Pas ontwaakt uit hun winterslaap trekken de artiesten het nieuwe concertseizoen langzaamaan op gang. De AB Club loopt meteen vol voor Typhoon en Pete Philly & Perquisite, twee van Nederlands meest eigenzinnige hiphoptalenten.
Terwijl Henry Rollins de grote zaal van de Ancienne Belgique boeit met zijn spoken word-performance, vullen andere woordgoochelaars de kleinere Club. De meest overtuigende is zonder twijfel de Surinaamse rapper Typhoon. Gehuld in een korte broek en een wollen muts heeft hij meer weg van een scoutsleider dan van een poëet, maar toch is hij een straatdichter die de realiteit op adequate manier vertaalt naar zijn teksten. “Niemand kan zeggen dat ik water bij de wijn deed”, rapt de Nederlander terecht in “Applaus”. Geen gimmicks voor deze vinnige artiest. Wel een kamerbrede glimlach, een positieve instelling en een dozijn krachtige nummers uit zijn debuutplaat Tussen Licht En Lucht.
Het overwegend Vlaamse publiek weet de combinatie van de rauwe hiphopbeats met de fijnzinnige teksten erg te smaken. Typhoon straalt van geluk wanneer de zaal de intro van “Hotel Beschaving” luidop meescandeert. Niet veel later ontstaat er zelfs een mini-moshpit tijdens het drum-‘n-bass-interludium van “Brand Los”. Tijdens “Zendeghi” duikt de kleine emcee plotseling het publiek in om het optreden met een positieve noot te eindigen: “de echte hemel is in ons en rond ons heen”. Er komt heel veel energie vrij van op het podium en de lat is meteen erg hoog gelegd. Typhoon komt, rapt en overwint.
Diezelfde energie vinden we terug bij Pete Philly, die een half uur later moederziel alleen “Clap Kick Flow” inzet. “This is schizophrenic” merkt hij, als Engelstalige hiphopper uit Amsterdam die overdag in Brussel niet verstaan wordt, maar er ’s avonds toch voor een Vlaams publiek optreedt, terecht op. Zolang de muziek maar goed zit, zeker? Mochten hierover nog twijfels bestaan, dan smelten die als sneeuw voor de zon wanneer de vijfkoppige band, inclusief piano, contrabas en saxofoon het podium betreedt. Allen samen zorgen ze voor een stevig en vol, maar vooral vrij gevarieerd geluid dat schommelt tussen jazz, funk en hiphop. Elk instrument krijgt de kans om zijn eigen stempel te drukken. Zoals tijdens de geïmproviseerde outro van “Paranoid”, waarin cello, draaitafel en contrabas elkaar minutenlang uitdagen.
“This is our best time in Belgium,” bevestigt de nochtans introverte Perquisite. Het plaatje klopt dan ook volledig; de groep is uitstekend op elkaar ingespeeld, het geluid is voortreffelijk en het publiek heeft duidelijk zin in een late night party. De AB Club wordt door Pete Philly vergeleken met kleine zaaltjes in Nederland waar het voor hem enkele jaren geleden allemaal begon, wat hem inspireert om met dezelfde oprechte overtuigingskracht als in die beginjaren op te treden. Jammer dat hij en zijn groep het na een uurtje al voor bekeken houden. Er blijven nog acht nummers van de nieuwe plaat over en ook “Hope”, het prijsbeest van debuut Mindstate, wordt niet gespeeld. Ach, wellicht komt aan alle mooie liedjes te snel een eind. “Superbe”, zo bedankt Pete Philly het publiek, in het Frans!
Dat hiphop verschillende gedaantes kan aannemen, wisten wij al lang. Dat onze Noorderburen artiesten in huis hebben die deze vormen moeiteloos kleur geven, is ook voor ons nieuw. Na vanavond is het eens te meer duidelijk dat je niet uit de Verenigde Staten hoeft te komen om straffe hiphop te maken. Zolang je oprecht en intens met je vak bezig bent, is de kracht van pure emotie universeel. Of zoals Typhoon het verwoordt: “Deze nacht is verdacht confronterend”.
