Grote filmstudio’s hebben niet echt de reputatie een geweldig
gevoel voor humor te hebben, maar zo af en toe moet je ze toch
nageven dat ze met hun eigen miserie kunnen lachen. ‘I Know Who
Killed Me’, geproduceerd door Sony Pictures, werd in de zomer van
2007 uitgebracht in de VS en unaniem weggelachen door de critici.
Ook het publiek moest er niets van weten en bleef massaal thuis. De
overweldigende crappiness van de film werd het onderwerp
van heel wat vrolijk internet bashing, en Lindsay Lohan,
die toch al niet zo denderend bezig was in het kort daarvoor
uitgebrachte ‘Georgia Rule’, diende
haar eigen carrière een quasi-fatale uppercut toe. Tot uitgerekend
de Razzies ter hulp kwamen. ‘I Know Who Killed Me’ was
begin dit jaar de grote winnaar bij de anti-Oscars, met Razzies
voor onder andere slechtste film en slechtste actrice. De prent
was, nog voor hij goed en wel op dvd was verschenen, al een
cultfilm geworden, eentje die zó slecht is dat je ‘m gezien moét
hebben. Het resultaat: wat anders zonder twijfel
straight-to-dvd was gegaan, komt alsnog bij ons in de
zalen. Sony heeft nog net niet genoeg lef om hun promotiecampagne
ronduit af te stemmen op het feit dat dit de slechtste film die je
dit jaar zult zien, maar het scheelt niet veel. Zo zie je maar: een
goed zakenman kan van elke situatie nog iets maken.
Lohan speelt Aubrey Fleming, een briljant negentienjarig meisje
wiens voornaamste probleem is of ze nu wil doorbreken als
schrijfster of pianiste – haar eigen voorkeur gaat uit naar het
schrijven van proza, hoewel de enkele scènes waarin we haar zien
voorlezen uit eigen werk suggereren dat ze haar piano best nog even
niet op eBay zet. Dikke miserie voor Aubrey wanneer ze wordt
ontvoerd door een moordenaar wiens vorige slachtoffer nog maar pas
verminkt werd teruggevonden. De maniak hakt Aubrey een hand en een
been af (wat wel meteen een oplossing biedt voor haar keuze tussen
schrijven of piano spelen), en dumpt haar vervolgens aan de kant
van de weg om te sterven. Aubrey wordt op tijd gevonden om haar
leven te redden, maar wanneer ze weer bij bewustzijn komt in het
ziekenhuis, blijkt ze plots een totaal andere persoon te zijn: ze
noemt zichzelf Dakota, een paaldanseres die opgroeide bij haar
trailer trash-moeder en nog nooit van Aubrey gehoord
heeft. Ja hoor, we hebben hier te maken met een mysterie.
‘I Know Who Killed Me’ schiet uit de startblokken met een
verhaal dat zelfs kort samengevat de wenkbrauwen doet fronsen (zeg
me niet dat u bij het lezen van de vorige alinea niet minstens even
hebt willen grijnzen), en dat vervolgens ook nog eens zo consequent
infantiel wordt uitgewerkt dat je bijna begint te geloven dat de
makers een parodie hebben willen maken. Met elke plotwending (en er
zijn er veel), zinkt de film dieper weg in het moeras van zijn
eigen onnozelheid. Scenarist Jeffrey Hammond (die hier zijn debuut
maakt en waarschijnlijk niet snel aan een tweede script zal mogen
beginnen) sleurt er de typische incompetente flikken bij, pleurt er
twists rond mogelijke tweelingzussen tegenaan en propt
zijn film vol met nevenpersonages die op geen enkele manier invloed
uitoefenen op de plot. Een paar voorbeelden? Oké dan, omdat u het
bent. Wat dacht u bijvoorbeeld van Lohan die in haar
strippergedaante op miraculeuze wijze plots een vinger kwijtspeelt?
In plaats van ermee naar het ziekenhuis te gaan, zoals een
middelmatig normaal mens dat zou doen, besluit La Lindsay echter om
het goedkoper op te lossen: ze plakt de afgevallen vinger met
grijze tape tegen een tafel, plaatst haar hand tegen de vinger en
met naald en draad klaart ze het zaakje gewoon zelf. Hopla!
Nog eentje? In het ziekenhuis krijgt Aubrey/Dakota een
prothesebeen dat elke avond gsm-gewijs opgeladen moet worden. Op
een bepaald moment voert ze een gesprek met het vriendje van
Aubrey, die begrijpelijkerwijs gefascineerd naar haar stompje
staart. “Mijn been ligt boven,” legt ze uit. “Ik vergeet altijd om
‘m in de stekker te steken.” Kudos aan de moedige
motherfucker die zo’n zin in een scenario durft te
schrijven en niet verwacht dat zijn publiek in lachen uitbarst. Nog
beter: om te bewijzen dat ze echt niét Aubrey is, neemt Dakota die
zelfde jongen even later mee naar boven om hem te berijden met een
souplesse die je van een éénbenige dame nog niet zo snel zou
verwachten. In één shot zie je haar been in een hoek van de kamer
staan, aangesloten op het stopcontact.
Het is ook facinerend hoe zelden twee scènes echt goed aan
elkaar passen in ‘I Know Who Killed Me’. Zo is er één waarin het
vriendje van Aubrey aan de politieagenten voor de deur een condoom
gaat vragen. De flikken lachen eens en geven er één. Het vriendje
gaat terug naar binnen en twee seconden later zien we hem uit de
garage naar buiten rijden. De politieagenten, die traditiegetrouw
niet van de snuggersten zijn, kunnen hem niet tegenhouden. Wat die
scène met het condoom nu met de volgende scène te maken had, mag u
gerust komen uitleggen, want ik hàd hem echt niet. Nog erger: tegen
het einde confronteert Aubrey/Dakota plots de vader van Aubrey met
de woorden: “I know what you did!” En inderdaad, ze weet
wat hij gedaan heeft: er volgt een monoloog waarin er meer dan één
lijk uit de kast tuimelt. Maar hoe ze daar nu achter is gekomen:
geen hond die het weet. We hebben niks in de film gezien dat
onthult hoe ze aan die kennis kwam.
Een steeds stupider verhaal dat volstrekt onbekwaam wordt
verteld, wordt verder ook niet geholpen door de acteerprestaties.
De cast bestaat uitsluitend uit onbekenden en has-beens
(waar hebt u Julia Ormond het laatste gezien?) – buiten Lohan,
natuurlijk, een dame die ooit veel belofte vertoonde, tot ze
besloot om een tabloid lifestyle te gaan leiden. Of
misschien beslis je dat soort dingen niet. Misschien zijn
paparazzifoto’s van je flamoes, arrestaties wegens
rijden-onder-invloed en een wat al te enthousiaste consumptie van
alcohol en drugs gewoon een neveneffect van roem op te jonge
leeftijd. Of je er nu mee moet lachen of het triestig moet vinden,
haar prestatie hier is simpelweg slecht acteerwerk. De (weliswaar
houterige) dialogen komen stuk voor stuk geforceerd uit haar mond
en als stripper doet ze weinig meer dan plomp over een podium
kruipen in een rode babydoll die niet eens haar navel bloot laat.
Ik ben geen expert, maar ik vermoed het gemiddelde publiek van een
stripclub met het meubilair zou beginnen smijten bij het zien van
zo’n optreden.
Regisseur Chris Siverton brengt alles dan ook nog eens in beeld
met een HD-camera die, om het zacht uit te drukken, de
mogelijkheden van het HD-medium niet bepaald volledig benut.
Nachtscènes zijn onnatuurlijk helder en actiescènes lijken té
scherp. Dat klinkt misschien gek, maar draai je hoofd even snel
naar rechts en snel naar links. Wat gebeurt er? Je zicht is
onscherp, omdat je ogen geen punt hebben om zich op te focussen.
Wanneer in films die in HD zijn opgenomen ook snelle
camerabewegingen continu scherp blijven, dan ziet dat er gewoon
niet normaal uit. Verder zijn de speciale effecten vaak
cheesy en verliest Siverton zich in zijn kleurensymboliek
met rood en blauw, die hij er op élk mogelijk moment wenst in te
stampen. We hébben hem al lang, Chris!
‘I Know Who Killed Me’ is een treinwrak van een film. Iedereen
schijnt dat te weten, inclusief de studio die ‘m uitbrengt. Maar
dat is nog geen reden om ernaar te gaan kijken – op z’n best kun je
ooit de dvd eens voor anderhalve euro uit de graaibak van je
mediawinkel halen, om te consumeren met een paar van je zatste
vrienden. Zorg in dat geval zeker voor genoeg bier.
