We hadden eerlijk gezegd niet meer verwacht dat een gesprek met Jasper Steverlynck nog over een nieuwe Arid-plaat zou gaan. Steverlyncks soloplaat en zware ziekte (toxoplasmose) rekten het wachten op All Things Come In Waves immers tot zes jaar. En toch is het een plaat die klinkt alsof die zes jaar amper zes maanden hebben geduurd. Een plaat die verrassend gedoseerd, ongedwongen en vooral genuanceerd klinkt.
“Dat is allemaal spontaan gegroeid de afgelopen jaren. Ik had wat extremer gedaan op mijn soloplaat, en toen al vond ik de song wel het belangrijkste. Ook met de hele band bleek tijdens de opnames dat elke keuze die we maakten ten dienste van de song stond: we stelden alles meer in vraag, nu moest dit of dat er niet meer bij ten behoeve van iemands ego. Bovendien is de plaat minder tot stand gekomen door te jammen, iedereen kwam met een idee of een stukje af, en er is ook veel meer ontstaan op de piano.”
“We zijn meer bezig geweest met het heropstarten van Arid en het herontdekken van dat bandgevoel. De muziek is er vrij snel gekomen. Er zit veel tijd tussen door andere zaken: mijn soloplaat, mijn lange ziekte, iedereen was op den duur met iets anders bezig… En volgens mij hebben we daardoor minder lang aan deze plaat gewerkt dan anders het geval geweest zou zijn. Al hebben we door die zes jaar de perceptie wel tegen natuurlijk. Ik ben dan ook ontzettend blij dat de plaat zo spontaan klinkt.”
“Bij de tweede plaat zijn we op een bepaald punt misschien te veel geleid geweest door de producer en door de neiging om andere dingen uit te proberen. Nu wilden we absoluut terug naar het gevoel op en rond onze eerste plaat. Vertrekken vanuit onze essentie: als we iets doen, is het dit. Daar zijn we nu at ease mee. We hebben de productie dan ook zelf gedaan. We hadden immers veel bijgeleerd door al die andere projecten waar we in gezeten hebben. Natuurlijk zijn we wel met de sound bezig geweest, en dat manifesteerde zich in de studio in het gevoel dat hoe we die dingen vroeger aanpakten, echt onze manier is.”
“Happiness is the hardest thing to do”
“Die sound is er weer een van weemoed, alsof alles wat Steverlynck aanraakt of zingt een weemoedige touch meekrijgt. “(lacht) Als ik naar mijn piano of gitaar wandel en begin te spelen, komt dat inderdaad altijd terug. Ik weet ook niet hoe dat komt. Niet dat ik zo’n melancholische gast ben of altijd triestig zit te wezen. Maar voor mij is dat de muziek die me altijd het meeste bij de kraag heeft gegrepen en waar ik helemaal in kon opgaan, die een snaar bij mij raakte. Als ik op de piano iets maak dat die melancholie niet heeft, heb ik blijkbaar altijd de neiging om het niet verder uit te werken.”
“Terwijl iets “happy” maken net een uitdaging kan zijn. Bono heeft eens in een interview gezegd: “Happiness is the hardest thing to do.” En inderdaad, maak maar eens een nummer dat alleen blijdschap uitstraalt. In film heb je wel het genre comedy, maar zoek maar eens een film die echt alleen over blijdschap gaat. Er is altijd wel even een moment dat het minder gaat en dat die weemoedige touch heeft. Het lijkt wel alsof die tegengestelden elkaar altijd nodig hebben om tot iets goeds te komen. Vandaar dat er op deze plaat inderdaad veel weemoed staat, maar ze is gecontroleerd, terwijl ik vroeger dacht dat dat altijd een tegenstelling was. Je kunt immers niets brengen of afwerken zonder structuur, en dat heeft meer met logica te maken en minder met gevoel. Maar het kan dus toch.”
Op zoek naar een houvast
“Bij Arid primeert gevoel nog steeds op techniek?” “Inderdaad. Terwijl ik de laatste jaren muziektheorie geleerd heb, en dat heeft ons en mezelf veel vooruitgeholpen. Had je ons bij de eerste twee platen gevraagd welk muziekakkoord we speelden, dan hadden we dat niet kunnen zeggen. Maar je ziet: je hebt dat niet nodig om muziek te kunnen maken. Met mijn soloplaat ben ik dan bewust op zoek gegaan naar mensen die wel iets als “vakkennis” hebben, zodat ik dat ook moest leren om met die mensen te kunnen communiceren. Voor mij was dat heel fijn, omdat ik op zoek was naar een houvast. Muziek is eigenlijk iets heel ongrijpbaars. Door interesse in andere muziek, die wel een meer theoretische benadering vergt, zijn we kunnen evolueren, zodat we echt kunnen spelen wat we in ons hoofd hebben. Ik herinner me nog een uitspraak van Piet Goddaer over tien jaar Ozark Henry: “Eigenlijk kom ik alleen maar dichter tot het moment waarop ik kan maken wat ik mijn hoofd hoor.” En dat is heel herkenbaar. In het begin kon dat soms echt tot frustratie leiden: je hoort iets in je hoofd dat zo ongrijpbaar lijkt en zo gauw weer verdwijnt. De enige houvast die je dan had, was een piano. Je probeert dat na te spelen, maar voor hetzelfde geld druk je daarna op de verkeerde knop en ben je het weer kwijt. Hoe meer je analytisch kunt zeggen “dat is dat akkoord”, hoe sneller je er ook naar kunt grijpen.”
“Ik ben de afgelopen jaren nog meer met klassieke muziek bezig geweest, vooral op theoretisch vlak. Dit klinkt misschien onnozel, maar ik kende niemand die muziek maakte of die naar de muziekschool ging. Samenwerken met de Kolacny’s was echter heerlijk. Voor mij stonden plots twee gasten die fantastisch klassieke piano kunnen spelen. Voor hen is hun opbouw van muzikale kennis doodnormaal. Steven zei bijvoorbeeld dat hij Arid fantastisch vindt en hij vroeg me hoe we wat deden. We waren echt verbaasd over elkaar. “Hoe, jij kent dat akkoord niet?” vroeg hij me dan als ik onze manier van werken uitlegde. “Fantastisch man!” zei hij dan. (lacht) Het feit dat ik, mede daardoor, theoretischer en analytischer met muziek kan omgaan, heeft wel gevolgen voor de plaat gehad.”
“In mijn leven is er sowieso niet echt veel ruimte voor structuur, bij mij gaat het echt om gevoel, en daar wou ik de laatste jaren wel meer greep op krijgen. (denkt na) Ik ben nu 31, en natuurlijk begin je dan te denken van: “Wat kan ik nu nog doen, ga ik nog kunnen blijven doen waar ik nu mee bezig ben?” Alles verandert immers in de muziek, ga ik er nog van kunnen leven? Dan vond ik het ook belangrijk dat ik niet zomaar “op mijn muze moet zitten wachten”, maar dat ik met de nodige vakkennis echt als een timmerman aan iets kan bouwen. Je gaat er niet per se mooiere muziek door beginnen te maken, maar je kunt al wel beginnen. Die drive heb je nodig, maar je moet alles snel kunnen concretiseren. Maar als je te veel over dingen nadenkt en twijfelt, leidt dat tot immobiliteit, dan maak ik niks meer, want het gaat nooit goed zijn.”
Afkeer van muziek
“Tijdens mijn ziekte heb ik een jaar lang ook niks meer kunnen maken, ik was te moe en gewoon te ziek. Ik heb mijn bed naar beneden moeten verhuizen omdat ik de trap niet meer op kon. Ik kon de eerste maanden echt niks meer. Elke stap die ik zette, was er een te veel. Dat werd mentaal wel zwaar. Muziek verdween dan ook al snel naar de achtergrond. Je kunt niks meer, je ligt daar maar. En voor mij is muziek, is zingen de meest primaire vorm van jezelf uitdrukken. Ik kon dat niet meer! Ik kon op den duur niet meer naar muziek luisteren, want dat maakte mij triestig, dat deed pijn. Ik keerde me er zelfs van af omdat ik er niet meer in kon opgaan.”
“Je stelt je ondertussen allerlei vragen. Had ik nog wel een toekomst in de muziek? Ook financieel was het absoluut niet gemakkelijk. Dat kon niet blijven duren, ik wou er komaf mee maken. Ik ben dan toch weer beginnen te spelen, maar dat vergde zoveel energie dat ik al gauw terug bij de dokter stond. “Als je zo verder doet, teken je nog eens bij voor zes maanden”, zei hij. Ik moest het uitzitten tot het einde. Ik had ook opgezwollen klieren. Het heeft nog lang geduurd dat ik, zodra ik moe was, aan mijn klieren voelde en dan pas gerust was dat er niks aan de hand was.”
“Maar pas op, die ziekte heeft ook een positieve invloed gehad. Vroeger was ik een echte twijfelaar, nu nog hoor, maar nu dwing ik mij er vaker toe met iets komaf te maken, gewoon verder te doen. Een van mijn voornemens nu is meer muziek te maken dan ik ooit heb gedaan. Dat is een ambitie natuurlijk, maar ik moet gewoon “doen”. Uiteindelijk kun je zoveel twijfelen dat dat leidt tot immobiliteit. Dat is een persoonsverandering voor mij. Ik heb al ontzettend veel geleerd van mezelf. Nu heb ik ook nog harder een gevoel van tevredenheid als ik heb opgetreden. Ik ben zo ontzettend blij dat ik dat kan doen. Misschien klinkt dat stom, maar dat besef is nu harder dan ooit.”
“Die ziekte heeft het heropstarten van Arid natuurlijk verlaat. En ik bedacht me daarna: als ik nu nog een soloplaat maak, zal ik nooit meer een Arid-plaat maken. Het was nu of nooit, anders zouden onze wegen veel te ver uit elkaar gelegen hebben. Maar het was niet alleen mijn beslissing, de anderen moesten ook nog goesting hebben. Arid is geen doel op zich. Er komt zeker nog een soloplaat hoor, en dat zal geen tweede coverplaat worden. Maar voor mij was Arid zeker nog een onafgewerkt verhaal. Als mensen me dan vroegen of Arid gesplit was, zei ik altijd “nee”. Nu is het gewoon zien waar de weg ons naartoe leidt.”
Ironisch-pathetisch
“Het buitenland hoeft voor ons niet per se meer. Je hebt dat zelf toch niet in de hand. Als band ben je heel afhankelijk van de structuur rondom je. Met onze eerste cd werden de kansen rondom ons gecreëerd door mensen die vonden dat we een goeie plaat hadden gemaakt, maar toch is er ook een zakelijke kant die maakt dat je hier of daar voor die bepaalde mensen kunt spelen. En dan heb je het wel zelf in de hand door goeie optredens te geven. Daarna zijn we echter overgenomen door Sony, en onze tweede cd is gewoon nergens uitgekomen in het buitenland! Dus al die kansen die we toen hadden met de eerste plaat, smolten weg. Hoe kwam dat? Door die tweede plaat? Dat zou ik niet durven te zeggen.”
“Als we met deze plaat naar een grote platenfirma gaan, ben ik er zeker van dat ze daar zeggen: “Aha, jij kunt zingen als die mannen van Keane? Komaan, lap dat en dat er maar bij, want dat verkoopt en si en la.” Arid is de afgelopen maanden echter weer gewoon op zijn eiland bezig geweest, zonder met iets of iemand te vergelijken. Misschien zou je nu inderdaad kunnen zeggen dat dat “ietsje anders zijn” net een troef kan zijn in het buitenland, maar je weet dat niet. Voor hetzelfde geld vindt men deze plaat net een gemiste kans om zo etherisch te doen. Ik ben nu gewoon ontzettend blij met de nuanceringen op de plaat. Onlangs zei een journalist tegen mij dat dat gezwollen pathetische typisch een kenmerk van Arid is. Ik zag daar vroeger heus ook wel de ironie van, maar misschien deed ik dat te genuanceerd. Nu moest mijn zingen echter ten dienste staan van de song. Ik wilde niet dat mijn manier van zingen een trucje werd dat ik op den duur zelf beu zou worden. Het feit dat ik gewoon zo vaak zo hoog en forte zong, ontstond omdat we luid met elektrische instrumenten speelden en ik gewoon technisch de mogelijkheden had om een octaaf hoger te zingen waardoor ik boven de muziek uitkwam. En zo komt het dat als we een nummer aan het schrijven waren en ik begon te zingen, ik al oplette om niet weer onmiddellijk een octaaf hoger te zingen. Ik vroeg me dan eerst af: heeft dit nummer dat wel nodig?”
“Toch zal dat na zo’n tien jaar een vraag blijven: had er meer voor Arid in gezeten? In de eerste plaats had ik nooit gedacht dat ik ooit muziek zou kunnen gaan maken, en daar nog iets mee verdienen ook. In die zin vind ik dat al fantastisch. Maar natuurlijk is er ook op momenten niet alles uitgekomen wat ik had gedacht, verwacht of gehoopt. Heeft dat dan met jezelf, met onszelf te maken? We zijn altijd onszelf geweest, maar nu zijn er veel meer groepen die iets soortgelijks doen, zoals Keane of Starsailor, of misschien wel beter doen dan wij. Ik zeg niet dat wij uniek waren toen wij begonnen, maar er waren toen gewoon minder groepen waarvan de link met Arid prominent aanwezig is. (denkt na) Maar je kunt die vraag ook op je eigen persoon betrekken. Heb je deze tien jaar alles uit je leven kunnen halen wat erin zit? Dat weet je zo niet. Je bent veranderd, things happen … Maar het is gewoon een kwestie van vooruitkijken: wat wil ik echt doen? Je vormt voor jezelf meer wat je belangrijk vindt en wat minder belangrijk. We zien wel. You never know.”
