Penny Lane, Tenth Avenue, Highway 61, Mermaid Avenue, Noorderlaan. Stuk voor stuk straatnamen die in het collectieve geheugen gegrift staan vanwege de aan hen opgedragen muziekparels. Als het aan het Oost-Vlaamse Zender ligt, komt daar binnenkort ook de Zuurstraat in Voorde bij.
Voor u ons van een flauwe grap beschuldigt, snel even verduidelijken: Voorde is een typisch Vlaams, landelijk gehucht in de omgeving van Ninove waar Zender — in zijn studio in de Zuurstraat dus — zijn debuutplaat opnam. Titel van het vanaf heden beschikbare schijfje: Acid Avenue. Abbey Road onder de Vlaamse kerktoren, als het ware.
De albumtitel is bovendien meer dan zomaar een vertaling van de toevallige plaats waar de plaat werd opgenomen. Het verwijst ook naar wat we op Acid Avenue te horen krijgen. Zender presenteert ons op zijn debuut namelijk een divers scala aan psychedelisch getinte liedjes waarin gitaren en keyboards maar wat graag een eind richting hogere sferen wegzweven en die afwisselend de spacey soundscapes van Pink Floyd (“The Ghost”, “Wayne”), de melodische, radiovriendelijke powerpop van Big Star (“Visa Nation”, “S.A.S.”) of de late Beatles (“Glow”) in herinnering brengen.
Verder doet het zompige “Northern Exposure” denken aan Black Rebel Motorcycle Club ten tijde van Howl, terwijl in de prachtige titelsong en eerste single “Lux” dan weer sterk de invloed van Jeff Tweedy doorklinkt. U hoort het: er hangt over Acid Avenue een onmiskenbare retro-waas, die ook in het artwork (Volkswagen-busje, pastelkleuren) tot uiting komt.
Drijvende kracht achter deze plaat is Thijs De Clus. Ook al staat er tijdens optredens een heuse band op het podium, toch is Zender grotendeels zijn soloproject. Opmerkelijk is wel dat zowat alle gitaren (elektrisch, pedal- én lapsteel) op Acid Avenue van de hand van vader Luc De Clus zijn. Voor de quizzers onder ons: Luc De Clus was midden jaren zeventig, als vaste leadgitarist bij de betreurde Wim De Craene, verantwoordelijk voor de gitaarsolo’s in regelrechte kleinkunstklassiekers als “Tim” en “Rosanne”. Het spreekt voor zich dat vader niet kon ontbreken op de zoons eerste langspeler.
Op het eerste gezicht lijkt Zender met beide voeten stevig in de eigen Ninoofse grond geworteld. De naam van het platenlabel bijvoorbeeld, Sandy Hill Records, is een simpele verwijzing naar het nabijgelegen Zandvoorde en met songtitels als “Dender Theme” (met Jim Cole op backings) en “Forth City” (Voorde dus) steekt Zender zijn roots niet onder stoelen of banken. De psychedelische sound zorgt er echter voor dat Zender op zijn debuut behoorlijk On-Vlaams klinkt — mocht er überhaupt al zoiets als een Vlaamse sound bestaan. Ter illustratie: laatst waanden wij ons tijdens een doordeweekse E40-rit tussen Gent en Brussel zowaar ergens op een broeierige highway tussen Tulsa en Nashville, compleet onder invloed van Acid Avenue.
Hier en daar worden songs nogal nodeloos uitgesponnen (de lome opener “Revisited/Revisited”) of valt de tekst nogal magertjes uit (“Glow”), maar met Acid Avenue heeft Zender een debuut uitgebracht waar het best trots op mag zijn. “Vijftig minuten lang de luisteraar in de wereld van Zender rondleiden, dat is wat ik met deze plaat wou doen, een klankenspectrum creëren waar het fijn toeven is”, aldus Thijs. Met vrucht geslaagd, als u het ons vraagt.
Op donderdag 2 oktober stelt Zender zijn debuutalbum aan zijn fans voor in jeugdhuis Nijdrop in Opwijk.
