Zelden waren wij het zo eens met een recensent als met onze eigen (jbo) in zijn bespreking van Celebrations titelloze debuut. “Boeiend, maar slopend” noemde hij die plaat en zo was het maar net. Als Celebration nog geen twee jaar later met een opvolger komt aankloppen zijn we dan ook geneigd uiterst gereserveerd de deur te openen. Wat blijkt echter: Celebration is zichzelf gebleven, maar heeft geleerd te doseren.
Dat titelloze debuut uit 2005 was ons de plaat wel. Met drie valse starts achter de rug en de steun van TV On The Radio als laatste houvast, wilde het uit Baltimore afkomstige duo Katrina Ford en Sean Antanaitis het uiteindelijk nog een keer proberen. Celebration was een plaat die op het eerste gehoor kant noch wal raakte, zo een waar hindernissenparcours werd — iets wat er met de huilende zang van Ford en met de drukke drumritmes bepaald niet op verbeterde — en pas hopeloos laat zijn troeven prijsgaf; te laat voor velen.
Een opvolger moest en zou dan ook met de nodige voorzichtigheid benaderd worden, maar ook met een zekere nieuwsgierigheid die nog nazinderde na het intense debuut. The Modern Tribe is er nu en het is — dat kan met de nodige opluchting gesteld worden — een plaat geworden die ademt. De potdichte percussiemuur van twee jaar terug heeft zich met een kleinere rol verzoend en de focus is nu duidelijk verplaatst naar de songs zelf. Geen richtingloze draaikolken of windstormen meer: uptempo songs als het opzwepende “Pony” en de gitaaruitbarsting “Fly The Fly” zijn strak en wild, maar ook to the point.
Ook Fords zang is beter op deze nieuwe, dat blijkt meteen uit opener “Evergreen”. Ze zal vast wel altijd als de menselijke incarnatie van een huilende wolf blijven klinken, maar op The Modern Tribe doet ze dat stemvaster dan ooit. Naast de strakke drumsectie van David Bergander groeit Fords stem daarom echt uit tot een volwaardig uithangbord waardoor de band voor zichzelf een duidelijkere smoel creëert. Die huilende zang kennen we ook van mentor en labelgenoot TV On The Radio en niet in het minst daardoor, maar ook omwille van de drums klinkt een track als het rustigere “Comets” als iets dat van die New Yorkse cross-overgroep had kunnen zijn. Ze zijn verwanten van elkaar, of ze zijn het niet.
Maar Celebration hoeft zijn merites zeker niet ten volle op de collega’s af te schuiven. De band is in positieve ontwikkeling en brengt zijn spirituele boodschappen in een strakker psychedelisch jasje dan tevoren. Sterren, zielen, de maan en het einde van de wereld op alle mogelijke manieren zijn nog steeds de favoriete thema’s en plots begint het te dagen dat het nachtelijke en in zijn dwang ongrijpbare geluid van dit drietal wel eens de Apocalyps op muziek zou kunnen zijn. Of hebben wíj nu weer teveel gesnoven?
Nog steeds laten de songs van Celebration zich slechts met mondjesmaat kennen: “Pressure” jakkert vijf minuten heerlijk in het ijle, maar laat pas na meerdere luisterbeurten zijn warmbloedigheid kennen, “Wildcats” is een krolse deun die nog beter uit de verf komt door een verrassende blazerssectie en “Heartbreak” vangt met zijn keyboardklanken de wazige gelukzaligheid van een dronken afterparty.
The Modern Tribe is opnieuw geen plaat geworden die ons van a tot z kan bekoren. Deze muziek lijkt op plaat een dimensie te missen en iets zegt ons dat Celebration wel eens voornamelijk a live experience zou kunnen zijn. Toch heeft de groep het er op zijn tweede plaat al stukken beter vanaf gebracht dan op zijn voorganger — een slécht nummer moeten wij op The Modern Tribe nog ontdekken — en is het duidelijk dat de groep enkele dankbare nieuwe muzikale vondsten heeft gedaan. Blijven touren in goed gezelschap als The Blood Brothers en Yeah Yeah Yeahs heet dat dan, en tot over een kleine twee jaar voor een nog bezwerender dozijn nummers.
