Uit het niets doken ze op en ze leken jong en opwindend. Tot iemand de figuurlijke baarden en pruiken aftrok en er onder Foxboro Hot Tubs niemand minder dan Green Day en wat vrienden verborgen bleken. Met Stop Drop And Roll!!! levert het combo een prettige garageplaat af die een nadrukkelijk wegwerpgeurtje heeft, maar daarom niet minder goed amuseert. Ambiance!
Ze mochten zich dan wel als balorige punkbandje presenteren toen ze in 1994 doorbraken met Dookie (nog altijd één van de twee essentiële teenageplaten van de jaren negentig), eigenlijk schreef Green Day gewoon luide popliedjes. Ook wanneer ze op het recente American Idiot boos waren ("Holiday") of zeven nummers in één schreven ("The Jesus Of Suburbia") keken ze niet op een melodieuze hook of een aanstekelijk refrein meer of minder. En moeten we nog eens het fijne wiegeliedje "Good Riddance (Time Of Your Life)" in herinnering brengen?
Boos of niet, punk of niet: muziek is er voor Billie Joe Armstrong en vrienden vooral om zich te amuseren. En dus kan er tijdens de blijkbaar eeuwig aanslepende opnamesessies voor de opvolger van American Idiot (alweer bijna vier jaar oud ondertussen) wel eens een genrepastiche, een plezant vingeroefeningetje van af. Foxboro Hot Tubs is de perfecte dekmantel om weer gewoon eens een fun rock ’n rollbandje te zijn zonder alle besognes van een topband.
Stop Drop And Roll!!! baadt in een rommelig jaren zestig garagesfeertje dat het beste van dat decennium in herinnering brengt. Zo doet de titeltrack met een snelle opzwepende riff erg aan The Kinks denken, terwijl single "Mother Mary" door een Motownbeat wordt voortgedreven die ook niet ver van "Lust For Life" heeft geslapen. Het is een heerlijk nummer en meteen goed voor een kleine drie minuten huppelen over de werkvloer. Zo simpel was pop ooit, voor het woord een vieze bijklank kreeg dankzij allerhande Idoolwinnaars.
"Ruby Room" brengt aanvankelijk het eigen "Hitching A Ride" in herinnering, maar krijgt in het refrein de extra punch die het kon gebruiken. "Red Tide" heeft de wat landerige schwung van veel Doorsnummers. Alles klinkt natuurlijk en strak: slechts drie nummers gaan over de drieminutengrens; beknoptheid is een hoog goed zoals "Pedestrian" (2’16’’ en een geheide singlekandidaat) nog maar eens aantoont.
Dat gaat zo maar verder tot de laatste van de 32 minuten en 54 seconden is weggetikt: van prettig Beach Boyskoortje-meets-versnelling ("Sally") naar de "You Really Got Me"-vibe van "Alligator" en terug naar het akoestische van "Dark Side Of The Night". Afgesloten wordt er met de oefening in Stooges "Pieces Of The Truth" dat een extra sax van doen heeft.
De prijs voor de kortste recensie van deze plaat gaat naar een Amerikaan die het droogweg samenvatte als "Green Day does garage. But hey, it’s a fun record… Better than Warning." Stop Drop And Roll!!! zal geen levens veranderen, noch de loop van de muziekgeschiedenis veranderen, maar what the hell: tegen een half uur dikke fun zeggen wij nooit neen.
Morgen opnieuw intellectuele shit, beloofd!
