalniettemin schuilen er op Acid Avenue tal van verwijzingen naar je roots.
Thijs: Welja, ik ben nu eenmaal in een wondermooie streek geboren en opgegroeid. Op zich is het Pajottenland fantastisch, maar tegelijk ook vreselijk saai. Ninove vind ik bijvoorbeeld een stad van dertien in een dozijn. Maar juist daarom zijn ook alle mogelijkheden open om vanalles uit te proberen. Je bent er als het ware altijd een pionier.
enola: Is dat uitdrukkelijk verwijzen naar de Denderstreek ook geen manier om jezelf af te zetten tegen de Gentse en Antwerpse scène?
Thijs: Zeer zeker. Als jonge gast van de boerenbuiten is het minder vanzelfsprekend om een band op te richten en overal op te treden. Rivaliteit zou ik het zeker niet noemen, maar ik wil wel tonen dat je niet per se uit Gent of Antwerpen hoeft te komen om goede muziek te maken. Ook in de rest van Vlaanderen wordt interessante muziek gemaakt, wat men soms eens schijnt te vergeten.
enola: Hoe belangrijk zijn teksten voor jou?
Thijs: Belangrijk, omdat ik via muziek toch ook voor een stuk mijn eigen levensvisie wil overbrengen. Maar bovenal draait het toch om het creëren van een unieke Zender-sfeer. Ik wil voornamelijk een eigen universum scheppen, waarin gitaarsolo’s soms wat langer duren, maar op zichzelf ook een verhaal vertellen. Vaak zijn mijn teksten niet meer dan flarden ideeëngoed. Elke song bestaat bovendien uit verschillende lagen: je kan enkel naar gitaren luisteren, je kan de teksten erbij nemen, en ten slotte zitten er nog verschillende geluiden onder verstopt. Die zijn echter niet voor iedereen meteen hoorbaar.
enola: Wat houdt die levensvisie precies in?
Thijs: Authenticiteit neemt in dat verband een centrale plaats in. Naar mijn mening leven mensen tegenwoordig te materialistisch en zijn ze te weinig bewust van de wereld rondom hen. Boutades, ik weet het, maar ik probeer voor mezelf toch een bepaalde lijn aan te houden, doe een poging om biologisch verantwoord te leven. Ik wil, als ik ’s avonds mijn tanden poets, recht in de spiegel kunnen kijken. Om een stom voorbeeld te geven: ik koop enkel melk uit flessen. Het stoort me bijvoorbeeld ook dat mensen die in de week gaan werken en in het weekend snel hun inkopen willen doen in de gekende warenhuizen niet kunnen kiezen voor alternatieve, biologisch verantwoorde producten die je wel in een gespecialiseerde natuurwinkel vindt. Het vergt dus moeite om zo te leven. En bovendien is het moeilijk om een evenwicht te vinden. Als muzikant heb je sowieso dure apparatuur nodig, en je kan jezelf onmogelijk buiten de maatschappij stellen. Zo naïef ben ik ook niet. Maar snufjes als de nieuwste gsm’s, iPods of merkkledij interesseren mij allemaal niet. Ik investeer in wat ik belangrijk vind, en niet zelden is dat muziek. Die levenshouding heb ik van thuis uit meegekregen, ja. Mijn ouders proberen ook altijd bewust te leven.
enola: “Lux”, de prima eerste single, refereert ook aan die manier van leven, neem ik aan?
Thijs: Klopt. Voor mij betekent luxe de vrijheid om te kunnen doen wat ik wil, zonder al te veel toegevingen te moeten doen. Naast Zender werk ik als geluidstechnicus, dus ben ik qua inkomen volledig afhankelijk van muziek. Natuurlijk kost een plaat opnemen serieus wat geld, maar ik spaar flink wat uit door in mijn eigen studio op te nemen. Als er dan toch wat minder binnenkomt, moet je je levensstijl daar wel wat aan aanpassen. Maar ik hoop echt nog jaren te kunnen blijven doen wat ik nu doe.
Je kan “Lux” trouwens op verschillende manier interpreteren. Voor sommigen is het een liefdessong, anderen verzinnen er hun eigen verhaal bij. Ik zing bijvoorbeeld “you make me weep”: dat slaat eigenlijk op mijn allergie voor katten, terwijl ik nochtans een grote kattenliefhebber ben (lacht).
enola: Je zei het daarnet zelf al: je vader, Luc De Clus, maakt ook deel uit van Zender. Hoe voelt dat?
Thijs: Het lag voor de hand dat mijn pa mee zou doen, aangezien hij zowel de pedal- en de lapsteel, als de 12 string-gitaar bespeelt. Bovendien heeft hij een jarenlange ervaring. Maar ik raad het eigenlijk niemand aan (lacht). Het is niet simpel om aan je familie in de studio commando’s uit te delen, of eens goed je gedacht te zeggen. We zijn dan ook vaak ruziënd de studio uit gestormd. Maar net omdat het je vader is, leg je het nadien weer sneller bij.
enola: Je vader was jarenlang de vaste gitarist bij kleinkunstgrootheid Wim De Craene. Heb jij nog actieve herinneringen aan die tijd?
Thijs: Nee, zelf was ik te jong om dat volop te beseffen. Op wat foto’s na waarop ik als baby in Wims armen lig, heb ik er dus geen herinneringen aan. Maar wat een oeuvre heeft die man toch bijeengeschreven! Als je ziet dat hij, zonder echter supergroot te zijn geweest, nog steeds op vier staat in de 100 op 1-lijst van Radio 1: dat zegt genoeg. Helaas is Wim veel te vroeg overleden (De Craene stierf in 1990, ld). Later speelde mijn vader in een coverband, waardoor ik lange tijd gedacht heb dat pakweg “Proud Mary” van mijn pa was, of tal van songs van de Beatles. Het was dan ook een hele ontnuchtering toen ik op een bepaalde leeftijd notie kreeg van het begrip “cover” (lacht). Maar die rijke muziekbagage die ik via mijn pa heb meegekregen, is uiteraard een groot pluspunt geweest in mijn eigen ontwikkeling als muzikant.
enola: Met Zender heb je dit jaar ook deelgenomen aan Humo’s Rock Rally. De kritiek van de immer onverbiddelijke Lester Wolfs was laat ons zeggen niet mals. Wat doet dat met een mens?
Thijs: Tja, de commentaar was inderdaad negatief. Maar uiteindelijk probeer je daar toch de humor van in te zien. Het blijft tenslotte Humo. Onze muziek past natuurlijk niet echt binnen het concept van de Rock Rally, maar achteraf gezien was onze deelname zeker geen slechte ervaring. Wij vonden van onszelf dat we toen goed hadden gespeeld en in de aanloop van de cd-release was dat beetje naambekendheid mooi meegenomen.
enola: Tot slot: hoe ver reiken jullie ambities?
Thijs: “Lux” wordt momenteel regelmatig gedraaid op Radio 1, en binnenkort komt daar Radio 2 bij. De clip, die via via inderdaad op de site van NME is beland, staat ook in de Puur Belgisch-lijst van Jim TV. Dus de bal begint zachtjes aan te rollen. En maar goed zo, want ik zit boordevol ideeën, die ik slechts moeizaam kan kanaliseren. Zo wil ik volgend jaar een tweede plaat uitbrengen rond diezelfde periode (Thijs verjaarde op 16 september, tevens de releasedatum van Acid Avenue, ld). Ik heb daar al het nodige songmateriaal voor liggen, maar wil er voor de opnames graag een producer bij om de onvermijdelijke beginnersfouten eruit te vegen.
Ik vind: als je jezelf songschrijver noemt, dan moet je in 365 dagen toch wel twaalf deftige nummers kunnen schrijven? Groepen als The Beatles, The Mama’s and Papa’s of CCR brachten toch ook in een razend tempo albums uit? Verder speel ik nog bij Tokota en zou ik graag ooit een tournee langs Vlaamse theaterzalen ondernemen met een intiemere set vol Nederlandstalige liedjes. U hoort dus zeker nog van mij.
Zender stelt zijn debuutcd voor op 2 oktober in de Nijdrop in Opwijk.
