Haar album verscheen enkele maanden voor dat van haar jeugdvriendin Alela Diane, maar het was Alela die met de pluimen en roem ging lopen. Mariee Sioux’ prachtige debuut leek in de vergeethoek te belanden, tot ze samen met Alela optreden mocht en iedereen de schoonheid van Sioux’ muziek ontdekte.
Wie Sioux aan het werk zag in de Botanique of de AB, zal ongetwijfeld verbluft gestaard hebben naar het gemak waarmee ze haar nummers brengt. Eens ze haar gitaar aan de kant legt, transformeert ze evenwel terug naar de verlegen jonge vrouw die zelf nog niet goed beseft wat haar allemaal overkomt. Tijdens het interview breekt ze geregeld zinnen af, giechelt ze als een schoolmeisje bij haar eigen onbezonnen uitspraken en springt ze van de hak op de tak. Bovenal is ze op het ontroerende af eerlijk. De mallemolen van de muziekindustrie heeft haar gelukkig nog niet vermalen.
enola: Je komt uit hetzelfde stadje als Alela (Diane) en Joanna Newson? Daarnaast heb je ook nog Alina Hardin en Lindsay Clark die gelijkaardige muziek brengen. Kunnen we ondertussen spreken van een echte scène?
Mariee Sioux: “Je bent niet de eerste die me dat vraagt en ik moet nog steeds het antwoord schuldig blijven. Het is zeker niet zo dat we allemaal bewust dezelfde stijl kozen. We zijn eerder een groep vrienden die toevallig allemaal muzikaal zijn en uit families komen waar muziek leeft. Het helpt dat je familie je steunt in je muziek. Je staat er eigenlijk niet bij stil wanneer zoveel van je vrienden en familie muziek maken. Ik ga er nog steeds van uit dat het niet zo uniek is wat er bij ons gebeurt maar ik moet toegeven dat ik nog geen gelijkaardige plek gevonden heb.”
enola: Zou het dan toch niet aan de plaats liggen? Misschien hebben jullie wel het geluk dat beginnende groepen meer kansen krijgen om te spelen en daardoor gestimuleerd worden om te proberen er meer uit te halen.
Sioux: “Je hebt zeker gelijk in die zin dat we in een kleine gemeenschap leven die beginnende artiesten kansen wil geven. Zo is er een coffee shop die geregeld liveoptredens organiseert en is er ook een klein magic theatre dat open house shows houdt. Er waren en zijn dus zeker mogelijkheden voor wie dat wenst.”
enola: Jullie lijken ook allemaal een affiniteit met de indiaanse cultuur te hebben. Zo verwijst je naam naar de Sioux. Heb je zelf indiaans bloed of ben je gewoon gefascineerd door hun cultuur?
Sioux: “Ik ben geen sioux-indiaan, die naam heb ik gekregen van mijn moeder omdat ze die zo mooi vond. Haar beide ouders behoren tot twee verschillende Paiute-stammen (de Paiute-indianen worden onderscheiden in een noordelijke en een zuidelijke groep, ze leefden oorspronkelijk in Nevada, Californië; Utah en Oregon. Sioux leefden in Iowa, Dakota en Minnesota, jbo). ”
enola: Het lijkt me een veilige gok om te stellen dat je achtergrond een rol speelt in je muziek.
Sioux: “Zeker en vast! Toen ik opgroeide was ons leven wel heel doorsnee, het was zeker niet zo dat ik midden in die cultuur opgegroeid ben. Mijn grootmoeder bijvoorbeeld is katholiek. Mijn moeder staat veel meer open voor onze spirituele erfenis, maar zij is dan ook opgegroeid in de jaren zeventig toen de native pride-beweging furore maakte. Ze was heel actief in die beweging en heeft haar idealen en interesses op me overgedragen. Ik ben heel nieuwsgierig naar wat er verloren is gegaan.”
enola: Naast muziek schrijf je ook gedichten. Denk je dat je gedichten meer en meer overgaan in songteksten?
Sioux: “Ik merk wel dat ik veel sneller een tekst schrijf in functie van een nummer maar poëzie blijft wel belangrijk voor me. Ik zal bijna altijd eerst een tekst schrijven en dan pas muziek. (denkt na) Schrijven is belangrijk voor me, of het nu een songtekst, een gedicht of een blog is, doet er eigenlijk niet zo toe.”
enola: Faces In The Rocks is je debuutplaat maar je hebt al eerder muziek uitgebracht. Zo zijn er ook A Bundled Bundle Of Bundles en Pray Me A Shadow. Zou je die opnieuw uitbrengen?
Sioux: “Dat zijn twee albums die ik in eigen beheer heb uitgebracht. Pray Me A Shadow is de eerste plaat die ik opgenomen heb. Ik ben er nog niet uit of ik een van die twee opnieuw zou uitbrengen, tenslotte heb ik een aantal nummers opnieuw opgenomen voor Faces In The Rocks. Misschien neem ik die oude nummers ook wel opnieuw op.”
enola: Voor die nummers werkte je ditmaal wel samen met andere muzikanten, waaronder je vader en Gentle Thunder. De nummers klinken veel minder spaarzaam. Was je niet tevreden met de originele opnames?
Sioux: “Dat samenspelen met anderen, vrienden eigenlijk, heb ik eigenlijk altijd al gedaan. Zo speelde ik vaak samen met mijn vader en met Alela’s pa. Onze vaders hadden samen een groep. Eigenlijk was het niet meer dan logisch dat ik opnieuw met vrienden zou samenwerken. Via een hele reeks gebeurtenissen heb ik Gentle Thunder leren kennen, het werd me al snel duidelijk dat zij ook op de plaat mee moest spelen, al wist ik nog niet hoe of wat.”
“Dat ik op die eerste twee platen solo speel, heeft meer met mijn vriend te maken dan met een bewuste keuze. Hij liet me constant weten dat hij mijn muziek wou horen voor hij naar bed ging en dus heeft hij me naar de studio gesleurd en dan geholpen bij de opnames. Ik had totaal geen idee dat mijn muziek zo zou aanslaan, ze waren gewoon in eigen beheer uitgebracht.”
enola: Die twee platen zijn online te vinden. Stoort je dat?
Sioux: “I’ve gone forth and back about that. Maar ik sta nog steeds achter die nummers en als mensen ze goed genoeg vinden om te laten horen aan vrienden, is dat fijn natuurlijk.”
enola: Het gevolg daarvan is natuurlijk wel dat mensen de nummers met elkaar beginnen vergelijken. Ik weet dat sommige mensen zich bijvoorbeeld enorm storen aan de indian flute en de oudere versie van de songs verkiezen.
Sioux: “Ik heb weet van mensen die het net wel goed vinden en anderen die me lieten weten dat ze liever hadden dat de fluit minder prominent was, maar dat er ook mensen zijn die er tout court niet van houden, dat wist ik niet. Maar eigenlijk stoort me dat niet. Zoals gezegd, kunnen ze altijd de oudere versies online zoeken en daar naar luisteren.”
“Toen ik haar ontmoette, voelde het goed aan om met haar samen te werken en nummers op te nemen. We hebben de nummers live in de studio opgenomen en er was gewoon een energie aanwezig waardoor het voor mij heel natuurlijk en juist klinkt. Misschien voelt het voor mij wel zo aan omdat ik in de studio was met haar en horen of voelen andere mensen die energie niet.”
enola: Live speel je bijna altijd alleen. Heb je geen zin om ook eens met een band op te treden?
Sioux: “Soms speel ik samen met één iemand anders maar ik denk wel dat ik ooit nog met een hele groep zal optreden maar dat zien we dan wel. (giechelt) Eigenlijk denk ik veel te vaak aan wat ik allemaal zou kunnen doen maar komt het er dan nooit van.”
enola: Wat wel een constante is in je werk, is een hang naar spiritualiteit. Ben je religieus of interesseert het je gewoon?
Sioux: “Ik hang geen specifieke religie aan maar ik voel me wel verbonden met iets, al kan ik het niet benoemen. Het is ook niet zo dat ik dat ik een bepaald ritueel moet volgen om nummers te schrijven, ze komen gewoon op me af. Of ik nu thuis ben, op een hotelkamer of ergens in de natuur…als de inspiratie er is, dan is ze er. Ik kan het niet controleren, laat staan dat ik me gewoon neer kan zetten met het idee dat ik nu een nummer zal schrijven. Het voelt eigenlijk vaak aan alsof ik het niet ben die de nummers schrijft.”
enola: Zijn je teksten daarom zo levendig en vol metaforen en symboliek?
Sioux: “Ik heb een heel levendige fantasie en kan me moeilijk op één punt focussen, dat was een opmerking die ik vaak van mijn docenten kreeg toen ze essays van me moesten verbteren. (glimlacht schuldbewust) Mijn nummers zijn niet echt rechtlijnig, ze behandelen verschillende onderwerpen. Ik ben sterk beïnvloed door beelden en gebeurtenissen, zeker als ze een impact op de wereld hebben, zoals rampen. Ik neem mijn nummers niet licht op. Ze leiden allemaal een eigen leven. Soms ontdek ik een jaar later een geheel nieuwe betekenis in hen.”
enola: Wat ik overigens nooit verwacht had, is dat je fan bent van The Cure. Je werkt mee aan een coveralbum van hen.
Sioux: “Oh ja, toen ik nog op school zat, was The Cure net heel groot en waren we allemaal fan van hen. Als tiener luisterde ik vaak naar indiemuziek. Ik weet wel dat mensen verwachten dat ik alleen maar naar Bob Dylan zou luisteren maar eerlijk gezegd hou ik gewoon van alle soorten muziek.”
