Girls In Hawaii :: ”Heeft het wel zin?”

Met een debuut dat een onverwacht succes werd, werden Girls In Hawaii enkele jaren geleden zowel indiehelden als idolen voor dromerige tienermeisjes. Na het succes kwam de twijfel: hoe behoud je de harten die je gewonnen hebt, zonder je eigen ziel te grabbel te gooien? Het zestal trok de Ardense natuur in en kwam terug met het antwoord: Plan Your Escape.

Girls In Hawaii, dat was vanaf het begin een beetje een familiegebeuren. Antoine Wielemans en Lionel Van Cauwenberghe, de twee zangers-gitaristen-songschrijvers van het gezelschap, rekruteerden elk een broer en een vriend om de band te vervolledigen. Naast Antoine heeft ook Denis Wielemans zijn aandeel in de band, als drummer. Hoewel beiden maandenlang intensief met de nieuwe plaat bezig geweest zijn, vinden ze het bovenal grappig het album te horen in het volkscafé waar het interview plaatsvindt.

Denis Wielemans: "Echt storend vind ik het niet. (lacht)"
Antoine Wielemans: "Neen, maar soms hoor ik stukjes waarvan ik me afvraag of er niet nog aan gewerkt moest worden."

enola: nog meer? Er gaapt nu al een gigantisch gat tussen From Here To There en deze plaat.
Antoine: "Dat is wat er gebeurt wanneer je de wereld stap voor stap verovert. De eerste plaat is eerst hier in België uitgekomen, vervolgens in Duitsland, Frankrijk, ga zo maar door. Elke keer wanneer From Here To There ergens verscheen, begonnen we opnieuw van nul: interviews geven, concerten spelen. Nadat je echt overal geweest bent, wil je gewoon rust en dan zijn we er een tijdje tussenuit geknepen."

enola: Wat doe je in zo’n periode dat je niet met de groep bezig bent?
Antoine: "Ik hou me bezig met grafisch werk: fotografie en het ontwerpen van affiches, dat soort dingen. Een vriend van me heeft een designbureau waar ik af en toe aan de slag kan. En uiteraard zijn er, wanneer de groep weer op actief staat, de hoesjes van Girls In Hawaii."
Denis: "Deze keer gaan we de plaat minder verspreid proberen uit te brengen. Nu verschijnt ze in de Benelux en Frankrijk. Duitsland en Zwitserland volgen binnenkort al. Normaal gezien gaan de zaken ditmaal wat vlotter lopen."

enola: En de Verenigde Staten? Jullie debuut is daar best goed onthaald.
Antoine: "Dat weten we nog niet goed. Ons label hier wil een andere partner vinden om mee te werken in de VS."
Denis: "En wat betreft dat goed ontvangen: bepaalde mensen waren zeer te spreken over From Here To There, maar het was hoe dan ook een relatief succes."
Antoine: "Het was meer regel dan uitzondering dat we ginds voor slechts een dertigtal personen optraden."
"We hebben er wél behoorlijk wat radio-aandacht gekregen: collegeradio’s die onze nummers geregeld draaiden of vroegen of we geen sessie wilden spelen. Bij KLTW hebben we veertig minuten akoestisch mogen spelen. Dat is weliswaar geen echt concert, maar je bereikt er wel een pak mensen mee."

enola: Jullie stonden eveneens op South By Southwest, samen met letterlijk vijfhonderd andere bands. Hoe val je daar op?
Aintone: "Niet. (lacht) Kijk, je staat daar effectief met je groepje tussen honderden andere groepjes die net als jij iets willen bereiken. Het is op zich geweldig om er te zijn, maar of het écht veel uithaalt? De lui van de industrie die je daar ontmoet, zeggen allemaal dat ze je goed vinden, maar voor ze uitgesproken zijn, staan ze alweer bij een andere band. Al wil ik zeker niet ondankbaar klinken, want het is echt waar fantastisch om in de Verenigde Staten te gaan spelen. Zo’n kans moet je met twee handen grijpen en desnoods bekijk je het als een soort vakantie. Zolang je je geen illusies maakt, kan er niet veel mislopen."
Denis: "Vergelijk het met op Pukkelpop staan: als je daar ’s ochtends in pakweg de Club speelt, heeft ook slechts een handvol mensen je gezien, maar als je er daar enkele van kan overtuigen, zit je snor: dat zijn blijvers."

enola: Relatief succes of niet, toch lijkt het alsof jullie makkelijker voet aan de grond gekregen hebben in de VS dan in Vlaanderen.
Denis: "Het heeft inderdaad heel wat voeten in de aarde gehad. We hebben de clubs afgedweild, zijn langzaam maar zeker naar iets grotere zalen gegaan om uiteindelijk op Werchter en Pukkelpop te belanden. Het is geen gemakkelijke weg geweest, maar dankzij een aantal mensen die in ons geloven — zoals bij Studio Brussel — hebben we toch min of meer voet aan de grond gekregen in Vlaanderen."
"Maar het is inderdaad niet gemakkelijk. Er gebeurt zowel in Vlaanderen als in Wallonië muzikaal zoveel interessants, maar het is doorgaans niet geweten wat er aan de andere kant van de taalgrens gebeurt doordat er geen platform is dat beide bereikt. Je hebt tijdschriften, radiozenders, webzines… noem maar op, die ofwel in één landsdeel verschijnen ofwel echt internationaal zijn, maar daartussen gaapt een gat."
Antoine: (knikt) "Je merkt dat heel hard aan de radiozenders. Luister naar Pure FM en Studio Brussel: er zijn veel overeenkomsten, maar evengoed enorm veel verschillen. Waarom proberen die zenders niet samen te werken? Al was het maar door playlists uit te wisselen?"
Denis: "Het is echt vreemd: wat bij ons aanslaat, doet dat doorgaans ook in Vlaanderen en vice versa, kijk maar naar dEUS en 2Manydj’s, maar blijkbaar moet een plaat eerst in tien andere landen uitgebracht worden voor er aan de andere kant van de taalgrens interesse ontstaat."

enola: Het belang van een evenement als AB-Bota kan dus niet overschat worden.
Antoine: "Voila, Op die manier worden nieuwe, jonge bands naar een publiek gebracht dat hen meer dan waarschijnlijk nog niet kent, maar er meer dan waarschijnlijk wel voor te vinden is. Of neem Dour, dat Club Circuit inschakelt voor een deel van zijn programmatie. Zulke initiatieven zijn schitterend en we hopen dat ze navolging krijgen."

enola: Van From Here To There hebben jullie ongeveer 100.000 exemplaren verkocht. Brengt dat druk met zich mee?
Antoine: "Ja, en dat verklaart ook — voor een deel — de titel Plan Your Escape. Je wil je helemaal afsluiten van wat er in de buitenwereld gaande is en van wat je tevoren gedaan hebt. De plaat is, hoe cliché het ook mag klinken, een vlucht uit de dagelijkse realiteit."
Denis: "Het is het zoeken naar een soort spontaniteit die je in het gewone leven niet meer terugvindt, eens je opgegroeid bent."
Antoine: "Dat hebben we in de plaat proberen te steken: in de teksten, maar ook in de songstructuren: niet per se liedjes schrijven met de klassieke refrein-strofe-refrein-structuur, of door langere nummers te maken waarin we de ruimte hebben ons ei helemaal te leggen."
Denis: "Het is pop, maar vanuit een andere invalshoek. De arrangementen zorgen dat er een zekere afstand is met wat doorgaans als popmuziek gezien wordt, en dat maakt het voor ons interessant."

enola: En het is niet in een studio opgenomen.
Antoine: "Neen. Door onze platen niet in traditionele studio’s op te nemen, zijn we ook meer op ons gemak tijdens het opnameproces. Het is aangenamer om een huis of boerderij in de Ardennen te huren en daar aan je muziek te schaven dan in de steriele omgeving van een opnamestudio. Het gegeven van de tijdsdruk valt grotendeels weg: in een studio kost namelijk elke seconde geld, waardoor de druk om te presteren enorm groot wordt. Nu zijn de meeste van onze songs weliswaar reeds geschreven voor we beginnen opnemen, maar toch is het geruststellend dat je zonder druk kan blijven schaven tot het goed zit."
Denis: "Met ons budget hadden we in een studio misschien twee weken kunnen opnemen en enkele dagen mixen, nu konden we een maand voor de mix uittrekken. Dat is vrij lang, maar het eindresultaat is dan ook dat we de plaat hebben de we voor ogen hadden."

enola: Hou je er rekening mee dat er misschien een dag komt waarop je zelfs met Girls In Hawaii niet meer kan ontsnappen aan de realiteit, zoals je zonet zei?
Antoine: "Ja. Er zijn zelfs al twijfelmomenten geweest: dagen waarop het helemaal niet werkte en het me allemaal geen bal meer interesseerde, maar zelfs daar kan iets goed uitkomen. "Bored" is op zo’n moment ontstaan: door gewoon uit frustratie wat op een gitaar te beginnen rammen en kreten uit te slaan."
Denis: "Er komt onvermijdelijk een dag waarop je niet meer vanuit je hart muziek kan maken en je eigenlijk niets meer te zeggen hebt, vrees ik. We vragen ook geregeld aan elkaar of het nog wel zin heeft wat we doen, dus ik sluit het niet uit dat er vroeg of laat een ’neen’ als antwoord valt. Misschien al na een volgende plaat, misschien — hopelijk — pas over vele jaren."