De Nederlandse coffeeshops naderen de Vlaamse grenzen. Goed nieuws voor het Amsterdamse duo Pete Philly & Perquisite, want hun nieuwste plaat Mystery Repeats gedijt het best met dampende kringen nederwiet om je heen.
Bij onze noorderburen werd deze plaat vorig jaar al uitgebracht en daar sloeg hij in als een bom. Pete Philly & Perquisite verkochten er in de eerste week beter dan de Amerikaanse hiphopsterren 50 Cent en Kanye West. Let wel: hier houdt elke vergelijking met hun overzeese collega’s op, want Pete Philly & Perquisite keren terug naar de bron, naar de onbezoedelde roots van de hiphop. Net als bij Gang Starr en A Tribe Called Quest begin jaren negentig is de basis jazz en soul, die een hedendaags hiphopkleedje aangemeten krijgen. Debuut Mindstate was meteen een schot in de roos, voor opvolger Mystery Repeats kiest het duo voor minder samples en nog meer echte instrumenten.
Die aanpak geeft de plaat een zekere authenticiteit mee. De klassieke viool in het titelnummer en de dronken piano van “Fish To Fry” doen alle vooroordelen ten aanzien van hiphop verdwijnen. Hier ligt de nadruk op zuiverheid en geloofwaardigheid en is vrijwel ieder nummer verzorgd tot in de kleinste details. Zo is het genieten van de plotse gitaarriedel in “Believer”, de mistroostige strijkers in “Balance” en de dreigende outro van “Awake”. Opener “Clap Kick Flow” is dan weer een sterk staaltje a capella, human beatboxing zo u wil. Veel nummers zijn onbevangen interpretaties van hiphopmuziek die het beschimpte genre binnen een ruimer kader plaatsen.
Mystery Repeats ademt een uitgesproken livegevoel uit. Er staat een integrale freestyle op de plaat, maar ook in de andere nummers worden de beats van Perquisite moeiteloos opgeluisterd door de teksten van Pete Philly. De mc lijkt in “Clap Kick Flow” wel vlak naast je te rappen, uit de losse pols terwijl hij op de tram wacht. Zonder kwaliteitsverlies gaan improvisatie en talent hand in hand. Even ongekunsteld is “Time Flies”, dat eenzelfde naïviteit als Gabriel Rios’ “Broad Daylight” kent. Het is een polyritmisch, kinderlijk zomerdeuntje dat lang blijft hangen maar nooit gaat vervelen.
Dat in tegenstelling tot “Last Love Song”, de enige zware misstap op de plaat. De combinatie van de afgedankte Artful Dodger-beat en de inhoudsloze tekst “This will be my last love song, so take it as you want it, but after this I’m gonna leave it” werkt niet op de benen, maar enkel op de zenuwen. Ook het openlijke gestoei met drum-‘n-bass in “High Tide” en de bijdrage van flamencozangers Erminia Fernández Córdoba in “Traveller” hadden voor ons niet gemoeten. Beide nummers zorgen voor een stijlbreuk waarin veelzijdigheid te veel als doel op zich geldt.
Toch verheugt het ons dat er ook in Europa gezocht wordt naar manieren om hiphop opnieuw aantrekkelijk te maken. Hiervoor alleen al een grote big up voor de transparante aanpak van Pete Philly & Perquisite, ook al valt Mystery Repeats iets te licht uit om zich te meten met de klassiekers van Gang Starr en A Tribe Called Quest. Toch is het een bijzonder aangename luisterplaat die wellicht een breed publiek zal aanspreken, zodat u ook zonder coffeeshop in de buurt van het album zal kunnen genieten.
Pete Philly & Perquisite stelt Mystery Repeats op 24 januari voor in de Ancienne Belgique.
