Wie Alanis Morissette zegt, keert willens nillens terug naar de
jaren negentig. Na de valse start die ze aan het begin van dat
decennium maakte met enkele schaamroodinducerende
kitschpopplaatjes, werd ze een wereldster dankzij ‘Jagged Little
Pill’. Wij waren nog meer gewonnen voor de duisterder opvolger,
maar nadien was het pijnlijk waarnemen hoe Morissette de Y2K-bug
niet overleefde. Van te voorspelbaar herhaalwerk (‘Under Rug
Swept’) tot pijnlijk sentimentele shit (‘So-Called Chaos’). Met
‘Flavors Of Entanglement’ wil Alanis een nieuw hoofdstuk openen.
Daarvoor tikte ze op de schouder van Guy Sigsworth, de man achter
Frou Frou die zich al eerder als producer van Björk, Lamb en
Madonna openbaarde.
Morissette omschreef haar nieuwe stijl als een combinatie van
etnische folk en technopop. Deze invloeden zijn hoorbaar, maar het
resultaat ervan klinkt absoluut niet zo verfijnd als je zou
verwachten. Madonna toonde met ‘Ray Of Light’ hoe je deze twee
factoren tot bewonderenswaardig werk omzet, Alanis lijkt in de
eerste helft van deze plaat vooral te bewijzen hoe je uit deze
optelsom alle subtiliteit draineert. Toegegeven, ‘Versions Of
Violence’ is aanstekelijk, maar in se een kruising tussen Anastacia
en Evanescence. ‘Straitjacket’, een mix van R’n’B, trance en rock
klinkt nog een stuk goedkoper en ligt bovendien serieus met zijn
registers in de knoop: na enkele quasi-poëtische oorlellen
(“Talking with you’s like talking to a sive that can’t hear me
/ You fight me tooth and nail to disavow what’s happening”)
mag de ultieme banaliteit “This shit’s making me crazy”
het refrein openen. Tegen ‘In Praise Of The Vulnerable Man’, een
midtempo die bijna naar de Spice Girls ruikt, maakt Alanis het al
te bont: van dergelijke mierzoete ode kan je enkel hopen dat er een
ironische ondertoon achter schuilt.
De artificiële arrangementen vechten te sterk met Morissette’s
stem. Het grootste probleem van deze plaat is dan ook dat ze geen
vernieuwde artieste laat horen, maar één die zichzelf kwijtgeraakt
is. Zelfs een nummer als ‘Giggling Again For No Reason’ –
middelmatig maar oké – doet daardoor fout aan: het straalt
gewoonweg geen greintje karakter meer uit.
Er zat nochtans potentieel in dit project. De opener ‘Citizen Of
The Planet’ is bombast, maar in die mate dat het niet storend
wordt. De met oosterse invloeden gepeperde strofen linken even naar
‘Supposed Former Infatuation Junkie’, het refrein kiest voor
stadionrock, maar het geheel ondersteunt goed de twee uitersten van
Alanis’ stembereik. Het mooie ‘Tapes’ zoekt een middenweg tussen
ambient en Placebo-rock en toont hoe boeiend deze plaat had kunnen
klinken indien vele van de tracks niet naast de schoenen waren
beginnen lopen tot op het punt dat ze als Tiesto-remixes van
zichzelf aandeden.
De tweede helft van de plaat kent op dat vlak meer maat en bevat
dus de meeste lichtpunten. De charmante lovesong ‘Torch’ is de
‘Everything’ van dit album en veruit het meest pretentieloze nummer
uit de reeks. ‘Moratorium’, de gepimpte versie van ‘The Couch’,
gebruikt de beats als een effect in plaats van als de enige kapstok
waaraan de song opgehangen werd. De zwaarwichtige teksten komen in
minder opgezwollen arrangementen als deze ook een pak minder
beladen over.
Akkoord, ‘Flavors Of Entanglement’ doorbreekt het
verwachtingspatroon, maar absoluut niet op de juiste wijze. De
samenwerking met Sigsworth levert geen magie op en zorgt voor te
veel hopeloos platgeproduceerd materiaal. Pas wanneer er op de rem
gestapt en ironisch genoeg teruggegrepen wordt naar vorige
hoofdstukken uit Morissette’s carrière, komen er nog enkele straffe
songs langs. Maar tegen dan is dit kalf al lang verdronken.
