Regie : Anne Fletcher
Scenario :
Aline Brosh McKenna
Met :
Katherine Heigl, Krysten Ritter, James
Marsden, Judy Greer e.a.
107
Eén avond per maand wordt Kinepolis strikt vrouwelijk domein,
dan is het ‘Ladies@the movies’. Met een stel goodie bags, drinks en
knabbeldingetjes én de belofte van een avondje puur ‘vrouw-zijn’
worden de XX-chromosoomdragers onder ons naar de cinema gelokt om
zonder gêne hun met rozenblaadjes besprenkelde hartje te kunnen
ophalen bij de allernieuwste chick flick: wat een feest!
Al maanden heb ik zin om uit puur sociologische interesse deze
unieke ervaring van stricktly females eens in het echt te
beleven, maar ik wacht nog steeds op een film in de programmatie
die de moeite waard is om mijn zussen er 10 euro voor uit hun
zakken te kloppen. De films die vertoond worden, zijn niet zozeer
typisch voor vrouwen, als wel gericht op ‘vrouwen die op e-bay wel
eens 500 euro zouden durven bieden voor een wimper van Hugh Grant
(een stukje van zijn mooie ogen!)’. De ’27 Dresses’ onder de films
dus: moddervet aan clichés en opgezwollen van de kleffe romantiek.
Net als je hoofd na de overdosis voorspelbare voorspelbaarheden en
toevallige toevalligheden waarmee je huiswaarts moet keren.
Het is niet moeilijk om te raden waarover ’27 Dresses’ gaat. Er
is slechts één onderwerp dat bij romantische komedies altijd scoort
en waar scenaristen dan maar eindeloze varianten op verzinnen: het
huwelijk, dat feest met die zevenlagige stapeltaart, lange slepen
om naar hartelust over te struikelen en grote lading zakdoekjes vol
tranen van geluk. Eén spilfiguur in dit gebeuren blijft blijkbaar
tot de verbeelding spreken: het bruidsmeisje. Deze steun en
toeverlaat van de bruid, wie is ze toch, wat doet ze en waarvoor
leeft ze? Jane (Katherine Heigl) lééft alleen voor bruiloften en
knipt alle artikels van haar grote idool, de huwelijksverslaggever
Malcolm Doyle, uit The New York Times. Al 27 keer liep ze in de
suite op andermans bruiloft, maar – hoewel dit statistisch
gezien vreemd klinkt-, nog nooit ving ze het bruidsboeket op. Al
jaren heeft ze een hopeloze crush op haar baas George
(Edward Burns, die z’n stem steeds in de schminkkamer blijkt te
vergeten), maar omdat die haar eerder als een tweede moeder ziet
dan als een love- interest (hij knipt met zijn vinger, zij komt
enthousiast aangehijgd) en ze het hem toch niet durft te zeggen,
stort ze zich maar op de organisatie van andermans bruiloften. Zo
ontmoet Jane de mondige Kevin met wie het al van het eerste moment
botst. Hij doet cynisch over het huwelijk, terwijl zij van niets
anders dan huwelijksbootjes en -klokken droomt. Als journalist
raakt hij echter gefascineerd door haar geschiedenis van ‘eeuwig
bruidsmeisje’ en hij wil een artikel over haar schrijven. Iets wat
hij voor haar verzwijgt, net als zijn ware identiteit (valt de
frank?), maar Jane heeft ondertussen andere zorgen aan haar hoofd:
haar jongere zusje Tess (gespeeld door de verschrikkelijkste
eendagsvliegactrice ever, wiens naam me nu even ontglipt)
komt logeren en van dag één kleeft ze als velcro aan George.
Wanneer Tess en George zelfs besluiten om te trouwen, is het drie
keer raden wie het feest zal mogen organiseren?
Ja, ja, something old, something new, something borrowed,
something blue… Het zit er allemaal in. Aline Brosh McKenna,
scenariste van o.a. ‘The Devil Wears Prada’
heeft goed opgelet bij het samenstellen van haar boeketje
romantische komedieclichés. Leentje buur heeft ze zeker gespeeld
bij screwballcomedies als ‘The Philadelphia Story’ of ‘It Happened
One Night’ (ook over een journalist die in eerste instantie op zoek
is naar voorpaginanieuws om promotie te maken en toevallig stuit op
ware liefde), maar afkijken is ook een kunst en die beheerst ze
niet. De voor dat genre kenmerkende ‘battle of the sexes’ die ze
tussen Jane en Kevin wil doen opbloeien, komt niet verder dan hun
eigen ongefundeerde standpunt over het huwelijk (jij bent cynisch
versus jij bent naief) en enkele lesjes van Kevin voor Jane in ‘nee
zeggen’. Geen pittige vecht- of speeldialogen – of beter: geen pit
at all.
’27 Dresses’ volgt het gekende wandelingetje door het gangpad
richting meneer pastoor: de instant aantrekkingskracht die de twee
eerst ontkennen, het moment waarop ze ongewild samen vast komen te
zitten (de regen en bliksem!), het gekke moment dat ze daardoor
samen beleven (samen vals zingen!) en ontdekken hoe gelijk ze wel
zijn (oh my god, dat is ook mijn favoriete moment van een
trouwfeest!), het moment dat ze na een ruzie lange tijd gescheiden
zijn, het grote besefmoment en de ‘Kevin, zijt gij nog
kwaad?’, de verplichte speech en plein public, want
de liefde wordt pas echt wanneer je ze voor een hele groep
uitspreekt, toch? Dit alles opgefleurd met die typische onhandige,
zachte slapstickhumor en giechelmomenten. Het scenario is loom en
al zoveel keer gebruikt dat het best wat begint te ruften.
Het mist elke vorm van creativiteit en grossiert op irritante wijze
in karikaturen: Jane fungeert niet echt als een levensecht
personage, maar als het prototype waarmee élke vrouw in de zaal
zich moet kunnen vereenzelvigen.
Ook het komediegehalte is weer aan de seutige kant. Ik wil best
een potje zeuren over het feit dat ze in Amerika voor vrouwen
blijkbaar nog steeds geen grappige dialogen kunnen schrijven (bij
‘Friends’ lukte dat toch wel?), maar what’s the point? Het
doelpubliek van de chick flicks maalt er niet om en is
(nogal snel) tevreden met wat het voorgeschoteld krijgt: dezelfde
formule, steeds in een lichtjes ander kleedje gestopt. Doorspek je
film met meer dan 27 garderobewissels voor Katherine Heigl en de
doorsnee romcomverslindster heeft niet eens door dat het verhaaltje
steeds hetzelfde is, die zit gewoon volop te grienen van
modebewuste ontroering.
Naast het weinig originele script moet de film het ook niet van
zijn acteurs hebben. Katherine Heigl is de zoveelste ‘nieuwe Julia
Roberts’ op rij en dat zullen de Flairlezeressen alleen maar beamen
(wat zat er vorige week bij de Flair? een ’27 Dresses’ -ring!): als
een vrij eenvoudige natuurlijke schoonheid, maar met onvoldoende
uitstraling om een échte karakterrol aan te kunnen (en om haar
gezicht en naam lang te onthouden), is ze geboren voor dit soort
romantische komedies, die schijnbaar bij de vleet op stinkzwammen
worden gekweekt. De ‘Grey’s Anatomy’-actrice beweert zelf dat ’27
Dresses’ de rol bood waar ze al heel haar leven van droomde, wat
meteen genoeg zegt over haar talent en toekomstige filmkeuzes.
‘Knocked Up’,
dat aparte komedietje dat écht geestig en minder idyllisch durfde
te zijn dan de doorsnee romcom, was dus maar een opstapje
in haar zoektocht naar het ‘juiste’ genre. Als we de film even
terugspoelen in ons hoofd, hadden we het toen al moeten weten: de
goeie moppen kwamen niet bepaald uit haar mond gerold en wat krijg
je als je haar tegenspeler Seth Rogen uit de film zou knippen…
inderdaad, een ’27 Dresses’-geval. Sidekick James Marsden zag u met
zijn manische, soms zelfs creepy glimlach misschien al eerder
flikkeren als Prince Charming in ‘Enchanted’ en verblinden
als Corny Collins in ‘Hairspray’, maar hij
was evengoed ‘de mutant met het flashy brilletje’ uit de
X-menreeks. Bij zijn rol in ’27 Dresses’ zag ik de energie niet
bijster van het scherm spatten – het ‘bekvechten’ lag hem nog nét,
maar in de rest van de film kon hij zich niet volledig géven, ik
begon haast te hopen dat hij ergens in de helft in ‘Enchanted’-gezang zou
uitbarsten. Het had ons allebei uit onze snooze
gehaald.
Een platgereden script, matige acteurs in ondermaatse rollen,
geen verrassingen en ook geen filmgenot. Sinds kort heeft het
succesvolle concept van Kinepolis er een broertje bij:
‘Men@themovies’ (met de geweldige tagline ‘Kijken mag…’).
Gegarandeerd films met veel knallende actie, grommende
vechtpartijen of op zijn minst toch een actieheld die met zijn
borstkas een straaljager tegenhoudt. Misschien moet ik daar maar
eens proberen binnen te geraken. Met vijfhonderd mannen in één
zaal, klinkt véél beter dan claustrofobisch met ’27 Dresses’ in een
kast.
