"When it’s over it’s over." "Lost Stories." "I don’t know where I’m going." Songtitels die zeer toepasselijk waren voor het verhaal van Arid, waarvan de geschiedenis wel verteld leek te zijn. Tot nu, want deze nummers prijken op een nieuwe plaat die klinkt alsof de groep nooit ver weg is geweest.
Zes jaar zit er tussen All Is Quiet Now en deze nieuwe All Things Come In Waves. Zes jaar waarin Steverlinck even het meer klassieke hazenpad koos en buiten de randjes van Arid kleurde op de coverplaat Songs Of Innocence. Waarin een lange ziekte dat pad kruiste en zelfs een jaar lang afblokte. Maar sinds vorig jaar is de groep weer beginnen op te treden, waardoor de songs vooral live en niet in de studio groeiden. Een studio waarin de band het deze keer zélf voor het zeggen had.
En dat blijkt een uitmuntende zaak te zijn. "Me And My Melody" was qua titel en qua straf nummer het visitekaartje, de intentieverklaring van de band op het debuut. En die melodie staat nu weer centraal, haast nog meer dan op Little Things Of Venom. Gewoon tien mooie, karig geproducete liedjes en dus geen producers meer als de U2-gerelateerde Marc Howard die op de voorganger de melodieën boven zichzelf deed uitstijgen maar in het oor van de luisteraar al te vaak met een doffe plof op de grond deed donderen. Terwijl die als Arids handelsmerk net aantonen dat de band gewoon echt goeie songschrijvers telt.
Dat werd al duidelijk uit het vooruitgeschoven, meeslepende "Words" dat prompt aantoonde waarom niemand het hiaat van Arid in België het afgelopen lustrum heeft kunnen opvullen, "pogingen" van pakweg Stash ten spijt. Het is een song die je altijd in je hoofd of in je buurt wilt hebben als een ventilator op een snikhete zomerdag. De manier waarop de climax je op kousenvoeten besluipt, zet gelukkig de toon voor de hele plaat: alles staat ten dienste van de melodie. Steverlinck zingt ontzettend beheerst, de productie houdt de nummers met de beide voeten op de grond. De gitaren mogen eens wat breder echoën, zoals in nieuwe single "Why Do You Run" of "When It’s Over It’s Over", maar het is nooit too much. We mogen er niet aan denken wat Keane of Air Traffic met dit songmateriaal aangevreten had, elke inhoud productioneel ongetwijfeld vakkundig wegzuigend. Bovendien loopt elke vergelijking met die bandjes spaak: Arid was al Arid lang voor die discipelen van Coldplay (en Coldplay zélf) echt doorbraken.
Ook op het prachtige "Lost Stories (Run Away With You)" klinkt de piano heel down to earth. Dosering is het kernwoord, en laat dat nu net de achilleshiel van Arid zijn geweest op de vorige platen. "Tied To The Hands That Hold You" krijg je, dankzij de zanglijn in combinatie met weer ontzettend rake keyboards, na een keer luisteren als de meest vastgeroeste jeugdherinnering niet meer uit je hoofd. En gelukkig kun je dat nummer wél opnieuw beleven. Alles klinkt zo ongedwongen en onberedeneerd. Dat geldt ook voor de manier waarop de plaat haast nonchalant opent met het treffend getitelde "Right This Time": je hoort onmiddellijk een band die een dik half uur lang van zijn eigen sterkte zal uitgaan zonder de troeven triomfantelijk op tafel uit te spreiden. Gewoon spelen zonder iets te willen of moeten bewijzen.
Bovendien houdt de band het kort: weer tien nummers die onder de veertig minuten afklokken. Ook dat is een goede zaak, temeer omdat de songs in de staart toch moeten onderdoen voor het eerste ijzersterke halfuur. "I Don’t Know Where I’m Going" zal vooral beluisterd worden door jonge meisjes die met opgetrokken knieën in bed de wereld even zien vergaan door die eerste tegenslag in de liefde. En de gitaar in "I Hear Voices" is U2 voor tijdens muffe kantooruren, of hoe klonk How To Dismantle An Atomic Bomb ook alweer?
Maar voor de rest heeft Arid een ontzettend fijne, gewoon mooie en als geheel misschien wel zijn meest overtuigende plaat gemaakt. We hadden deze sterke comeback eerlijk gezegd niet meer verwacht of gehoopt. Maar het verhaal van Arid is duidelijk lang nog niet verteld, integendeel. Luidde All Is Quiet Now inderdaad een lange stilte in, dan mag na All Things Come In Waves een volgende golf met zulke songs niet te lang op zich laten wachten.
